∆εν ξέρω πώς βλέπει την επίλυση του «Μακεδονικού» ζητήµατος ο πρωθυπουργός των Σκοπίων, Ζ. Ζάεφ, αλλά ο δικός µας, εδώ στην Ελλάδα, Αλ. Τσίπρας, ένας από τους λόγους που έχει βαλθεί να το κλείσει άρον-άρον και δίχως να υπολογίζει οποιαδήποτε µελλοντική συνέπεια για τα συµφέροντα της χώρας, είναι ότι οι διεθνείς συνοµιλητές του, που τον έχουν δέσει «χειροπόδαρα» από τις εκπτώσεις που έχει κάνει στο µέτωπο της οικονοµίας, δηλαδή τον θεωρούν «δεδοµένο» σε όλα, του έχουν τάξει πως, εάν κλείσει η συµφωνία µε τη γείτονα, θα τον προτείνουν ως υποψήφιο για το Νόµπελ Ειρήνης στη Βαλκανική Χερσόνησο.

Ως γνωστόν, για τον Αλ. Τσίπρα µεγαλύτερη σηµασία δεν έχει τι θα πει ο κόσµος στην Ελλάδα, αλλά το πώς ο ίδιος θα χρησιµοποιήσει τη χώρα για να προσποριστεί ατοµικά οφέλη για την αναγνώριση της συµβολής του στα σαλόνια της «ανθελληνικής διεθνούς», που, κακά τα ψέµατα, είναι σε θέση να «ανεβοκατεβάζει» και κυβερνήσεις στη χώρα µας. Αυτό το απέδειξε περίτρανα όταν, για χάρη της παραµονής του στην εξουσία , µετέτρεψε το «Οχι» του δηµοψηφίσµατος που προκήρυξε σε «Ναι» στις απαιτήσεις των δανειστών.

Ως εκ τούτου, οι εξελίξεις στην υπόθεση του «Μακεδονικού» θα πρέπει να µας προβληµατίσουν στη βάση των ατοµικών φιλοδοξιών του. Εάν ο ίδιος, µε την υποχωρητικότητα που τον διακρίνει στο µέτωπο των εθνικών θεµάτων, έχει βαλθεί να λύσει τις διαφορές της χώρας µας µε τους Σκοπιανούς µόνο και µόνο για να εξασφαλίσει ένα Νόµπελ Ειρήνης, τότε καλά να πάθουµε.