Υπόθεση Σάµπυ Μιωνή, σκευωρία Novartis, υπόθεση Βγενόπουλου. Τρεις σκοτεινές υποθέσειςµε εκβιασµούς, ψευδοµάρτυρες, απειλές, αντιθεσµικές και αντιδηµοκρατικές µεθόδους και απόπειρες δωροδοκίας, στις οποίες όλα εκκινούν και καταλήγουν στα ίδια περίπου πρόσωπα.
Έπειτα από τόσους αγώνες για ∆ηµοκρατία και ∆ικαιοσύνη στη χώρα µας, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ούτε η πιο νοσηρή φαντασία σεναριογράφου θα µπορούσε να συνθέσει και να περιπλέξει τους ίδιους πρωταγωνιστές σε τόσο βδελυρές και ταυτοχρόνως παράλληλες ιστορίες. Ιστορίες που κάποια στιγµή ΚΑΙ διασταυρώνονται ΚΑΙ συµπορεύονται.
∆υστυχώς, η τετραετία της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στη χώρα µας δεν άφησε καταστροφικό αποτύπωµα µόνο στην οικονοµία. Όπως καθηµερινά αποκαλύπτεται, ενάντια στην έννοια του κράτους ∆ικαίου υπήρχε ένας συγκεκριµένος κύκλος ανθρώπων της «πολιτικής» και της «δικαιοσύνης» που αποφάσιζε, µε σκοπό άλλοτε το οικονοµικό κέρδος, άλλοτε το πολιτικό όφελος και άλλοτε και τα δύο, να δράσει εις βάρος πολιτών και πολιτικών, µετερχόµενος µέσα και µεθόδους που παραπέµπουν σε µαύρες εποχές.
Ευτυχώς, όµως, η χώρα µας είναι αστική ∆ηµοκρατία και όλοι όσοι επιχείρησαν αυτό να το αλλάξουν δεν τα κατάφεραν. Προφανώς, άνοιξαν πληγές. Προφανώς, επιχειρήθηκαν ανεπανόρθωτα πλήγµατα σε πολιτικές και προσωπικές υπολήψεις ανθρώπων. Προφανώς και η δηµοκρατία κινδύνεψε να κλονιστεί. Ο µεγεθυντικός φακός της ∆ικαιοσύνης, ωστόσο, είναι πολύ ισχυρός για να λαθέψει τελικά.
Άναυδο το πανελλήνιο, φρίττει µπροστά σε όσα βλέπουν το φως της δηµοσιότητας. Κάποιοι αποτόλµησαν να δράσουν µε όρους Καµόρα. Ηταν αποφασισµένοι, ήταν αδίστακτοι, ήταν προκλητικοί. Να είναι, όµως, βέβαιοι ότι τίποτε και κανένας δεν µπορεί να µείνει στο απυρόβλητο. Οι πρωταγωνιστές ενός εγκληµατικού σεναρίου έχουν πάντοτε το τέλος που τους αρµόζει. Γιατί οι Έλληνες πολίτες είναι βαθιά δηµοκράτες. Γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν ακόµη δικαστές.
