Το ΠΑΣΟΚ όμηρος του «κυρίου Χ» - Χάος στο κόμμα από την τυχοδιωκτική στρατηγική Ανδρουλάκη, που προσπαθεί να υποδυθεί τον «ρυθμιστικό παράγοντα»
Κινδυνεύει να μεταβληθεί σε παράγοντα αστάθειας στα μάτια της κοινής γνώμης
Γιωργος Κατσιγιαννης
Ομηρος της τυχοδιωκτικής στρατηγικής που επέλεξε να ακολουθήσει στο ζήτημα των μετεκλογικών εξελίξεων, αλλά και του «άγνωστου Χ» πρωθυπουργού που έβαλε στο τραπέζι, κάτι σαν «Kinder έκπληξη» από το καλάθι του νονού, όπως χαρακτήρισε την πολιτική του με χιουμοριστική διάθεση η Ντόρα Μπακογιάννη, είναι πλέον ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Με τη συγκεκριμένη προσέγγιση κατάφερε να προκαλέσει σύγχυση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και μια άνευ προηγουμένου ακατάσχετη ονοματολογία, από την οποία δύσκολα μπορεί να απεμπλακεί χωρίς να δώσει συγκεκριμένες διευκρινίσεις. Όλα δείχνουν πως η πρόταση του Ν. Ανδρουλάκη για ανάληψη της πρωθυπουργίας της χώρας από τον «άγνωστο Χ» των σκέψεών του αρχίζει να αποκτά κωμικές διαστάσεις, ενώ και ο ίδιος κινδυνεύει να μεταβληθεί σε παράγοντα αστάθειας στα μάτια της κοινής γνώμης, καθώς με το να θέτει προεκλογικά ακατανόητους όρους, που εκτός των άλλων εμπεριέχουν «μικρομεγαλισμό» και αλαζονεία, δείχνει ότι μοναδικό μέλημά του είναι να κρατήσει το κόμμα του στην ασφάλεια της αποχής από μια κυβέρνηση συνεργασίας, με πρόσχημα τα πρόσωπα που θα ηγηθούν αυτής. Αλλά και να παραμείνει στην ηγεσία την επόμενη ημέρα των εκλογών, με το αιτιολογικό ότι προσπάθησε για το καλύτερο.
Χωρίς όραμα
Το κωμικά οξύμωρο σε αυτή την αδιέξοδη και χωρίς όραμα για τη χώρα στρατηγική του, όπως κρίνεται και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα οποία έχουν περιέλθει σε δεινή θέση, καθώς στις προεκλογικές εμφανίσεις τους καλούνται να απαντήσουν «ποιον εννοεί για πρωθυπουργό ο ποιητής πρόεδρος», είναι πως ο Ανδρουλάκης προκάλεσε ένα «αχρείαστο» αλλά ζημιογόνο για τον ίδιο και το κόμμα του χάος. Γιατί δίχως να λαμβάνει υπόψη του τη λαϊκή ετυμηγορία, αλλά και τους εκλογικούς συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν όταν προκύψουν τα αποτελέσματα της κάλπης, ο ίδιος εμφανίστηκε με μια υπερφίαλη βεβαιότητα ως καθοδηγητής των μετεκλογικών εξελίξεων.
Βέβαια στην κριτική αυτή οι στενοί συνεργάτες του απαντούν με το εξής επιχείρημα: «Όταν λέμε “όχι” σε Μητσοτάκη και Τσίπρα για πρωθυπουργό, σημαίνει πως και ο Νίκος Ανδρουλάκης εξαιρεί τον εαυτό του από τη διεκδίκηση του συγκεκριμένου αξιώματος». Όμως αυτή η απάντηση δεν στέκει ως σοβαρή για να δικαιολογήσεις μια επιπόλαιη προεκλογική στρατηγική, γιατί και πάλι δείχνεις ότι λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο ελληνικός λαός. Ο Ν. Ανδρουλάκης όμως έρχεται και σε σύγκρουση με το ίδιο του το κόμμα, καθώς ποντάρει τα ρέστα του για να υποδυθεί τον «ρυθμιστικό παράγοντα» των μετεκλογικών εξελίξεων, στο σύστημα της απλής αναλογικής, που γεννά ακυβερνησία, και το οποίο το ΠΑΣΟΚ είχε καταψηφίσει ακριβώς με αυτό το σκεπτικό όταν νομοθετήθηκε από την κυβέρνηση της Αριστεράς και του Α. Τσίπρα.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 28/3
Με τη συγκεκριμένη προσέγγιση κατάφερε να προκαλέσει σύγχυση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και μια άνευ προηγουμένου ακατάσχετη ονοματολογία, από την οποία δύσκολα μπορεί να απεμπλακεί χωρίς να δώσει συγκεκριμένες διευκρινίσεις. Όλα δείχνουν πως η πρόταση του Ν. Ανδρουλάκη για ανάληψη της πρωθυπουργίας της χώρας από τον «άγνωστο Χ» των σκέψεών του αρχίζει να αποκτά κωμικές διαστάσεις, ενώ και ο ίδιος κινδυνεύει να μεταβληθεί σε παράγοντα αστάθειας στα μάτια της κοινής γνώμης, καθώς με το να θέτει προεκλογικά ακατανόητους όρους, που εκτός των άλλων εμπεριέχουν «μικρομεγαλισμό» και αλαζονεία, δείχνει ότι μοναδικό μέλημά του είναι να κρατήσει το κόμμα του στην ασφάλεια της αποχής από μια κυβέρνηση συνεργασίας, με πρόσχημα τα πρόσωπα που θα ηγηθούν αυτής. Αλλά και να παραμείνει στην ηγεσία την επόμενη ημέρα των εκλογών, με το αιτιολογικό ότι προσπάθησε για το καλύτερο.
Χωρίς όραμα
Το κωμικά οξύμωρο σε αυτή την αδιέξοδη και χωρίς όραμα για τη χώρα στρατηγική του, όπως κρίνεται και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα οποία έχουν περιέλθει σε δεινή θέση, καθώς στις προεκλογικές εμφανίσεις τους καλούνται να απαντήσουν «ποιον εννοεί για πρωθυπουργό ο ποιητής πρόεδρος», είναι πως ο Ανδρουλάκης προκάλεσε ένα «αχρείαστο» αλλά ζημιογόνο για τον ίδιο και το κόμμα του χάος. Γιατί δίχως να λαμβάνει υπόψη του τη λαϊκή ετυμηγορία, αλλά και τους εκλογικούς συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν όταν προκύψουν τα αποτελέσματα της κάλπης, ο ίδιος εμφανίστηκε με μια υπερφίαλη βεβαιότητα ως καθοδηγητής των μετεκλογικών εξελίξεων. Βέβαια στην κριτική αυτή οι στενοί συνεργάτες του απαντούν με το εξής επιχείρημα: «Όταν λέμε “όχι” σε Μητσοτάκη και Τσίπρα για πρωθυπουργό, σημαίνει πως και ο Νίκος Ανδρουλάκης εξαιρεί τον εαυτό του από τη διεκδίκηση του συγκεκριμένου αξιώματος». Όμως αυτή η απάντηση δεν στέκει ως σοβαρή για να δικαιολογήσεις μια επιπόλαιη προεκλογική στρατηγική, γιατί και πάλι δείχνεις ότι λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο ελληνικός λαός. Ο Ν. Ανδρουλάκης όμως έρχεται και σε σύγκρουση με το ίδιο του το κόμμα, καθώς ποντάρει τα ρέστα του για να υποδυθεί τον «ρυθμιστικό παράγοντα» των μετεκλογικών εξελίξεων, στο σύστημα της απλής αναλογικής, που γεννά ακυβερνησία, και το οποίο το ΠΑΣΟΚ είχε καταψηφίσει ακριβώς με αυτό το σκεπτικό όταν νομοθετήθηκε από την κυβέρνηση της Αριστεράς και του Α. Τσίπρα.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 28/3
