Ο βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας Θεόδωρος Καράογλου καταθέτει στα «Παραπολιτικά» την εμπειρία του με τον καρκίνο στο στήθος, μια ασθένεια που εμφανίζεται σπανιότερα στους άνδρες απ’ ό,τι στις γυναίκες και, άρα, πριν από τη διάγνωση, δεν πίστευε καν ότι τον αφορά. Πολύ σημαντική στην κερδισμένη πια μάχη ήταν η στήριξη της οικογένειάς του, και ιδίως της συζύγου του, Γιώτας, η οποία επέμενε να τον παροτρύνει να εξεταστεί, όταν είδε το πρώτο χαρακτηριστικό σύμπτωμα. Οσον αφορά τον φόβο, υπάρχει και «είναι ανθρώπινος», λέει ο κ. Καράογλου, αρκεί να μην κάνει τους νοσούντες να καταβάλλονται και να αμελούν τη φροντίδα του εαυτού τους.

Όσα αποκαλύπτει ο Θεόδωρος Καράογλου

- Πότε διαγνωστήκατε με καρκίνο του μαστού;

- Πριν από τρία χρόνια, Σεπτέμβριο του 2022. Θυμάμαι έντονα εκείνη τη μέρα, γιατί μέχρι τότε πίστευα ότι τίποτα δεν μπορούσε να με αγγίξει. Θεωρούσα ότι ήμουν «άτρωτος», αφού γενικά είμαι από τους ανθρώπους που αρρωσταίνουν δύσκολα. Πόσω μάλλον να διανοηθώ ότι μπορεί να έχω καρκίνο του μαστού, που θεωρούσα ότι αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες. Οταν η σύζυγός μου, η Γιώτα, παρατήρησε ότι η δεξιά θηλή μου ήταν στραμμένη προς τα μέσα, ήμουν σχεδόν ειρωνικός μαζί της. Θυμάμαι να της λέω: «Έλα τώρα, έχουμε σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούμε», γιατί προετοιμάζαμε τον γάμο του γιου μας. Τσακωθήκαμε έντονα, γιατί πίστευα ότι έχανε τον… χρόνο της. Εκείνη, όμως, δεν το άφησε να περάσει. Άνοιξε αμέσως το τάμπλετ, διάβασε, ενημερώθηκε και κυρίως δεν μου άφησε περιθώριο να επιμείνω στην άρνησή μου. «Αυτό πρέπει να το δει γιατρός. Τώρα», μου είπε και έτσι δεν άφησε τον δικό μου χρόνο να χαθεί. Γιατί, αν δεν είχε επιμείνει, αν δεν είχε κάνει το τηλεφώνημα και δεν είχε κλείσει ραντεβού με τον γιατρό, μπορεί τα πράγματα να είχαν πάρει διαφορετική τροπή. Γι’ αυτό, κάθε φορά που με ρωτούν, λέω ότι της χρωστάω τη ζωή μου.


- Όταν σας το ανακοίνωσαν οι γιατροί, πώς αισθανθήκατε;

- Άνοιξε η γη να με καταπιεί! Οταν μετά τη βιοψία ο γιατρός ξεστόμισε τις λέξεις «καρκίνος στο στήθος», ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Η φωνή του ακουγόταν από μακριά, σαν να μην απευθυνόταν σε μένα. Και προφανώς η πρώτη σκέψη που έκανα δεν ήταν καθόλου θετική. «Τελείωσα», είπα στον εαυτό μου και ήρθε στο μυαλό μου η απώλεια της μητέρας μου από όγκο στον εγκέφαλο, όταν εγώ ήμουν μόλις 14 χρόνων. Πίστεψα ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και ότι το ρολόι μου μετρούσε αντίστροφα. Μόλις επιστρέψαμε σπίτι, λοιπόν, άρχισα να δίνω οδηγίες στη Γιώτα για τα... μελλούμενα, προκειμένου να μην αφήσω εκκρεμότητες. Τους έγραψα και από μια επιστολή για να τη διαβάσουν… μετά θάνατον. Έγραψα και τη διαθήκη μου. Και εκεί η Γιώτα φέρθηκε για ακόμα μία φορά παλληκαρίσια. Αφού με άφησε να... εκτονωθώ, γύρισε και μου είπε μονάχα μία κουβέντα: «Θόδωρε, στη ζωή σου έχεις αποδείξει ότι είσαι μαχητής. Θα δώσεις και αυτή τη μάχη και θα την κερδίσεις». Δεν μου άφησε κανένα περιθώριο να αμφισβητήσω τα λόγια της. Ηταν η στιγμή που γύρισε ο διακόπτης.

 

- Τώρα σε τι κατάσταση είναι η υγεία σας;

- Ευτυχώς, δόξα τω Θεώ, όλα είναι καλά. Ο καρκίνος του μαστού με δοκίμασε, αλλά δεν με νίκησε. Οι εξετάσεις που κάνω δείχνουν ότι έχω αφήσει πίσω μου αυτή τη δύσκολη περιπέτεια. Φυσικά, δεν εφησυχάζω. Κάνω τακτικά τους προβλεπόμενους ελέγχους μου, ακολουθώ τις οδηγίες των γιατρών και πλέον δίνω μεγάλη σημασία στην πρόληψη. Αυτό που έμαθα μέσα από αυτή την εμπειρία που βίωσα είναι ότι η πρόληψη σώζει ζωές. Και σε θέματα υγείας δεν αφήνω τίποτα στην τύχη. Επιπλέον, έβαλα στην καθημερινότητά μου το γυμναστήριο και φροντίζω να απολαμβάνω κάθε μέρα στο έπακρο.


- Φοβάστε ακόμη;

- Όποιος πει ότι δεν φοβάται τον καρκίνο λέει ψέματα ή τουλάχιστον δεν τον έχει ζήσει από κοντά. Ο φόβος υπάρχει, είναι ανθρώπινος. Δεν φεύγει τελείως… απλώς μαθαίνεις να ζεις μαζί του, έχοντας διδαχθεί ότι δεν πρέπει να τον αφήνεις να σε κυριεύει. Σε ό,τι με αφορά, τον μετέτρεψα σε κίνητρο, με αποτέλεσμα να κάνω τις εξετάσεις μου και να φροντίζω την υγεία μου. Ακόμα και αν μου χτυπά την πόρτα καμία φορά, επιλέγω να μην του… ανοίγω.

- Τι ήταν αυτό που σας έδωσε δύναμη στις δύσκολες στιγμές;

- Η οικογένειά μου και η πίστη μου στον Θεό. Αυτά τα δύο κράτησαν όρθια την ψυχή μου, όταν το σώμα λύγιζε. Και ήταν πολλές οι φορές που λύγισα, δεν ντρέπομαι να το πω. Οπως και οι φορές που αναζητούσα την απομόνωση και αναρωτιόμουν «γιατί σε μένα;». Ομως κάθε φορά που κλεινόμουν στον εαυτό μου ήταν εκεί η Γιώτα και τα παιδιά με έναν μοναδικό τρόπο, που δεν ξεχνιέται. Ηξεραν πότε να μιλήσουν και πότε απλώς να καθίσουμε αγκαλιά στον καναπέ. Και μετά, ήταν και η πίστη μου. Οταν όλα γύρω μου έμοιαζαν αβέβαια, εκεί έβρισκα μια σταθερά. Προσευχήθηκα πολύ. Οχι μόνο για να γίνω καλά, αλλά για να έχω δύναμη να αντέξω, να ελπίζω, να μη χάσω τον εαυτό μου λόγω του φόβου. Κι αυτή η πίστη μού έδωσε μια εσωτερική γαλήνη, που δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Τελικά, καταλαβαίνεις πως σε τέτοιες στιγμές δεν είσαι μόνος. Και πως η αγάπη και η πίστη είναι ό,τι πιο δυνατό μπορεί να έχει ένας άνθρωπος.

- Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας πρόληψης του καρκίνου του μαστού. Θέλουμε να στείλετε ένα μήνυμα για όλους όσοι περνούν αυτή την ασθένεια.

- Το μήνυμά μου είναι αυτή τη δύσκολη και επίπονη, σωματικά και ψυχικά, διαδρομή να την περπατούν με το κεφάλι ψηλά. Ο καρκίνος δεν καθορίζει ποιοι είμαστε. Εμείς αποφασίζουμε πώς του… απαντάμε. Η συμβουλή και προτροπή μου είναι όσοι νοσούν να του επιτίθενται με δύναμη, με αξιοπρέπεια, με ελπίδα, με πίστη στη ζωή. Δεν είναι εύκολη η μάχη. Το γνωρίζω από πρώτο χέρι. Υπάρχουν πολλές στιγμές φόβου και πόνου. Αλλά υπάρχει και κάτι πιο δυνατό: η θέληση να συνεχίσουμε. Η αγάπη των δικών μας. Η δύναμη που πολλές φορές δεν ξέρουμε καν ότι έχουμε, μέχρι να χρειαστεί να τη βρούμε. Συνοψίζοντας, η ζωή συνεχίζεται και αξίζει να τη ζούμε με όλο μας το είναι. Και, ναι, ο καρκίνος μπορεί να γίνει κομμάτι της ιστορίας μας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι όλη η ιστορία μας.




Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα Παραπολιτικά