Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης πριν λίγες ημέρες (23 Σεπτ. 2019) έχασε την μητέρα του Μεταξία, και σημειώνει γι αυτό.

Η Μητέρα μου Μεταξία Μπιθικώτση έφυγε σε ηλικία 73 ετών μετά από πολύχρονη μάχη με την επάρατη νόσο. Δυστυχώς, σχεδόν μετά από 15 χρόνια που έχασα τον πατέρα μου, ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσω και την μητέρα μου, που στάθηκε στον πατέρα μου σαν βράχος 36 χρόνια δίπλα του.

Μια μάνα που ήταν πάντα εκεί για όλα της τα παιδιά, που μας βοήθησε όλους να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, και όσοι την γνώριζαν μόνο καλά λόγια έχουν να πουν. Ο πόνος μου είναι μεγάλος, και το μόνο που αγαλλιάζει την ψυχή μου είναι ότι θα συναντήσει τον πατέρα μου που τόσο πολύ λάτρευε.

Αναρωτιέμαι πόσος καιρός θα περάσει για να συμφιλιωθώ με την ιδέα του θανάτου, και της απώλειας.



Ο γιος του Σερ της ελληνικής δισκογραφίας της φωνής της ρωμιοσύνη

Ο γιος του Σερ της ελληνικής δισκογραφίας της φωνής της ρωμιοσύνη μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που δεν άργησε να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του και να γίνει ερμηνευτής.

Από πολύ μικρός αγάπησε το πιάνο και την μουσική και κατόπιν σπούδασε αρμονία αντίστιξη και φούγκα ώσπου κάποια στιγμή ύστερα από παρότρυνση του πατέρα του, (σσ ήξερε ότι τραγουδάει αλλά μέχρι τότε δεν τον είχε ακούσει), του τραγούδησε για πρώτη φορά το «ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα».

Αμέσως του είπε «Γρηγόρη είσαι τραγουδιστής» και ξεκίνησαν οι δυο τους πρόβες για δύο τουλάχιστον χρόνια.

Η πρώτη του εμπειρία ήταν στο ξεκίνημα του το 1998, στο κέντρο «Ρεπορτάζ» ένα θρυλικό μαγαζί της εποχής στο οποίο τραγούδησε μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής της η αείμνηστη Σωτηρία Μπέλλου.

Αργότερα είχε την τύχη να τραγουδήσει στο πλευρό του δασκάλου και πατέρα του Γρηγόρη σε μεγάλες συναυλίες ανά την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό. Οι εμπειρίες και οι γνώσεις που απέκτησε δίπλα στον πατέρα του είναι ανεκτίμητες και τον συντροφεύουν ακόμη και σήμερα.

Οι σχέσεις τους ποτέ δεν ήταν οι τυπικές σχέσεις πατέρα - γιου, ήταν δύο πολύ καλοί φίλοι, δύο συνεργάτες, δύο άνθρωποι που λάτρευαν ο ένας τον άλλον με όλη την σημασία της λέξεως. Μέχρι και σήμερα δε σταμάτησε ποτέ να υπηρετεί το καλό ελληνικό λαϊκό τραγούδι το οποίο όπως ο ίδιος αναφέρει μιλάει στην ψυχή του.

Πως είναι να μεγαλώνεις στην Ελλάδα κουβαλώντας στην πλάτη σου το όνομα Γρηγόρης Μπιθικώτσης;

Το να φέρεις το όνομα Γρηγόρης Μπιθικώτσης είναι τεράστια τιμή αλλά και ευθύνη. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης μεγάλωσε τρεις και πλέον γενιές Ελλήνων με τα τραγούδια του, προσφέροντας τα μέγιστα στον ελληνικό πολιτισμό.

Το να φέρεις το ίδιο ακριβώς όνομα με τον πατέρα σου, είναι ένα αρκετά μεγάλο βάρος, όμως προσωπικά είχα την τύχη να μαθητεύσω δίπλα του και να αποκτήσω τις γνώσεις που σήμερα έχω.

Κοντά του έμαθα πράγματα που δεν θα μπορούσα να τα μάθω από κανέναν άλλον άνθρωπο γύρω από την μουσική, αλλά και γύρω από τη στάση που πρέπει να κρατήσω σε αυτό που λέμε καλλιτεχνικό στερέωμα.



Στην ζωή σου όλα ήταν ρόδινα;

Όχι βέβαια. Η ζωή είναι ωραία και ενδιαφέρουσα γιατί έχει τα πάνω της και τα κάτω της , έχει το άσπρο και το μαύρο. Το θέμα είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου, να έχεις αξιοπρέπεια, να αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις, γιατί αυτό σε κάνει ευτυχισμένο και σε γεμίζει στο τέλος της ημέρας.

Το πρώτο που άκουσα από τα χείλη του πατέρα μου όταν κατάλαβε ότι είμαι καλός τραγουδιστής και με παρότρυνε να ασχοληθώ με το τραγούδι ήταν... «να έχεις γερό στομάχι και υπομονή γιατί αυτός ο χώρος είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος και με πολλές παγίδες...»

Είσαι χαμηλών τόνων άνθρωπος, και αυτό το βλέπουμε στις σχέσεις σου με τις αδελφές σου. Ο χρόνος σε έχει μαλακώσει, και σ΄ έχει κάνει ποιο ήρεμο;

Πάντα ήμουν άνθρωπος χαμηλών τόνων, γιατί μεγάλωσα και διδάχτηκα. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι περνώντας τα χρόνια το έχω προσπαθήσει κάνοντας σκληρή αυτοκριτική, να είμαι δίκαιος με όλους, είτε συναδέλφους μου, είτε συνανθρώπους μου.

Ποια είναι τα επόμενα βήματα που σχεδιάζεις;

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο τέλος των συναυλιών μου για την καλοκαιρινή περίοδο και σε λίγο καιρό ξεκινάω πρόβες για τις εμφανίσεις μου το χειμώνα, που θα δουλέψω μαζί με τον σπουδαίο σολίστα του μπουζουκιού Μανώλη Καραντίνη, σε ορισμένες εμφανίσεις έκπληξη στην Αθήνα, καθώς και προσωπικές εμφανίσεις ανά την Ελλάδα. Παράλληλα όμως ετοιμάζω και μία δισκογραφική δουλειά, μια συνεργασία- έκπληξη η οποία ακόμα δεν μπορεί να ανακοινωθεί.

Έχεις σχέση με άλλα παιδιά επωνύμων τραγουδιστών - ηθοποιών. Αυτό είναι από καλλιτεχνική ανάγκη ή υπάρχει πραγματική φιλία;

Και βέβαια και ειδικά με τον Στέλιο Διονυσίου και το Χάρη Βαρθακούρη που μπορώ να πω ότι μετά από τόσα χρόνια συνεργασίας είμαστε οικογένεια.

Με το Στέλιο και το Χάρη (στην αρχή ήταν μαζί μας και ο Δημήτρης Κόκοτας) από το 2013 έως και τώρα έχουμε γυρίσει σχεδόν όλες τις ηπείρους και έχουμε τραγουδήσει σε όλη την ομογένεια με μεγάλη επιτυχία.

Τραγουδούσαμε τα σπουδαία τραγούδια που κληρονομήσαμε από τους πατεράδες μας. Η παράσταση με τίτλο «τα τραγούδια του πατέρα μου» γύρισε σε όλες τις ηπείρους αλλά και την Ελλάδα, και έτσι καταφέραμε και γίναμε πραγματικά φιλαράκια.

Τους αγαπώ πολύ και ξέρω ότι και εκείνοι το ίδιο, γιατί μην ξεχνάμε ότι σε αυτή τη δουλειά οι φιλίες είναι πολύ δύσκολες. Ακόμα και τώρα, όταν έχουμε κενό χρόνο από τις υποχρεώσεις μας πραγματοποιούμε κοινές εμφανίσεις.



Είσαι ο μόνος διαχειριστής του καλλιτεχνικού έργου του πατέρα σου, πως διαχειρίζεσαι αυτή την κληρονομιά;

Ο πατέρας μου Γρηγόρης πριν φύγει απ’ τη ζωή άφησε μια ξεκάθαρη διαθήκη που με ορίζει ως φυσικό του διάδοχο και συνεχιστή της ιστορίας του. Όπως καταλαβαίνετε η ευθύνη του να διαφυλάσσω το έργο αλλά και την ιστορία του πατέρα μου είναι τεράστια.

Προσπαθώ να επιτρέπω η να απαγορεύω ακριβώς εκείνα που θα επέτρεπε η που θα απαγόρευε και ο ίδιος αν ήταν εν ζωή.

Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ήταν είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια του ελληνικού μας πολιτισμού. Συνεπώς όλα τα αφιερώματα και οι συναυλίες που πραγματοποιούνται στην μνήμη του θα πρέπει να είναι προσεγμένα με αξιόλογους συντελεστές και πάνω απ’ όλα αντάξια του έργου του.

Ο γιο σου, έχει καταλάβει το τι όνομα κουβαλάει;

Ο γιος μου ο Γρηγοράκης ή αν θέλετε Γρηγόρης Μπιθικώτσης ο τρίτος είναι ότι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου μέχρι στιγμής.

Είμαι πολύ περήφανος για αυτόν και από τώρα γνωρίζει (είναι 10 ετών σήμερα) ποιος ήταν ο παππούς του ο Γρηγόρης. Αρχίζει να αντιλαμβάνεται την σοβαρότητα, αλλά και το μέγεθος του έργου που άφησε στους Έλληνες. Με ακολουθεί σε πολλές συναυλίες, ξέρει σχεδόν απέξω όλα τα τραγούδια και είμαι σίγουρος ότι όσο περνάνε τα χρόνια όλο και πιο υπερήφανος θα αισθάνεται για το όνομα που κουβαλάει.



Είχες την τύχη να τραγουδήσεις μαζί με τον πατέρα σου. Τι θυμάσαι από εκείνη την στιγμή;

Δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ τις συναυλίες που πραγματοποιήσαμε με τον πατέρα μου σε Ελλάδα και το εξωτερικό.

Θυμάμαι σαν να ήταν τώρα την αγάπη που έδειχνε ο κόσμος στο πρόσωπό του, την ευγένεια του πατέρα μου προς όλους, την απλότητα που είχε ως άνθρωπος αλλά και τις βαθιές ευαισθησίες του.

Δεν ξεχνάω ποτέ το τρακ που είχε πριν εμφανιστεί στη σκηνή, κάθε φορά σαν να ήταν πρωτοεμφανιζόμενος καλλιτέχνης. Φανταστείτε όταν έβλεπα εκείνον με τρακ, τι τρακ είχα εγώ.. Και κάθε φορά πριν ανέβουμε στη σκηνή μου έλεγε, "βγες και τραγουδά είσαι πραγματικά καλός".

Πρώτος ο Μπιθικώτσης και μετά ο Καζαντζίδης ή το αντίθετο;

Ο Μπιθικώτσης και ο Καζαντζίδης είναι οι δύο μεγαλύτεροι τραγουδιστές που έβγαλε ο τόπος μας. Το να συγκρίνει κανείς αυτούς τους δύο τεράστιους καλλιτέχνες νομίζω ότι δεν βγάζει πουθενά. Αφού όμως ρωτάτε εμένα, θα σας πω ότι γαλουχήθηκα και μεγάλωσα με έναν πατέρα ο οποίος πάντα μου τόνιζε ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης πρέπει να είναι και μεγάλος άνθρωπος.

Με γνώμονα αυτό θα διάλεγα τον Μπιθικώτση όχι μόνο από το Στέλιο το Καζαντζίδη, αλλά και από πάρα πολλούς καλλιτέχνες που είχα την τύχη να γνωρίσω από μικρό παιδί. Το πόσο μεγάλος τραγουδιστής ήταν ο Μπιθικώτσης το γνωρίζει καλά όλη η Ελλάδα. Όμως το μεγαλείο της ψυχής του εγώ προσωπικά δεν το έχω συναντήσει σε άλλον καλλιτέχνη και μάλιστα τέτοιου μεγέθους..

Τι να περιμένουμε στην συνέχεια από εσένα; 

Θα ήθελα ο θεός να μου δίνει δύναμη και υγεία ώστε να μπορέσω να πραγματοποιήσω όλα μου τα όνειρα, είτε προσωπικά είτε καλλιτεχνικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο αναπνέω δεν θα σταματήσω ποτέ να τραγουδάω τα τραγούδια του πατέρα μου, γιατί τα έχουμε ανάγκη στον τόπο αυτό που ζούμε. Υγεία λοιπόν που είναι το πολυτιμότερο αγαθό και από κει και πέρα η δουλειά σε συνάρτηση με την αγάπη γι’ αυτό που κάνω, και μακάρι να είμαστε εδώ σε 10 χρόνια για να τα ξανά πούμε, και να σχολιάσουμε τα χρόνια που πέρασαν. Σας ευχαριστώ πολύ.