Η εικαστικός Μαριάννα Λούρμπα μιλάει στο parapolitika.gr για την νέα της έκθεση με τίτλο "Aegean Reveries"

Έργα με υπέροχα γεωμετρικά μοτίβα παρουσιάζει η ατομική έκθεση της Μαριάννας Λούρμπα στο Somewhere Boutique Hotel της Βουλιαγμένης με τίτλο Aegean Reveries, που αντλεί έμπνευση από την αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική. Η έκθεση αποτελεί μια υδάτινη διερεύνηση των μορφολογικών και υλικών συνθηκών της αιγαιοπελαγίτικης αρχιτεκτονικής και του παράκτιου τοπίου. Αντλώντας από τους αρχέτυπους όγκους και τις επίπεδες όψεις παραθαλάσσιων δομών, η Λούρμπα απομονώνει την ουσία τους: ασβεστωμένες μάζες, στρογγυλεμένες γωνίες και αδρές επιφάνειες που κυριαρχούν στον αιγαιοπελαγίτικο ορίζοντα.

Ποια είναι η Μαριάννα Λούρμπα

Η Μαριάννα Λούρμπα είναι εικαστική καλλιτέχνις με έργο που εδράζεται στην αφαίρεση και τη χωρική ποιητική της αρχιτεκτονικής. Σπούδασε Art and Design στο Middlesex University του Λονδίνου και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στην Οπτική Επικοινωνία και Σχεδιασμό στο Istituto Europeo di Design (IED) στο Μιλάνο. Στον πυρήνα του έργου της βρίσκεται η ανασημασιοδότηση της κυκλαδικής αρχιτεκτονικής όχι ως στατικής δομής, αλλά ως βιωμένης εμπειρίας, που εμπλέκει έννοιες υπερβατικότητας, εσωτερικότητας και ιερού. Η χρήση του μπλε—χρώματος που παραπέμπει στην αισθητική ταυτότητα του Αιγαίου—δεν λειτουργεί απλώς αναπαραστατικά αλλά ως μέσο πνευματικής ανάτασης.






Η γνωστή εικαστικός μιλάει στο parapolitika.gr για την νέα της έκθεση εστιάζοντας στα χρώματα, στην ελευθερία που εκπορεύεται από το μέτρο και το Αιγαιοπελαγήτικο φως που, όπως αναφέρει η ίδια, σμιλεύει τις σκιές στα έργα της. 

Η έκθεση Aegean Reveries προσεγγίζει το Αιγαίο ως ένα αρχείο μορφών και υφών. Τι σας κινητοποίησε να καταγράψετε και να ανασυνθέσετε αυτό το τοπίο μέσα από την οπτική της αφαιρετικής γεωμετρίας;

Το Αιγαίο υπήρξε για μένα πάντα μια εσωτερική γεωγραφία. Όχι απλώς τόπος, αλλά τρόπος. Μέσα από τις απλές, καθαρές του μορφές – τον λευκό όγκο, τη σκιά, τη γωνία του φωτός – αναδύεται μια σιωπηλή αρχιτεκτονική του χρόνου. Η αφαίρεση, όπως την αντιλαμβάνομαι, δεν είναι αφαίρεση της εμπειρίας αλλά συμπύκνωσή της.

Η χρήση του χρώματος στο έργο σας δεν είναι απλώς αισθητική επιλογή αλλά φορέας χωρικής εμπειρίας. Πώς προσεγγίζετε τη χρωματική παλέτα και τι ρόλο διαδραματίζει στη δομή κάθε έργου;

Το χρώμα λειτουργεί για μένα σαν ένα δομικό υλικό. Δεν είναι ποτέ διακοσμητικό – είναι φορέας αίσθησης, θερμοκρασίας, ακόμα και ρυθμού. Επιλέγω χρωματικές περιοχές που συνδέονται με τις καθημερινές μεταμορφώσεις του αιγαιοπελαγίτικου φωτός: το μπλε που βαθαίνει προς το απόγευμα, την ώχρα που θυμίζει το ξερό χώμα, το λευκό που δεν είναι ποτέ ουδέτερο. Η παλέτα γεννιέται από τη μνήμη, αλλά οργανώνεται με πειθαρχία.

Η υλικότητα στα έργα σας μοιάζει να ενσαρκώνει το ίδιο το Αιγαίο. Τι υλικά χρησιμοποιείτε και πώς αυτά συμβάλλουν στην «απτική ανάγνωση» της εικόνας;

Εργάζομαι κυρίως με μικτή τεχνική σε ξύλινες επιφάνειες. Οι υφές των υλικών και των διαδοχικών στρώσεων εργασίας ανακαλούν τα ασβεστοκονιάματα των νησιών, τη θάλασσα και τις παράκτιες περιοχές, ενώ τα υλικά ενσωματώνουν την αφή, τη φθορά και τον χρόνο.

Αντλείτε από τις αρχιτεκτονικές φόρμες της αιγαιοπελαγίτικης παράδοσης, ωστόσο τις ανάγετε σε ένα αφαιρετικό λεξιλόγιο. Πώς επιτυγχάνετε την ισορροπία ανάμεσα στην αναφορά και την αφαίρεση;

Δεν με ενδιαφέρει η εικονογράφηση της αρχιτεκτονικής. Με ενδιαφέρει η αιχμαλώτιση της εντύπωσης που προκαλεί. Οι φόρμες που επιλέγω είναι αποστάγματα εμπειρίας – μια καμπύλη, ένα πλάτωμα, μια σκιά. Η αφαίρεση έρχεται όταν αυτές οι αναφορές καθαριστούν από τον θόρυβο της αναγνωρισιμότητας και μετατραπούν σε γλώσσα. Μια γλώσσα δομική, αλλά ανοιχτή σε ερμηνείες.

Η μεθοδικότητα, η πειθαρχία και η ακρίβεια είναι εμφανείς σε όλη την ενότητα έργων. Πόσο σημαντικό είναι για εσάς το «μέτρο» ως αρχή στην καλλιτεχνική πράξη;

Το μέτρο δεν είναι περιορισμός. Είναι εργαλείο ελευθερίας. Μέσα από την ακρίβεια, μπορώ να αφαιρέσω το περιττό και να κρατήσω το αναγκαίο. Κάθε γραμμή, κάθε αναλογία είναι αποτέλεσμα στοχασμού. Το έργο πρέπει να στέκεται σαν κατασκευή – όχι μόνο να φαίνεται όμορφο, αλλά να έχει εσωτερική σταθερότητα, όπως μια αρχιτεκτονική δομή.

Το φως του Αιγαίου δεν είναι απλώς θέμα, είναι σχεδόν υλικό στα έργα σας. Πώς το αποτυπώνετε και ποια είναι η δική σας ερμηνεία της φωτεινότητας αυτής της γεωγραφίας;

Το αιγαιοπελαγίτικο φως είναι διαπεραστικό και μεταβλητό. Δεν είναι μόνο ένταση· είναι ποιότητα. Ένα φως που λειαίνει τις φόρμες, που σμιλεύει τις σκιές. Το φως, στο έργο μου, δεν φωτίζει απλώς – αποκαλύπτει.

Ποια είναι η σημασία της ατομικής σας παρουσίασης στο Somewhere Boutique Hotel στη Βουλιαγμένη; Πώς συνομιλεί το έργο σας με το συγκεκριμένο περιβάλλον;

Η Βουλιαγμένη έχει τη δική της ακτογραμμή, τις δικές της σιωπές. Η επιλογή του Somewhere δεν ήταν τυχαία· πρόκειται για έναν χώρο με κομψή απλότητα και θερμή αίσθηση φιλοξενίας. Από κοινού με τη γκαλερί μου, Roma Gallery, θέλαμε τα έργα να ενταχθούν οργανικά στο περιβάλλον, όχι να επιβληθούν. Να μοιάζουν σαν να ανήκουν εκεί, σαν να έχουν απορροφήσει τον ήλιο και το θαλασσινό αλάτι.

Ο όρος «οπτική αρχαιολογία» που χρησιμοποιείται στο δελτίο τύπου είναι ιδιαίτερα εύστοχος. Τον αισθάνεστε ως μέρος της εικαστικής σας διαδικασίας;

Ναι, είναι ένας όρος που χρησιμοποίησε η ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια της έκθεσης Άλια Τσαγκάρη και που με εκφράζει βαθιά. Η δουλειά μου μοιάζει με σκάψιμο – όχι σε χώμα, αλλά σε εικόνες, αισθήσεις, μνήμες. Ξεσκεπάζω, αποκαλύπτω, αφαιρώ στρώσεις μέχρι να φτάσω στην καρδιά μιας μορφής. Η οπτική αρχαιολογία είναι μια διαδικασία ανακάλυψης της ουσίας μέσα από το φαινομενικά απλό.

Πώς θα θέλατε να βιώσει ο θεατής την Aegean Reveries; Θεωρείτε ότι αυτή η ατομική παρουσίαση αποτελεί φυσική συνέχεια της ένταξης έργων σας στη μόνιμη συλλογή του Φυλακτηρίου Τέχνης στην Άνδρο, καθώς και της πρόσφατης συμμετοχής σας – μέσω της Roma Gallery – στο pop-up της Art Athina στο Intercontinental Athens;

Θα ήθελα ο θεατής να σταθεί απέναντι στα έργα όπως στέκεται κανείς μπροστά στη θάλασσα – σιωπηλός, ανοιχτός, χωρίς ερμηνευτικά βάρη. Η Aegean Reveries είναι μια φυσική συνέχεια, ένας ενδιάμεσος σταθμός ανάμεσα στη μνήμη του φωτός της Άνδρου και τη ρευστή ενέργεια της πόλης. Αυτή η έννοια της συνέχειας, από το Φυλακτήριον Τέχνης έως το Intercontinental και το Somewhere, ενισχύεται από τη διαρκή υποστήριξη της Roma Gallery. Κάθε παρουσίαση, κάθε συμμετοχή σε έκθεση, προσθέτει ένα ακόμη επίπεδο σε αυτόν τον εικαστικό στοχασμό πάνω στη μορφή και το φως.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ