Προλογικά, ουδείς μπορεί να είναι βέβαιος τι είναι καλό για μία ομάδα. Αν τηρούνταν το χρονικό πρωτόκολλο και δεν είχε διακορευθεί βάναυσα εξαιτίας της Covid-19, η εθνική ομάδα πόλο Ανδρών θα είχε, το βράδυ της 12ης Ιανουαρίου, αποκλειστεί στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, που λόγω Ολυμπιακών γίνεται τον Ιανουάριο -ή τουλάχιστον αυτό ίσχυσε το 2012 και το 2016, αφού το 2008, στη Μάλαγα, έλαβε χώρα Ιούνιο- και ήδη θα βρισκόταν σε φάση… ολικής αρθροπλαστικής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ωστόσο, για τον Φεβρουάριο είναι προγραμματισμένο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα υγρού στίβου, που πρόκειται να γίνει από τις 2 έως τις 18 του μήνα στην Ντόχα.  Ακόμα και τώρα, με έναν εγωισμό πληγωμένο από δύο ήττες που έχουν την οσμή του μακρινού παρελθόντος, το 15-8 από την Ιταλία στο δεύτερο παιχνίδι για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και το 13-8 από την Κροατία στον προημιτελικό, δεν είναι βέβαιο αν η διοργάνωση αυτή έρχεται σε καλό σημείο για την εθνική ομάδα ή αν, τόσο σύντομα σε σχέση με την πληγή που άνοιξε στον εγωισμό των διεθνών, το Παγκόσμιο μπορεί να γίνει μία διοργάνωση παραίτησης, κάτι που ίσως δημιουργήσει κακό προηγούμενο. 

Ο Θοδωρής Βλάχος είπε ότι “παρουσιαστήκαμε έτοιμοι” και παρά τη δυσκολία αποδοχής της παραπάνω πρότασης, ισχύει. Η αίσθηση του πρώτου ημιχρόνου ήταν παρόμοια με εκείνη που όσοι παρακολουθούν την Εθνική λαμβάνουν όταν με τη συμπεριφορά της δημιουργεί τις προϋποθέσεις για έναν υπερβατικό θρίαμβο. Λόγος για τον χαρακτήρα παικτών που αγωνίζονται στις συνθήκες απόλυτου πρωταθλητισμού για το πόλο δεν γίνεται, αντιθέτως θα προσέμεναν οι επαΐοντες δυναμική αντίδραση όταν το παιχνίδι έμοιαζε να στραβώνει από τα σφυρίγματα. Η Εθνική δεν ήταν η πρώτη σοβαρή ομάδα στην Ιστορία του πόλο που χάνει με επιμέρους σκορ 4-0 μία περίοδο, σίγουρα, όμως, στη δεύτερη διάσταση, εκείνη στις αρχές του τέταρτου οκτάλεπτου, όταν θα γινόταν να δημιουργήσει το υπόβαθρο για να επιστρέψει στο ματς, έμοιαζε με ερειπωμένο τοπίο, με τους Κροάτες πια να μοιάζουν να ευστοχούν σε κάθε περίπτωση και υπό οποιαδήποτε περίσταση. Το γκολ για το 10-6, που η μπάλα περνάει κάθετα και καταλήγει στα δίχτυα με ταπ ιν, είναι παρελθοντικών τρόπου και χρόνου και οπωσδήποτε  δεν αναδεικνύει τη δουλειά που έχει γίνει για να αποφεύγεται.

Εθνική πόλο Ανδρών: Ο κανόνας, η έλλειψη απέναντι στο χάος και η αρετή της ανάτασης

Η Εθνική έπαιξε, στα δύο πρώτα οκτάλεπτα, σαν αυτό που κατά κανόνα δείχνει την τελευταία τριετία: όρθωσε το ανάστημά της, είχε επιθυμία, ήθελε να πετύχει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, δηλαδή να νικήσει την Κροατία για πρώτη φορά σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αφού έχει πια τέσσερις ισοπαλίες και εννιά ήττες. Δεν ήταν νεκροζώντανη στο κύτταρο, αλλά έβγαλε όρεξη και διαμέτρημα και σχεδόν εγγυάτο την ευρυθμία της, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στη λήξη. Όμως αργότερα, στο χάος που περιπαθώς προσπαθούσαν να δημιουργήσουν οι Κροάτες, φάνηκε ανεξήγητα ελλιπής, αν και έχει περάσει με άριστα τις εξετάσεις σε ό,τι αφορά το χαρακτήρα της.

Σε περίπου δύο εβδομάδες, ο δρόμος για την Ντόχα θα είναι ανηφορικός. Χρόνος για αναθεώρηση και πολλές αλλαγές δεν υπάρχουν και σίγουρα δεν είναι προφανής ο τρόπος παρέμβασης στη γρατζουνισμένη ψυχοσύνθεσή της. Όπως συνέβη με όλες τις ομάδες, η χρονιά κόπηκε στο μέσο της. Στους διεθνείς αυτό δεν ταίριαξε, αλλά δεν είναι ανάγκη, οι δέκτες αυτής της ανησυχίας, να γυρίσουν ακαριαία το χρονολόγιο δέκα έτη πίσω. Ήταν μία διοργάνωση που στράβωσε, όπως, σε αυτήν την οκταετία (αρχής γενομένης του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος του 2015) του Θοδωρή Βλάχου έχουν υπάρξει διοργανώσεις που δημιούργησαν προβληματισμό. Η ανάταση είναι αρετή και η εθνική πόλο Ανδρών έχει δείξει ότι την διαθέτει.