Η πολιτική εμπειρία στη χώρα μας την τελευταία δεκαπενταετία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουν αναδειχθεί και πρωταγωνιστήσει στην πολιτική ζωή και πρόσωπα που τα πολιτικά προσόντα τους είναι πολύ χαμηλότερα από τον μέσο όρο. Και αν σε περιόδους πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής νηνεμίας είναι απλά στοιχεία για την όποια αξιολόγηση των πολιτικών επιδόσεών τους, στην εποχή της οικονομικής κατάρρευσης και της ξένης επιτροπείας ήταν εθνική συμφορά για τη χώρα μας η ολοφάνερη επιμονή στην πολιτική ασχετοσύνη τους. Κι αυτό θα είχε αποφευχθεί αν δεν έφθαναν στα υψηλά αξιώματα λόγω της μόνης αξιολόγησης του ταλέντου τους στις διοργανώσεις αφισοκολλήσεων και καταλήψεων πανεπιστημιακών σχολών.

Και τώρα φτάσαμε να ονειρεύονται μία νέα εκτόξευσή τους στην εξουσία για να «συγκατοικήσουν» δίπλα σε κάποιους άλλους πολιτικούς που έμειναν στην Ιστορία σφυρηλατημένοι σε δύσκολες συνθήκες και αγόγγυστα είχαν «σηκώσει τα βάρη» ολόκληρης της κοινωνίας και της χώρας. Όμως οι σημερινοί «λαοπρόβλητοι», ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του, που ποτέ... δεν πέρασε από το μυαλό τους να καταφύγουν σε δημοψηφίσματα με συνειδητή πρόθεσή τους να «μεταφορτώσουν» στον λαό τα αναρίθμητα λάθη τους, τώρα αντί για εκτόξευση στην εξουσία οδηγούνται σε εκπαραθύρωση!

Και παρ’ όλ’ αυτά, ο πρόεδρος -μέχρι πότε;- του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, και από κοντά ο «νεοσύλλεκτος» στην εσωτερική πολιτική σκηνή, ο Νίκος Ανδρουλάκης, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, επιμένουν να θέλουν να μας πείσουν για τις «λαοφιλείς» πολιτικές οικονομικές αφαιμάξεις που μας ετοιμάζουν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι με αυτά που υποστηρίζουν και επαγγέλλονται το λιγότερο εκτίθενται. Διότι η αμφισβήτηση των αναγνωρισμένων από εχθρούς και φίλους, σε ολόκληρο τον πλανήτη, υψηλών επιδόσεων της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην οικονομία, στην οποία εμπιστεύονται και επενδύουν τα εκατομμύριά τους χιλιάδες εταιρείες και εκατομμυριούχοι, της πέραν από κάθε φιλοδοξία ενίσχυσης της εθνικής άμυνας και της παγκόσμιας αναγνώρισης της ανάπτυξης των διεθνών σχέσεων, είναι η δημοσιοποίηση, για άλλη μία φορά, του αρρωστημένου κομματικού εγώ τους! Διότι οι ισχυρισμοί τους, ότι αυτοί, ως μόνοι άξιοι, έντιμοι και ανιδιοτελείς, έχουν έτοιμες τις λύσεις για όλα τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, πρόκειται σαφώς για άλλη μία απόδειξη του δημαγωγικού λόγου τους! Και όλα αυτά επιβεβαιώνουν τα αυταπόδεικτα, ότι και σήμερα στη χώρα μας η ποιότητα της δημοκρατίας, ως ζήτημα μόνιμου καθημερινού αγώνα, κινδυνεύει από τη δημαγωγία, την ανευθυνότητα και την εξουσιομανία, αλλά και από τη συνειδητή επιλογή ορισμένων να υποσκάπτουν τα θεμέλιά της, με τη γνωστή μέθοδο της ψηφοθηρίας.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 14/6