Οι εκλογικές συντριπτικές ήττες του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις και μάλιστα η δεύτερη της 25ης Ιουνίου, πλέον επώδυνη από την πρώτη της 21ης Μαΐου, επιβεβαίωσαν για άλλη μία φορά εκείνους που από καιρό επέμεναν ότι το αυτοαποκαλούμενο κόμμα της υποτιθέμενης ανανεωτικής Αριστεράς, σε εκείνα τα υποτυπώδη προεκλογικά προγράμματά του, δεν είχε ξαναθυμηθεί μόνο τον ρόλο του κομπάρσου των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, αλλά και του υπονομευτή του παρόντος και του μέλλοντος της κοινωνίας και της χώρας.

Γιατί δεν είχε μόνο μετατραπεί σε ένα συνονθύλευμα αρνητών της επιτυχημένης από την κυβέρνηση Μητσοτάκη σημερινής οικονομικής, διπλωματικής και γενικά πολιτικής πραγματικότητας, αλλά ο προκλητικά προβαλλόμενος αρχηγισμός του Αλέξη Τσίπρα αποδείχτηκε ότι είχε στόχο την υποβάθμιση ακόμη και της όποιας εσωκομματικής δημοκρατικής λειτουργίας ίσχυε στο κόμμα του, κάποια χρόνια πριν, με άλλες ηγεσίες.

Και παρά το γεγονός, διότι φαίνεται ότι ήταν από τους πρώτους που είχαν διαισθανθεί την επερχόμενη λαϊκή καταδίκη στην κάλπη, ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έβλεπε ότι η υποτιθέμενη αλλά πολυδιαφημισμένη γοητεία του αρχηγού, που για κάποιους αυλοκόλακες ξεπερνούσε τα ευρωπαϊκά σύνορα, δεν είχε πλέον πέραση, επέμενε να προβάλλει ένα προεκλογικό πρόγραμμα που ακόμη και για κάποιους κομματικούς ομοτράπεζούς του ήταν «της πλάκας», που λέει και ο λαός μας. Γιατί ήταν ένα πρόγραμμα που απευθυνόταν σε καταδικασμένες στη λαϊκή συνείδηση παλαιοΠΑΣΟΚικές πολιτικές ρουσφετιών και πολιτικές εφαρμογών αμόρφωτων εμπνευστών, με στόχο όχι την κοινωνία και τη χώρα αλλά κάποιες φατρίες και συντεχνίες, σε βάρος όχι μόνο άλλων ομάδων πολιτών αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.

Και όσο έβλεπε ότι δεν πείθει, γιατί οι διαρροές παλαιών ψηφοφόρων του προς άλλους πολιτικούς χώρους ήταν καταφανείς και καθημερινά διογκούμενες, τόσο επέμενε στην αξίωσή του, αγνοώντας τους κανόνες του πολιτικού πολιτισμού και της ισοπολιτείας, για μία τηλεοπτική αναμέτρηση μόνος αυτός με τον Μητσοτάκη.

Η χώρα όμως δεν έχει ανάγκη από πολιτικές φανφάρες, αλλά από μία ηγεσία της Αριστεράς πρώτα με πατριωτική συνείδηση, επειδή η πατρίδα είναι το τελευταίο ανάχωμα σε κάθε κακόβουλη εισβολή, είτε οικονομική είτε εξουσιαστική. Έχει ανάγκη όμως και από μία σοβαρή ηγεσία της αριστερής παράταξης, που χάριν της αξιοκρατίας θα παραμεριστεί η κομματοκρατία και πολύ περισσότερο δεν θα είναι αποδεκτές οι απόλυτες εξουσίες της παρεούλας. Γιατί, όπως δυστυχώς για τη χώρα και τον λαό διδαχθήκαμε, από την υπερτετραετή διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η ελληνική κοινωνία δεν πείστηκε για τις δημοκρατικές ευαισθησίες του Τσίπρα και της παρέας του, που ευτυχώς μας αποχαιρέτησαν, αφήνοντας όμως πολλές πληγές ανοικτές!

Και επιπλέον αποδείξεις για αυτό, ο κρυφός πόθος του για ένα Νόμπελ για τη μετονομασία των Σκοπίων σε Βόρεια Μακεδονία και η διεκδίκηση από τον ίδιο της νεκρανάστασης της οικονομίας από τους λιθοβολούμενους διασώστες της. Τον υπουργό της Μέρκελ, τον Σόιμπλε, και τον τοποτηρητή του ΔΝΤ στη χώρα μας, Πολ Τόμσεν!

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 18/7