Tα λαµπερά ονόµατα των ευρωεκλογών
Άρθρο γνώμης
''Καθιστούν την πολιτική πιο οικεία και προσβάσιµη για τους πολίτες που συνήθως δεν ελκύονται από τη συνήθη πολιτική συζήτηση''
Πολύς λόγος γίνεται για άλλη µία φορά για τα λαµπερά ονόµατα των ψηφοδελτίων των ευρωεκλογών. Τηλεοπτικοί δηµοσιογράφοι και παρουσιαστές, αθλητές, ηθοποιοί ή προβεβληµένοι από τα ΜΜΕ επιστήµονες έχουν µπει στη µάχη του σταυρού, διαθέτοντας το µεγάλο πλεονέκτηµα της αναγνωρισιµότητας σε όλη την επικράτεια. Η επιλογή κάποιων εξ αυτών προκάλεσε έντονη κριτική προς τις κοµµατικές ηγεσίες.
«Τι δουλειά έχει ένας ηθοποιός στο ευρωψηφοδέλτιο;», αναρωτιέται κάποιος, «Παρίστανε τον αντικειµενικό αυτός ο δηµοσιογράφος και τώρα φορά κοµµατική φανέλα», οργίζεται κάποιος άλλος. «Πώς θα µας εκπροσωπήσει στην Ευρωβουλή ένας πρώην αθλητής;», αναρωτιέται ένας τρίτος. Και το κορυφαίο σχόλιο: «Απορώ πώς δέχονται σοβαροί άνθρωποι να µπαίνουν στο ίδιο ψηφοδέλτιο µε αστέρες».
Το τελευταίο ερώτηµα µπορούν να το απαντήσουν µόνο οι «µη αστέρες», οι οποίοι καλούνται να ανταγωνιστούν εκλογικά µαζί τους. Στα υπόλοιπα θα προσπαθήσουµε να απαντήσουµε σε αυτό το άρθρο.
Πρώτον, σε µια ∆ηµοκρατία δεν έχουν θέση µόνο οι επιστήµονες, οι τεχνοκράτες ή οι έµπειροι πολιτικοί. Καλό είναι να εκπροσωπούνται αρχικά σε ένα ψηφοδέλτιο υποψήφιοι διαφορετικών backgrounds, οι οποίοι απευθύνονται και κινητοποιούν εκλογικά κοινά δύσκολα κινητοποιήσιµα σε εκλογές β’ τάξης, όπως χαρακτηρίζονται οι ευρωεκλογές. Και ιδιαίτερα οι εκλογές της 9ης Ιουνίου, που για πρώτη φορά έπειτα από 15 χρόνια δεν διεξάγονται ταυτόχρονα µε δηµοτικές και περιφερειακές.
∆εύτερον, σε µια εποχή που τα µέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν προκαλέσει κατακερµατισµό των βιωµάτων και της δηµόσιας συζήτησης, άνθρωποι που στο παρελθόν κατάφερναν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώµης µε τις επιτυχίες στον τοµέα τους είτε να εκφράσουν ευρύτερα κοινωνικά στρώµατα, καθιστούν την πολιτική πιο οικεία και προσβάσιµη για τους πολίτες που συνήθως δεν ελκύονται από τη συνήθη πολιτική συζήτηση.
Τρίτον, κάθε ένας και κάθε µία από τους υποψηφίους που ίσως αυθαίρετα κατατάσσονται στην κατηγορία «λαµπεροί» αποτελεί και µια διαφορετική περίπτωση. Πέρα από την ιδιότητα µε την οποία κατέκτησε τη διασηµότητα, ένας υποψήφιος έχει και άλλα χαρακτηριστικά ή άλλες δραστηριότητες βάσει των οποίων κρίνεται όταν τίθεται στην κρίση των εκλογέων. ∆εν είναι σωστό να τσουβαλιάζονται, αλλά να κρίνονται ο κάθε ένας και η κάθε µία ξεχωριστά για όσα µπορούν να προσφέρουν.
Τέταρτον, οι εκλογείς έχουν τέσσερις σταυρούς προτίµησης. Μέσα σε αυτούς µπορούν να χωρέσουν λαµπεροί και µη λαµπεροί υποψήφιοι. Κάθε κόµµα παρουσιάζει 42 υποψηφίους, των οποίων τα βιογραφικά βρίσκονται αναρτηµένα στο ∆ιαδίκτυο. Ανάµεσα σε αυτούς υπάρχουν τεχνοκράτες και πολιτικοί µε εµπειρία στην κεντρική πολιτική σκηνή ή στην Αυτοδιοίκηση, που µοιάζουν ιδανικοί να µας εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στη σύντοµη ιστορία των εκλεγέντων µε σταυρό ευρωβουλευτών είχαµε και τα δύο φαινόµενα: ισχυρά βιογραφικά που πέρασαν και δεν ακούµπησαν, αλλά και ευρωβουλευτές που αµφισβητήθηκαν, όµως µε τη δουλειά τους δικαίωσαν την εκλογή τους.
«Τι δουλειά έχει ένας ηθοποιός στο ευρωψηφοδέλτιο;», αναρωτιέται κάποιος, «Παρίστανε τον αντικειµενικό αυτός ο δηµοσιογράφος και τώρα φορά κοµµατική φανέλα», οργίζεται κάποιος άλλος. «Πώς θα µας εκπροσωπήσει στην Ευρωβουλή ένας πρώην αθλητής;», αναρωτιέται ένας τρίτος. Και το κορυφαίο σχόλιο: «Απορώ πώς δέχονται σοβαροί άνθρωποι να µπαίνουν στο ίδιο ψηφοδέλτιο µε αστέρες».
Το τελευταίο ερώτηµα µπορούν να το απαντήσουν µόνο οι «µη αστέρες», οι οποίοι καλούνται να ανταγωνιστούν εκλογικά µαζί τους. Στα υπόλοιπα θα προσπαθήσουµε να απαντήσουµε σε αυτό το άρθρο.
Πρώτον, σε µια ∆ηµοκρατία δεν έχουν θέση µόνο οι επιστήµονες, οι τεχνοκράτες ή οι έµπειροι πολιτικοί. Καλό είναι να εκπροσωπούνται αρχικά σε ένα ψηφοδέλτιο υποψήφιοι διαφορετικών backgrounds, οι οποίοι απευθύνονται και κινητοποιούν εκλογικά κοινά δύσκολα κινητοποιήσιµα σε εκλογές β’ τάξης, όπως χαρακτηρίζονται οι ευρωεκλογές. Και ιδιαίτερα οι εκλογές της 9ης Ιουνίου, που για πρώτη φορά έπειτα από 15 χρόνια δεν διεξάγονται ταυτόχρονα µε δηµοτικές και περιφερειακές.
∆εύτερον, σε µια εποχή που τα µέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν προκαλέσει κατακερµατισµό των βιωµάτων και της δηµόσιας συζήτησης, άνθρωποι που στο παρελθόν κατάφερναν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώµης µε τις επιτυχίες στον τοµέα τους είτε να εκφράσουν ευρύτερα κοινωνικά στρώµατα, καθιστούν την πολιτική πιο οικεία και προσβάσιµη για τους πολίτες που συνήθως δεν ελκύονται από τη συνήθη πολιτική συζήτηση.
Τρίτον, κάθε ένας και κάθε µία από τους υποψηφίους που ίσως αυθαίρετα κατατάσσονται στην κατηγορία «λαµπεροί» αποτελεί και µια διαφορετική περίπτωση. Πέρα από την ιδιότητα µε την οποία κατέκτησε τη διασηµότητα, ένας υποψήφιος έχει και άλλα χαρακτηριστικά ή άλλες δραστηριότητες βάσει των οποίων κρίνεται όταν τίθεται στην κρίση των εκλογέων. ∆εν είναι σωστό να τσουβαλιάζονται, αλλά να κρίνονται ο κάθε ένας και η κάθε µία ξεχωριστά για όσα µπορούν να προσφέρουν.
Τέταρτον, οι εκλογείς έχουν τέσσερις σταυρούς προτίµησης. Μέσα σε αυτούς µπορούν να χωρέσουν λαµπεροί και µη λαµπεροί υποψήφιοι. Κάθε κόµµα παρουσιάζει 42 υποψηφίους, των οποίων τα βιογραφικά βρίσκονται αναρτηµένα στο ∆ιαδίκτυο. Ανάµεσα σε αυτούς υπάρχουν τεχνοκράτες και πολιτικοί µε εµπειρία στην κεντρική πολιτική σκηνή ή στην Αυτοδιοίκηση, που µοιάζουν ιδανικοί να µας εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στη σύντοµη ιστορία των εκλεγέντων µε σταυρό ευρωβουλευτών είχαµε και τα δύο φαινόµενα: ισχυρά βιογραφικά που πέρασαν και δεν ακούµπησαν, αλλά και ευρωβουλευτές που αµφισβητήθηκαν, όµως µε τη δουλειά τους δικαίωσαν την εκλογή τους.
