Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ίσως και να διατηρεί ένα μοναδικό προνόμιο στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Επί αρκετά μεγάλο διάστημα τελούσε υπό αμφισβήτηση από ένα πολιτικό σύστημα που δυσκολευόταν να κατανοήσει πως έχει περατώσει τον βιοϊστορικό κύκλο του. Τα παλιά κομματικά τζάκια τον αντιμετώπιζαν ως αναλώσιμο, ενώ οι παραδοσιακοί κομματάρχες ένιωθαν άβολα, ακόμα και όταν τον έβλεπαν στις κομματικές συναθροίσεις. Το σύστημα, όταν εκείνος ανέλαβε τα ηνία της Ν.Δ., χτυπούσε υποκλίσεις στον Τσίπρα, τον Παππά και τον Καμμένο, υποτιμώντας τον νέο ηγέτη της ελληνικής Κεντροδεξιάς. Για αρκετό χρόνο, η ειδησεογραφία της Ν.Δ. έπαιζε λίγο πριν από τον καιρό και για ελάχιστα μόνο δεύτερα. Ισχυροί και λιγότερο ισχυροί αποκαλούσαν τον Κυριάκο είτε «Κούλη» είτε «Γκούφι», θέλοντας προφανώς να καταδείξουν ότι σε καμία περίπτωση δεν δύναται όχι να κερδίσει τον ατσαλάκωτο τότε Τσίπρα, αλλά και να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρώτη πίστα της πολιτικής.

Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης έδειχνε να αδιαφορεί, παραμένοντας σταθερά προσηλωμένος στη στρατηγική που είχε χαράξει, χωρίς να κάνει ούτε συμβιβασμούς ούτε πρόσκαιρες υποχωρήσεις. Όταν το σύστημα παρουσίαζε τον κ. Τσίπρα ως τον ηγέτη που είχε στερηθεί η Δημοκρατία, ο ίδιος είχε εντελώς διαφορετική άποψη. Ο Μητσοτάκης λειτούργησε με όρους μέλλοντος, ενώ το σύστημα εξακολουθούσε να συμπεριφέρεται με όρους παρελθόντος. Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική (και όχι μόνο) ιστορία οι ισχυροί, μέχρι και τις ευρωεκλογές, ήταν σταθερά προσδεδεμένοι στο άρμα του απερχόμενου, υποτιμώντας, και μάλιστα παραδειγματικά, τον «ερχόμενο». Και πάλι όμως, ο σημερινός πρωθυπουργός δεν συμβιβάστηκε ούτε με όσους τον αποκαλούσαν «Κούλη» ούτε με αυτούς που τον χαρακτήριζαν «Γκούφι». Αδιαφόρησε, γιατί γνώριζε ότι αυτοί που τον απαξίωναν δεν θα είχαν δουλειά σε μια Ελλάδα στην οποία θα κυριαρχούσε η σύνεση, η συνεννόηση, η σοβαρότητα και πάνω απ’ όλα το σχέδιο για την επόμενη μέρα. Οι πρόσφατες κρίσεις, πρώτα στο Μεταναστευτικό και ακολούθως στο θέμα του κοροναϊού, ήρθαν να αναδείξουν στην πράξη τις ηγετικές ικανότητες του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με την Κεντροδεξιά, τους Μητσοτάκηδες και γενικότερα την πολιτική μιλούν δημόσια για το πόσο τυχερή είναι η χώρα που σε αυτήν τη συγκυρία διαθέτει μια τόσο σοβαρή ηγεσία. Ο τρόπος, αλλά κυρίως η αμεσότητα με την οποία αντέδρασε ο πρωθυπουργός αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για τις περισσότερες χώρες. Το βασικό, όμως, είναι ότι ο Μητσοτάκης, αυτές τις κρίσιμες μέρες, κατάφερε να συνομιλεί με τον κάθε Έλληνα, πάντα με τη γλώσσα της αλήθειας. Και το σημαντικό, που προκύπτει από τις πρώτες μέρες της κρίσης, είναι ότι ήταν ο ηγέτης που κατάφερε να ωριμάσει «βίαια» μια απείθαρχη κοινωνία.

Πριν από λίγο καιρό θα ήταν δύσκολο ένας πολιτικός να ζητήσει κάτι από τον λαό και οι πολίτες χωρίς δεύτερη σκέψη να υπακούσουν. Πλέον, αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα και συνάμα μια παρακαταθήκη για το μέλλον.