Η ιστορία µε τους πρώην πρωθυπουργούς (που χάνουν)
Μια ιστορική παραδοχή, που δυσκολεύει τη στρατηγική Τσίπρα
Στην πολιτική, η Ιστορία διαδραματίζει τον δικό της, ξεχωριστό ρόλο στη διαμόρφωση μελλοντικών δράσεων και στρατηγικών.
Ένα από τα κυρίαρχα συμπεράσματα που προκύπτουν από την ανάλυση των γεγονότων έχει να κάνει με τη δυσχερή θέση στην οποία περιέρχονται (σχεδόν αυτόματα) όσοι ηγέτες φεύγουν από το Μαξίμου και επιστρέφουν ως αρχηγοί κομμάτων στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Αν εξαιρέσει κανείς το ένα και μοναδικό comeback του Ανδρέα Παπανδρέου, το οποίο κατά κοινή παραδοχή συνδέεται με σειρά γεγονότων που έλαβαν χώρα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ουδείς άλλος κατάφερε να ξαναπείσει την κοινωνία.
Αυτό είναι και το δομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει στην παρούσα φάση και ο Αλέξης Τσίπρας, που δύο και πλέον χρόνια μετά τις εκλογές του ’19 δεν έχει αποβάλει από πάνω του το βάρος του αποτυχημένου πρωθυπουργού.
Και αυτό δεν αποτελεί άποψη ενός ανθρώπου που δεν γουστάρει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι κυρίαρχο εύρημα στα ποιοτικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Εκείνο που δεν αντιλαμβάνονται οι αναλυτές της Κουμουνδούρου είναι ότι η συντριπτική μερίδα των πολιτών αντιμετωπίζει τον κ. Τσίπρα ως αποτυχημένο πρώην πρωθυπουργό.
«Τι μας λες τώρα; Αφού είχες την ευκαιρία 4,5 χρόνια να το διορθώσεις…», είναι η αφοπλιστική απάντηση που δίνουν οι πολίτες σε κάθε επιχείρημα που διατυπώνει στον πολιτικό του λόγο ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως έχει αποδειχθεί διαχρονικά, αυτό είναι αντικειμενικά δύσκολο να αλλάξει, αφού σε κάθε ευκαιρία το εκλογικό σώμα ανασύρει στη μνήμη του πράξεις και λόγια του πρόσφατου παρελθόντος και σχεδόν πάντα συγκρίνει. Και πάντα η σύγκριση είναι σε βάρος του πρώην πρωθυπουργού. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ουδείς (πλην του Ανδρέα) κατάφερε να κερδίσει εκ νέου την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Ακόμη και στην περίπτωση Παπανδρέου, η νίκη του ’93 προήλθε κυρίως από το αίσθημα της αδικίας που καλλιεργήθηκε στην κοινωνία με αφορμή την παραπομπή του στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.
Ωστόσο, ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν και ένα πολιτικό μέγεθος που δεν έχει καμία σχέση με τον κ. Τσίπρα, όσο κι αν ο ίδιος επιδιώκει με κάθε τρόπο να ταυτιστεί μαζί του.
Ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όχι μόνο δεν έχει καταφέρει να βελτιώσει τη διαμορφωμένη και αποτυπωμένη στις κάλπες του ’19 άποψη των πολιτών, αλλά, απεναντίας, με τη στρατηγική που ακολουθεί έρχεται να επιβεβαιώσει πόσο σωστή υπήρξε η ετυμηγορία του λαού. Για όσο (χρονικό) διάστημα η κοινωνία αντιμετωπίζει ως πρώην πρωθυπουργό τον Τσίπρα, δεν θα υπάρχει καμία (απολύτως) πιθανότητα να υλοποιηθεί το δόγμα Πολάκη ότι: «Τη δεύτερη φορά θα είναι ΑΛΛΙΩΣ».
Ένα από τα κυρίαρχα συμπεράσματα που προκύπτουν από την ανάλυση των γεγονότων έχει να κάνει με τη δυσχερή θέση στην οποία περιέρχονται (σχεδόν αυτόματα) όσοι ηγέτες φεύγουν από το Μαξίμου και επιστρέφουν ως αρχηγοί κομμάτων στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Αν εξαιρέσει κανείς το ένα και μοναδικό comeback του Ανδρέα Παπανδρέου, το οποίο κατά κοινή παραδοχή συνδέεται με σειρά γεγονότων που έλαβαν χώρα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ουδείς άλλος κατάφερε να ξαναπείσει την κοινωνία.
Αυτό είναι και το δομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει στην παρούσα φάση και ο Αλέξης Τσίπρας, που δύο και πλέον χρόνια μετά τις εκλογές του ’19 δεν έχει αποβάλει από πάνω του το βάρος του αποτυχημένου πρωθυπουργού.
Και αυτό δεν αποτελεί άποψη ενός ανθρώπου που δεν γουστάρει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι κυρίαρχο εύρημα στα ποιοτικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Εκείνο που δεν αντιλαμβάνονται οι αναλυτές της Κουμουνδούρου είναι ότι η συντριπτική μερίδα των πολιτών αντιμετωπίζει τον κ. Τσίπρα ως αποτυχημένο πρώην πρωθυπουργό.
«Τι μας λες τώρα; Αφού είχες την ευκαιρία 4,5 χρόνια να το διορθώσεις…», είναι η αφοπλιστική απάντηση που δίνουν οι πολίτες σε κάθε επιχείρημα που διατυπώνει στον πολιτικό του λόγο ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως έχει αποδειχθεί διαχρονικά, αυτό είναι αντικειμενικά δύσκολο να αλλάξει, αφού σε κάθε ευκαιρία το εκλογικό σώμα ανασύρει στη μνήμη του πράξεις και λόγια του πρόσφατου παρελθόντος και σχεδόν πάντα συγκρίνει. Και πάντα η σύγκριση είναι σε βάρος του πρώην πρωθυπουργού. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ουδείς (πλην του Ανδρέα) κατάφερε να κερδίσει εκ νέου την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Ακόμη και στην περίπτωση Παπανδρέου, η νίκη του ’93 προήλθε κυρίως από το αίσθημα της αδικίας που καλλιεργήθηκε στην κοινωνία με αφορμή την παραπομπή του στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.
Ωστόσο, ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν και ένα πολιτικό μέγεθος που δεν έχει καμία σχέση με τον κ. Τσίπρα, όσο κι αν ο ίδιος επιδιώκει με κάθε τρόπο να ταυτιστεί μαζί του.
Ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όχι μόνο δεν έχει καταφέρει να βελτιώσει τη διαμορφωμένη και αποτυπωμένη στις κάλπες του ’19 άποψη των πολιτών, αλλά, απεναντίας, με τη στρατηγική που ακολουθεί έρχεται να επιβεβαιώσει πόσο σωστή υπήρξε η ετυμηγορία του λαού. Για όσο (χρονικό) διάστημα η κοινωνία αντιμετωπίζει ως πρώην πρωθυπουργό τον Τσίπρα, δεν θα υπάρχει καμία (απολύτως) πιθανότητα να υλοποιηθεί το δόγμα Πολάκη ότι: «Τη δεύτερη φορά θα είναι ΑΛΛΙΩΣ».
