Αν αυτή τη στιγμή αναζητήσει κανείς ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύει για τη Ν.Δ. μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, θα αντιληφθεί ότι δεν είναι ούτε τα απόνερα της συντριβής από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ακόμη και η άνευ πολιτικής λογικής εμμονή του Αντώνη Σαμαρά και των συνεργατών του να παρατείνουν χρονικά τις εσωτερικές εξελίξεις που νομοτελειακά θα επέλθουν το επόμενο διάστημα στο εσωτερικό της Ν.Δ. 

Ο μεγαλύτερος προβληματισμός όσων υπηρέτησαν και υπηρετούν την παράταξη που ίδρυσε ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής αφορά την απομάκρυνση από τις ρίζες της, αλλά κυρίως την εγκατάλειψη της στάσης υπευθυνότητας που τη χαρακτήριζε σε κάθε κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα. Είναι η πρώτη φορά που ο επικεφαλής της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης των ιστορικών επιλογών, θυμίζοντας πολιτικό άλλης εποχής, στηρίζει ξεκάθαρα τη ρητορική του σε μια επικίνδυνη καταστροφολογία, επενδύοντας σε τυχόν αποτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στην παρούσα διαπραγμάτευση με τους εταίρους.


Με τον τρόπο αυτό ελπίζει ότι θα επιβεβαιωθούν τα διά χειρός Χρύσανθου Λαζαρίδη σενάρια της αριστερής παρένθεσης και εκείνος θα επιστρέψει ως πρωθυπουργός στο Μέγαρο Μαξίμου. Εκτός όμως από αυτή την παράμετρο, υπάρχει ένα ακόμη στρατηγικό λάθος στο οποίο το σύστημα Σαμαρά έχει εγκλωβίσει τη Ν.Δ. εδώ και μήνες και το οποίο συνεχίζεται, παρά τα μηνύματα της κάλπης. Πρόκειται για την ανεξήγητη επιλογή του Μεσσήνιου πολιτικού να εμφανίζει τη Ν.Δ. εν είδει εκπροσώπου των δανειστών, αφήνοντας τον Αλέξη Τσίπρα, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κυβέρνησή του από τις πρώτες κιόλας ημέρες της ύπαρξής της, να κυριαρχεί ξεκάθαρα στη μάχη για την κατάκτηση του λαϊκού αισθήματος.
Ως εκ τούτου, ακόμη και οι θολές αναφορές του πρώην πρωθυπουργού το μεσημέρι της Πέμπτης περί στήριξης των θετικών πρωτοβουλιών του νέου κυβερνητικού σχήματος κάθε άλλο παρά πείθουν ή αρκούν για να διασκεδάσουν τις αρνητικές εντυπώσεις που έχει δημιουργήσει ο τρόπος με τον οποίο ο Αντώνης Σαμαράς διαχειρίστηκε την ήττα του.


Αλλωστε, βασικός κανόνας στην πολιτική είναι τα λόγια να συμβαδίζουν με τις πράξεις και στην περίπτωση του προκατόχου του κ. Τσίπρα στην πρωθυπουργία είναι εμφανές ότι αυτό δεν συμβαίνει. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ο Μεσσήνιος πολιτικός αγνόησε δύο φορές τον θεσμό που ο ίδιος υπηρέτησε για δυόμισι χρόνια, αφού μετά την πρωτοφανή απουσία του από την τελετή παράδοσης-παραλαβής στο Μαξίμου ήρθε η εικόνα του κ. Σαμαρά να ανταλλάσσει χειραψία με τον Αλέξη Τσίπρα (στο πλαίσιο της ορκωμοσίας της νέας Βουλής), παραμένοντας επιδεικτικά καθισμένος στο έδρανό του. Ο πρώην πρωθυπουργός και οι συν αυτώ πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν το μέγεθος της ευθύνης τους.


Το 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει πως έβαλε για πάντα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τη Δεξιά. Ομως, τριάντα χρόνια αργότερα, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε με συνοπτικές διαδικασίες λόγω της μνημονιακής λαίλαπας, ενώ η Ν.Δ. παραμένει σταθερά ισχυρός πόλος του πολιτικού συστήματος, με βαθιές ρίζες στον αστικό κόσμο, παρά το γεγονός ότι το αντίστοιχο κομμάτι του εκλογικού σώματος γύρισε την πλάτη στη στρατηγική που επέλεξε η τέως πρωθυπουργική αυλή. Στο πλαίσιο αυτό, είναι αδήριτη ανάγκη για την παράταξη και τη χώρα να αποφευχθεί μια και καλή το ενδεχόμενο περαιτέρω περιορισμού της δύναμης της φιλελεύθερης παράταξης εξαιτίας της επιμονής κάποιων να λειτουργούν με νοοτροπία μικρού κόμματος, τύπου Πολιτικής Ανοιξης. Αλήθεια, πόσο αντέχουν αυτοί που έφεραν την παράταξη 8,5 μονάδες πίσω από την Αριστερά να χρεωθούν και τη συρρίκνωσή της;