Με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει αποτύχει παταγωδώς σε όσα ευαγγελιζόταν προεκλογικά και να έχει αφοσιωθεί πλέον στα μεγάλα εσωκομματικά προβλήματά του, που δεν αφορούν κανέναν άλλον παρά μόνο τον ίδιο, έχει παρουσιαστεί με εμφατικό τρόπο ένα μεγάλο κενό στη δημόσια ζωή. Ενα κενό που μπορεί να αποδειχτεί πραγματική παγίδα για το πολιτικό σύστημα και, κατ’ επέκταση, εθνικά καταστροφικό.

Είναι το λεγόμενο «πολιτικό αφήγημα», που κάνει τις πολιτικές δυνάμεις να απευθύνονται συλλήβδην στον λαό και να ζητούν την ψήφο του στις μεγάλες εκλογικές μάχες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει από δω και στο εξής να κάνει τίποτα άλλο από το να διαχειριστεί τον πολιτικό του χρόνο, ο οποίος θα μειώνεται καθημερινά. Το πολιτικό του κεφάλαιο κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος όταν ο Αλέξης Τσίπρας είπε «δεν είχα άλλη επιλογή» και μπήκε στις ίδιες μνημονιακές ράγες με εκείνους που κατηγορούσε. Και τώρα, με όλα τα κόμματα να έχουν επικεντρωθεί στη στήριξη του νέου Μνημονίου, για να μην καταρρεύσει -και ορθώς- η χώρα, έχει χαθεί κάθε κύτταρο παραγωγής νέων πολιτικών, νέου λόγου και νέου αφηγήματος. Εχει χαθεί το πολιτικό οξυγόνο. Ποια θα είναι η επόμενη μέρα της Ελλάδας; Πού στοχεύουμε να πάμε και τι πρέπει να κάνουμε ως λαός για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της ψήφισης νέων μέτρων;

Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσει η νέα Κεντροδεξιά, απευθυνόμενη στον ελληνικό λαό. Δεν μπορεί επ’ αόριστον η Νέα Δημοκρατία να φοβάται να μιλήσει για εκλογές και να κρύβεται πίσω από κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, δίνοντας το φιλί ζωής σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που αποδείχτηκε θνησιγενής και απόλυτα καταστροφική.

Είναι υποχρέωση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη και των επιτελών του να βρουν από τώρα αυτό το νέο εθνικό αφήγημα και να βάλουν τις βάσεις του. Να μιλήσουν στον ελληνικό λαό χωρίς τα ενοχικά σύνδρομα του παρελθόντος, ότι κάπου υπάρχει μια Αριστερά που έχει εναλλακτικό σχέδιο, ηθικό πλεονέκτημα και άλλο μοντέλο διακυβέρνησης. Αυτό μας τελείωσε γιατί το είδαμε στην πράξη, και όχι στα λόγια. Η ελληνική Κεντροδεξιά μπορεί και πρέπει τώρα να δώσει ένα νέο στίγμα στην πολιτική ζωή του τόπου. Είναι, άλλωστε, η παράταξη του μεσαίου χώρου, της κοινωνικής συνοχής, της ελεύθερης αγοράς και της εθνικής ευθύνης. Τώρα το ξέρει και η ίδια πολύ καλύτερα από ό,τι πριν από έξι μήνες. Το «πείραμα», όπως χαρακτήρισε ο Αλέξης Τσίπρας τη διακυβέρνησή του, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ας το συνεχίσουν μεταξύ τους στις αίθουσες των κομματικών τους οργάνων, παλεύοντας με τις συνιστώσες τους και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Αν η Ελλάδα, όμως, θέλει να έχει μέλλον και μετά την ψήφιση των μνημονίων και να είναι μια χώρα ευρωπαϊκή, όχι στα χαρτιά, αλλά στην ουσία, πρέπει να διώξει όλες τις φαντασιώσεις με τις οποίες μεγάλωσε στη Μεταπολίτευση.

Το αμέσως επόμενο διάστημα ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα είναι ο ίδιος ηγέτης που έβγαινε προεκλογικά στα μπαλκόνια. Ηδη δεν είναι. Ούτε μπορεί να γίνει ο νέος Αντρέας, γιατί, όταν ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ έκανε την απότομη στροφή, υπήρχαν λεφτά. Σήμερα λεφτά δεν υπάρχουν. Μόνο πολιτικές και όραμα, που μπορούν να μας βάλουν στον νέο δρόμο. H ρητορική υπέρ ή κατά του Μνημονίου έχει ξεπεραστεί από την πραγματικότητα. Η λογική της Ν.Δ., ότι είναι «ουρά» του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει το αμέσως επόμενο διάστημα να αποτελέσει παρελθόν. Το κυβερνών κόμμα δεν έχει πλέον, ακόμα και απέναντι σε αυτήν την πρόσφατα λαβωμένη και ιδεολογικά ευνουχισμένη Ν.Δ., το ηθικό πλεονέκτημα. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν γρήγορα στη Συγγρού, καθώς ο πολιτικός χρόνος είναι τόσο συμπιεσμένος, ώστε σε διάστημα μηνών βιώνουμε αλλαγές που άλλοτε θα θέλαμε χρόνια για να δούμε. Και το τρένο δεν πρέπει να χαθεί αυτή τη φορά, όπως τόσες άλλες στο παρελθόν. Δεν υπάρχει ούτε χρόνος, ούτε λόγος για ηττοπάθεια από την Κεντροδεξιά. Είναι η ώρα αυτό να το πει και στον λαό. Καθαρά και κρυστάλλινα. 

ΥΓ: Η ελληνική Κεντροδεξιά μπορεί και πρέπει να δώσει ένα νέο στίγμα στην πολιτική ζωή του τόπου