Με την χώρα να έχει φτάσει πλέον στο σημείο μηδέν, όλο και πιο συχνά ακούγεται η άποψη πως «πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά και να ξεχάσουμε το παρελθόν».

Εγώ λέω να το πάρω λίγο ανάποδα και να κάνω μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν. Δεν θα πάω πολύ μακρυά, αλλά στην πρόσφατη μεταπολιτευτική ιστορία μας και στο χρονικό σημείο που βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ένας πρωθυπουργός αποφασισμένος όχι μόνο να πει αλήθειες , αλλά και να τις εφαρμόσει.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, με την εμπειρία των 72 τότε χρόνων του, αλλά και με την στόφα ενός πολιτικού που σπανίζει στις μέρες μας, ήταν αποφασισμένος να βάλει φρένο στον ξέφρενο ρυθμό της μεταπολίτευσης, να νοικοκυρέψει τα οικονομικά, να μικρύνει το κράτος και να κάνει τους Έλληνες «να ζουν με τις δυνάμεις τους», όπως χαρακτηριστικά είχε πει. Και αυτά δεν τα έλεγε μόνο, αλλά πήγε και να τα υλοποιήσει. Αλλά υπήρχε ένας πολιτικός με το όνομα Αντώνης Σαμαράς. Ο νεαρός τότε βουλευτής, αν και ευνοημένος από τον τότε πρωθυπουργό, είχε άλλα σχέδια.
Ο πολιτικός ναρκισσισμός του, η έμφυτη ροπή προς τον λαικισμό, η προσωπική ατζέντα και η μεγαλομανία που διακατείχε τον ίδιο και το περιβάλλον του από τότε, τον οδήγησε στον να ρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη και όσα σχεδίαζε ο Χανιώτης πρωθυπουργός να μείνουν για πάντα στην μέση. Η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έχει ονοματεπώνυμο και ταυτότητα. Έγινε από τον Μεσσήνιο βουλευτή, έναν λαικιστή πολιτικό, που δύο δεκαετίες μετά, η τότε στάση του , ούτε έχει παραγραφεί, ούτε πρέπει να παραγραφεί. Είναι στο πολιτικό του βιογραφικό , όσο και να θέλει να το κρύψει. Είναι εκείνος που έριξε μία κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μία ελληνική κυβέρνηση που είχε στόχο να βάλει την Ελλάδα σε διαφορετική ρότα από αυτή που κυριαρχούσε σε ολόκληρη την υπερφίαλη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Ο Αντώνης Σαμαράς, επέλεξε τότε να στοιχηθεί με το βαθύ ΠΑΣΟΚ, με τους συνδικαλιστές και το κράτος εν κράτει, που εξουσίαζε πάντα την Ελλάδα. Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ο Αλέξης Τσίπρας της δεκαετίας του 1990, που 25 χρόνια μετά, θέλει να εμφανίζει τον εαυτό του, ως υπεύθυνο πολιτικό. Ενώ είναι μόνο ένας ακόμα μετά Χριστόν προφήτης.
Η τότε μάχη όμως, δεν ήταν όμως ανάμεσα στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και το Μεσσήνιο βουλευτή. Ήταν μία διαχρονική μάχη ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον λαικσιμό. Τότε κέρδισε ο λαικισμός. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Σήμερα όμως δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Οι «σαμαράδες» του 2015 πρέπει να περάσουν οριστικά στο περιθώρια. Τα έργα και τις ημέρες τους θα τα κρίνουν οι επόμενοι. Εμείς απλά βιώνουμε καθημερινά τις συνέπειες αυτών των πολιτικών.
«Αν δεν είχε πέσει ο Μητσοτάκης» λοιπόν. Πλέον είναι σχεδόν βέβαιο πως η Ελλάδα θα ήταν μία καλύτερη και πιο υγιής χώρα. Θα είχε περάσει τότε πιο ανώδυνα, την μετάβαση από τον λαικισμό στην πραγματικότητα και από τον κρατικισμό στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Όσο εξάλλου μας επιβάλλουν ταπεινωτικά σήμερα οι ξένοι, δεν θα χρειάζονταν να γίνουν, αν ο Μητσοτάκης είχε μείνει στο τιμόνι της χώρας. Αλλά ο Αντώνης Σαμαράς, είχε αντίθετη άποψη. Εγώ προσωπικά σαν Έλληνας πολίτης δεν τον συγχωρώ, ούτε το ξεχνάω. Και δεν θέλω να ξαναδώ να μου κουνάνε το δάχτυλο και να μου κάνουν μαθήματα πατριωτισμού, όσοι έβλαψαν την πατρίδα μας, την τραυμάτισαν και την κράτησαν για το προσωπικό του γινάτι καρφωμένη στο έδαφος.
Προσωπικά λοιπόν, μου αρέσει πότε - πότε, να κοιτάω πίσω, για να θυμηθώ πως φτάσαμε ως εδώ. Και σκέφτομαι πως δεν πρέπει να δώσουμε ξανά άφεση αμαρτιών στους «σαμαράδες» και τους «τσίπρες» που μας καταδυναστεύουν εδώ και δεκαετίες. Από δω και στο εξής το πολιτικό διακύβευμα για εμάς τους πολίτες είναι αυτό. Να κερδίσει ο ρεαλισμός και η αλήθεια, τον λαικισμό και το ψέμμα. Έστω και με 25 χρόνια καθυστέρηση.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ : Οι «σαμαράδες» του 2015 πρέπει να περάσουν οριστικά στο περιθώρια. Οι πολιτικοί που έβαζαν πάντα το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από το εθνικό, δεν έχουν θέση στην επόμενη μέρα του δημόσιου βίου.

YΓ: Ο Σαμαράς είναι ο Τσίπρας της δεκαετίας του 90.