Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα για την ενότητα στη Νέα Δημοκρατία και για το γεγονός ότι αυτή πρέπει να προστατευτεί σαν κόρη οφθαλμού και με κάθε τίμημα. Κορυφαία στελέχη, μάλιστα, οι λεγόμενοι «βαρόνοι», προεξάρχοντος του Κώστα Καραμανλή, εμφανίζουν τη συγκεκριμένη προοπτική σαν να είναι σχεδόν αυτοσκοπός.

Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι πολύ σκληρή και τελείως διαφορετική. Με μια σύντομη αναδρομή στο -πρόσφατο- παρελθόν και στις εκλογικές διαδικασίες από το 2009 μέχρι σήμερα, διαπιστώνει κανείς πως σε επτά διαδοχικές εκλογικές διαδικασίες, συμπεριλαμβανομένων των ευρωεκλογών, η Ν.Δ. υπέστη έξι ήττες, κερδίζοντας μόνο τον Ιούνιο του 2012. Και αυτή, όμως, ήταν μια πύρρειος νίκη, προάγγελος ουσιαστικά όσων θα ακολουθούσαν, αφού η «γαλάζια» παράταξη επικράτησε με επαναληπτικές εκλογές και με τη στήριξη μεγάλου κομματιού του ΠΑΣΟΚ, που φοβήθηκε στην προοπτική ενός ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Το χαρακτηριστικό, άλλωστε, εκείνων των εκλογών δεν ήταν η εκλογική νίκη της Ν.Δ., αλλά η εκτόξευση του Αλέξη Τσίπρα, που δημιούργησε ουσιαστικά όλες τις προϋποθέσεις για την κατάληψη της εξουσίας το αμέσως επόμενο διάστημα.

Σε όλες αυτές τις μάχες, από το 2009 μέχρι σήμερα, η Κεντροδεξιά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως αυτή του Μαΐου του 2012, ήταν απόλυτα ενωμένη σε επίπεδο στελεχών. Ολοι οι «κορυφαίοι» του κόμματος συντεταγμένα κινήθηκαν προς τον ίδιο σκοπό, που ήταν η επικράτηση της παράταξης. Και το αποτέλεσμα ήταν έξι ήττες, ανεξάρτητα από το ποιος ήταν αρχηγός και ποια ήταν τα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα.

Αυτό, εκ του αποτελέσματος, οδηγεί σε ένα συμπέρασμα, που δείχνει και τον ιδρυματισμό που έχει... υποστεί πλέον η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη. Η Ν.Δ. δεν έχει πρόβλημα επειδή δεν είναι ενωμένη ή επειδή υπάρχουν εσωτερικές έριδες, που έτσι και αλλιώς πάντα κάνουν την εμφάνισή τους σε όλους τους ζωντανούς πολιτικούς οργανισμούς. Εχει μεγάλο πρόβλημα, γιατί έχει ξεχάσει τον τρόπο να απευθύνεται στην κοινωνία. Είναι πλέον ένα κόμμα που διαρκώς συρρικνώνεται και, ακόμα και αν έχει όλα τα κομμάτια του παζλ συμπληρωμένα, αδυνατεί να ακουστεί έξω από τους τέσσερις τοίχους των συσκέψεων.

Εκεί οφείλεται και η υπεραισιοδοξία πολλών στελεχών του κόμματος, πριν από τις τελευταίες εκλογές. Μετρώντας την κοινωνία με αριθμούς και με τα δικά τους υποκειμενικά δεδομένα, θεώρησαν πως ο Αλέξης Τσίπρας, χάνοντας την «Αριστερή Πλατφόρμα», που είχε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του κομματικού μηχανισμού, θα μπορούσε να υποστεί εκλογική καθίζηση και η Ν.Δ. να «κλέψει» τις εκλογές. Υπολόγιζαν, όμως, χωρίς τη μεγάλη δεξαμενή, τον τελικό κριτή, που είναι η κοινωνία, αυτή που είναι μακριά από κόμματα, μηχανισμούς και εσωτερικές διεργασίες, που σε τελική ανάλυση καθόλου δεν την αφορούν.

Η λογιστική παλιού μπακάλικου που έχουν στη Ν.Δ., προσθέτοντας ποσοστά που δήθεν ελέγχουν τα κορυφαία στελέχη, δεν έχει καμία αντιπροσώπευση στην κοινωνία. Δημιουργεί ένα αυτιστικό κόμμα, χωρίς μέλλον. Αυτό απέδειξαν και οι πανηγυρικές προεκλογικές συγκεντρώσεις, όπως στη Ρηγίλλης, που είναι μόνο εσωτερικής κατανάλωσης και δεν μπορούν να πιάσουν τον παλμό της κοινωνίας, αλλά και κυρίως δεν μπορούν να αντιληφθούν τα νέα δεδομένα που ορίζει το πέρασμα του χρόνου, ο οποίος είναι αμείλικτος και δεν κοιτάει ποτέ πίσω.

Η Ν.Δ. αυτή τη στιγμή είναι κλεισμένη σε ένα δωμάτιο και ακούει μόνο τον αντίλαλό της. Τίποτα άλλο. Και η πόρτα για να βγει έξω δεν ανοίγει με το παλιό πολιτικό προσωπικό και τις φράξιες που δημιουργεί για να επιβιώνει.

Η Κεντροδεξιά έχει ανάγκη να σπάσει αυγά για να βρει τον δρόμο της. Να αναζητήσει το πρόσωπο-νικητή, που θα τραβήξει μόνος του και προς τα μπρος το κουπί ενός παλιού καραβιού, για να το βγάλει από τα λιμνάζοντα νερά στις καθαρές και ανοιχτές θάλασσες. Και αν είναι καλός καπετάνιος, θα κερδίσει τη μάχη από την αρχή και θα σταθεί απέναντι από τον Αλέξη Τσίπρα, που αυτή τη στιγμή έχει όλο το πολιτικό παιχνίδι στα χέρια του, χωρίς αντίπαλο. Θα σταθεί, όμως, για να τον κερδίσει και όχι για να του κλέψει τη νίκη σε έναν άτυπο ανταρτοπόλεμο, σαν αυτόν που κάνει η Ν.Δ. τα τελευταία χρόνια.

Τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Στην τελευταία συνεδρίαση του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ομόφωνη απόφαση, ενώ η συντηρητική Κεντροδεξιά έχει αρχίσει να λειτουργεί σαν παλιός ΣΥΡΙΖΑ, γεμάτη εσωστρέφεια και εσωτερικούς κλυδωνισμούς. Η Κεντροδεξιά δεν μπορεί να βγει από αυτή την κατάσταση κοιτάζοντας πώς θα συμβιβάσει κομμάτια που ανήκουν στο χτες. Και πρέπει να βρει το πρόσωπο εκείνο που θα εμπνεύσει πρώτα την κοινωνία και θα αδιαφορήσει για όσα ήδη έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, αλλά πάνε να εκβιάσουν το μέλλον της.

ΥΓ: Η Ν.Δ. έχει γίνει ένα κόμμα εθισμένο στις ήττες.