Όταν εκληθη ο Σόλων να ηγηθεί των Αθηνών περιέγραψε το καθεστώς που κληρονομούσε με την διαχρονική παρατήρηση που ισχύει από τότε μέχρι σήμερα: Οι δημοκρατίες κλονίζονται όταν αναγνωρίζονται στους πολίτες μόνο δικαιώματα και όχι οι αυτονόητες υποχρεώσεις τους.

Ειδικώς στην Ελλάδα η παρατήρηση αυτή ενός εκ των Επτά Σοφών της, τείνει να έχει μία διαρκή επικαιρότητα, την οποία διατηρεί και συντηρεί ο λαϊκισμός των πολιτικών, που ως τακτική, αυτός ο λαϊκισμός ήκμασε ιδιαιτέρως στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Βλέπουμε λ.χ. οι αριστεριστές δικηγόροι του Κουφοντίνα να απαιτούν να αναγνωριστούν δικαιώματα σε έναν αδίστακτο δολοφόνο, όταν μάλιστα την απεχθή αυτή ιδιότητά του την επιβεβαιώνουν οι οπαδοί του, με χυδαία συνθήματα του τύπου, αν «του λείπει ο μπαμπας του Κώστα του Μπακογιάννη» ή σε βάρος της μητέρας του της Ντόρας, ότι τότε «εγινε «μισή δουλειά».

Δεν είναι ανάγκη όμως να είναι ένας τόσο κυνικός και αδίστακτος δολοφόνος όπως ο Κουφοντίνας για να διερωτηθεί κανείς αν και άλλοι δικαιούνται να έχουν δικαιώματα για τις απαίσιες πράξεις τους ή να προστατεύονται από την καινούργια όσο και καινοφανή μανιέρα των «προσωπικών, τάχα, δεδομένων». Λ.χ. αυτοί που διαπόμπευσαν τον καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου γιατί δεν αποικαλύπτονται από τις Αρχές ώστε να τους μάθουμε; Να δούμε τα πρόσωπά τους για να είναι δακτυλοδεικτούμενοι από τους κανονικούς πολίτες; Ή να δούμε τα πρόσωπα των δύο νεαρών δραστών που κόντεψαν να σκοτώσουν τον Σταθμάρχη, για να δούμε όλοι τι μπουμπούκια ανέθρεψαν οι οικογένειές τους; Να δούμε και τα πρόσωπα όλων όσων αποδεδειγμένα έχουν προβεί σε κακοποιήσεις αθώων νεαρών και μη ψυχών.

Κάπως εσφαλμένα ερμηνεύουμε τα δικαιώματα στην χώρα μας. Και μάλλον εξ ίσου εσφαλμένα προσπαθούμε να δείξουμε ότι μπορεί να αμυνθεί η δημοκρατία μας. Δυστυχώς πάλι φαίνεται ότι νικούν οι φωνασκούσες ελάχιστες μειοψηφίες σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.