Σκόπιµη διαστρέβλωση της Ιστορίας προδίδει η καινοφανής άποψη που ακούγεται από Αλβανούς ιστορικούς και πολιτικούς, ότι, δηλαδή, σηµαντικοί ήρωες του 1821 και των µετέπειτα εθνικών αγώνων υπήρξαν Αλβανοί.

Τον µύθο αυτό αναπαρήγαγε κατά την πρόσφατη οµιλία του στην Αθήνα ο Αλβανός πρωθυπουργός, Εντι Ράµα, χαρακτηρίζοντας Αλβανίδα την Μπουµπουλίνα. Είναι προφανές ότι πρόκειται για προσχεδιασµένη ενέργεια αντιπερισπασµού. Για να µη µιλούµε εµείς για την υπαρκτή ελληνική µειονότητα στην Αλβανία, µας χρεώνουν οι Αλβανοί εθνικιστές µε µια ανύπαρκτη µειονότητα. Γίνεται σύγχυση µε τους Αρβανίτες, τους αρβανιτόφωνους Ελληνες. Αλλοι, όµως, είναι οι Αλβανοί και άλλοι οι Αρβανίτες. Υπάρχει µεγάλη διαφορά: Ο Μάρκος Μπότσαρης, στη µνήµη του οποίου ασεβούν πολλοί, ήταν Ελλην αρβανιτόφωνος, όπως όλοι οι Σουλιώτες. Η ελληνική του συνείδηση φαίνεται και από την περίφηµη φράση που είπε όταν πρωτοπάτησε στα Επτάνησα: «Ο Ελλην δεν µπορεί να αισθάνεται ελεύθερος εκεί όπου κυµατίζει η βρετανική σηµαία». Το δε Λεξικό που έγραψε ήταν της αρβανίτικης – όχι αλβανικής– και ρωµαίικης απλής (νεοελληνικής).

Ο όρος Αρβανίτης, που αφορά τους Σουλιώτες, τους Υδραίους, τους Σπετσιώτες κ.ά., προέρχεται από τη λέξη «Αρβανον», τοπωνύµιο της Ηπείρου, το οποίο βρίσκουµε ήδη από τον 11ο αιώνα στα κείµενα της Αννας Κοµνηνής. Από το Αρβανον ή Αρβωνα, δηλαδή από µια περιοχή της Ηπείρου, κατέβηκαν στη Νότια Ελλάδα –και µετά την Αλωση έφτασαν µέχρι τη Βενετία– ελληνικοί πληθυσµοί που µιλούσαν αρβανίτικα. ∆ηλαδή, µια διάλεκτο ανάµικτη µε αρχαία ελληνικά, λατινικά, εντόπια βαλκανικά γλωσσικά στοιχεία και (αργότερα) µε τουρκικά. Η σύγχυση µεταξύ των λέξεων «Αλβανός» και «Αρβανίτης» δηµιουργείται µόνο στην ελληνική γλώσσα, διότι φαίνονται να µοιάζουν οι δύο όροι ηχητικά.

Η οµοιότητα είναι επιφανειακή. Στην ουσία, διαφέρουν κατά πολύ. Αλλωστε, οι ίδιοι οι Αλβανοί αποκαλούν εαυτούς Σκιπετάρ και τη χώρα τους Σκιπερία: χώρα των αετών. Ούτε είναι ορθή η άποψη ότι το λ και το ρ αντιµετατίθενται και ο Αλβανός γίνεται Αρβανίτης. Θυµίζω ότι τελείως διαφορετική έννοια έχουν το Αργος (=φωτεινός τόπος) και το άλγος (=πόνος). Τις ελληνικές ρίζες των Αρβανιτών κατέδειξαν πολλοί ιστορικοί και προσφάτως οι αείµνηστοι Αχιλλέας Λαζάρου (βλέπε το τετράτοµο έργο του «Ελληνισµός και λαοί της Νοτιοανατολικής Ευρώπης») και Κώστας Καραστάθης (στο βιβλίο του «Οι Ελληνες από το Αρβανον»). Την ελληνική συνείδησή τους απέδειξαν οι ίδιοι οι Αρβανίτες, µαχόµενοι υπέρ Ορθοδοξίας και Ελληνισµού σε κάθε κρίσιµη περίσταση.

Πρέπει να διαδώσουµε µε κάθε τρόπο, πάντα νηφάλια και επιστηµονικά, τα σοβαρά ιστορικά στοιχεία που καταδεικνύουν ότι το 1821 αγωνίσθηκαν πολλοί αρβανιτόφωνοι Ελληνες και βοήθησαν στην απελευθέρωση. Από την άλλη πλευρά, οι µουσουλµανικές φυλές που έµειναν στην Ιστορία ως Τουρκαλβανοί έδρασαν εναντίον των Ελλήνων ως τµήµα του οθωµανικού στρατού. Παραλλήλως, έχουµε υποχρέωση να αγωνιζόµαστε για να παραµείνουν στη γη των προγόνων τους οι Ελληνες Βορειοηπειρώτες, τους οποίους όλες οι αλβανικές κυβερνήσεις επιχείρησαν και επιχειρούν να τροµοκρατήσουν και να ξεριζώσουν. Η φυλάκιση του Φρέντη Μπελέρη δεν είναι το µόνο περιστατικό.

Είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα των ανθελληνικών ενεργειών. Θέλουµε την ειρήνη και τη φιλία µε όλους τους γείτονες, αλλά δεν επιτρέπουµε τη διαστρέβλωση της Ιστορίας µας και την καταπίεση των οµοεθνών µας.

Δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ