Εντυπωσιακά εξελίχθηκε εφέτος η σύγχυση του πρωθυπουργού σχετικά με την αντίληψή του για τον ελληνικό πολιτικό χωροχρόνο. Οσο ο καιρός περνούσε και τα πράγματα παρέμεναν δύσκολα πολύ για την Ελλάδα, ο κ. Τσίπρας, ταραγμένος, επιχειρούσε σπασμωδικά «ανοίγματα», αλλά και ιαματικές αποδράσεις σε χρόνους άλλους, επαναστατικούς, και σε περιόδους «ηρωικές» που στη χώρα μας ανέδειξαν και πρόσωπα όπως ο Αρης Βελουχιώτης. Εκείνος, όπως κι αν θέλει να τον κρίνει κανείς με ιστορικούς όρους, σίγουρο είναι ότι μπήκε με άκαμπτες, «σκληρές» απόψεις στον αιμάτινο δρόμο του Εμφυλίου, επιχειρώντας με τα όπλα την κατάληψη της εξουσίας από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Σκότωσε και σκοτώθηκε. Πέρασαν από τότε κοντά 75 χρόνια και οι Ελληνες στη μέγιστη πλειοψηφία τους προσπάθησαν, και με πολύ κόπο κατάφεραν, να αφήσουν πίσω τους τον εφιάλτη του φονικού Εμφυλίου, η ίδια η Αριστερά κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να ξεκολλήσει από εκείνο το αδελφοκτόνο παρελθόν. Και το βαριά ηττημένο ΚΚΕ, συρρικνωμένο, οδηγήθηκε τελικά σε μία «προσεκτική» συμμετοχή του στα πολιτικά πράγματα της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί, όμως, να ελέγξει τις «επαναστατικές» φαντασιώσεις του. Κουρασμένος πολύ από τα βάσανα της πραγματικής ζωής, προσπάθησε εσχάτως, ταξιδεύοντας στον χρόνο, να πάρει κουράγιο διαβάζοντας, συγκινημένος, «την πιο συναρπαστική πολιτική ομιλία που έχει εκφωνηθεί ποτέ σε τούτο τον τόπο» (!), την ομιλία του Αρη Βελουχιώτη, τον Οκτώβριο 1944, στη Λαμία. «Ανατριχιαστικά επίκαιρη» εκείνη η ομιλία για τον κ. Τσίπρα, κι αυτό επειδή ο Αρης είχε μιλήσει τότε για «χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας που μας έριξαν σε εξαθλίωση, πείνα, κακομοιριά και δυστυχία». Στην άκρη αυτού του νήματος βλέπει τον εαυτό του και την Ελλάδα σήμερα ο κ. Τσίπρας. Και αυτό εξηγεί πολλά για τις συμπεριφορές του.

Διαπιστώνοντας, όμως, εφέτος «επαναστατική» χρονική ταυτότητα του 1944 με το 2019, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε τις αληθινές σκέψεις του: Θα ήθελε να κυβερνά μία δυστυχισμένη Ελλάδα υπό κρατική προστασία, εμπνεόμενος από το κομμουνιστικό όραμα του Βελουχιώτη. Και βάδισε ο κ. Τσίπρας προς τις ευρωεκλογές ως υπερασπιστής μίας «προοδευτικής» Ευρώπης, που βεβαίως καμία έμπνευση δεν αντλεί από τα αίματα και τα φαντάσματα του ελληνικού Εμφυλίου. Ομως, τα κομμουνιστικά παραισθησιογόνα του πρωθυπουργού δεν στερούνται ενδιαφέροντος. Μέσα από τις αποδράσεις του κ. Τσίπρα και μέσα από τις αντιφάσεις, τον λαϊκισμό και τις ελαφρότητες της κυβερνητικής ομάδας του, παίρνει σιγά-σιγά μορφή από «πλάγιους» δρόμους η πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρωθυπουργός, έχοντας από καιρό στον νου του τις κάλπες, έφτιαξε βιαστικά το κόμμα μίας παρδαλής «Αριστεράς», όπου όλα χωράνε και όλα επιτρέπονται. Σε ένα καλάθι, μαζί οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες, ο Τσε Γκεβάρα, ο κ. Γιούνκερ, ο Κάστρο, η μαντάμ Μέρκελ, ο Αρης, το ΕΑΜ, το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ, ο κ. Πάιατ, ο Μαδούρο, το ΝΑΤΟ, «μετανοημένοι» δεξιοί, κουκουλοφόροι κακοποιοί «ακτιβιστές» και ο υπό κρατική προστασία υπόκοσμος του πανεπιστημιακού ασύλου. Εξαιρετικά δύσπεπτο όσο και δύσοσμο το μείγμα για τους δημοκρατικούς πολίτες, αλλά και ενδεικτικό της ανοησίας των εμπνευστών του.

Φυσικά, οι ψηφοφόροι της 26ης Μαΐου απάντησαν καταλλήλως σε αυτόν τον ανεκδιήγητο πολιτικό τυχοδιωκτισμό του κ. Τσίπρα. Και δεν είναι ανεξήγητο, βεβαίως, το ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και το επιτελείο του δεν διαθέτουν σχέδια ανασυγκρότησης της χώρας, αφοσιωμένοι καθώς είναι στο να φτιάχνουν «κόλπα» για τη διατήρηση της κυβερνητικής εξουσίας. Ομως, την περασμένη Κυριακή αποδείχθηκε ότι αυτά τα τεχνάσματα των «ταλαντούχων» των παρασκηνίων εξαντλήθηκαν. Η απόδοσή τους ήταν μηδενική. Φάνηκε ότι τούτη την ώρα ούτε ένας στους τέσσερις ψηφίζοντες Ελληνες δεν είναι διατεθειμένοι να φανταστούν την επόμενη ημέρα της Ελλάδας με οδηγό το ασυνάρτητο ιδεολογικό όχημα του κ. Τσίπρα, που είναι φτιαγμένο για να κινείται μόνο σε κατήφορο.