Είναι ένα απ’ τα πολιτικά ερωτήματα της εποχής :Θα παραμείνει προσεχώς «αριστερός ριζοσπάστης» ή θα βάψει με «κεντροαριστερά» χρώματα την οικοδομή του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Τσίπρας; Θα οργανώσει με «ανοίγματα στην κοινωνία» μία ισχυρή κομματική βάση από τη δεξαμενή του 31,5% ή θα οδηγηθεί σ’ ένα εσωστρεφές, «κεντρικά» ελεγχόμενο κόμμα, όπως το θέλουν και οι αφελείς αριστεροί γλεντζέδες που γεμίζουν τις «συνιστώσες» του;

Κι αν ο παλιός καλός μαθητής του νεο-κομουνιστή, κ. Αλαβάνου τελικά «ανοίξει» το κόμμα του, θα το κάνει τι, αν όχι μία μοντέρνα εκδοχή μικροαστικικής Αριστερας, πετυχαίνοντας, δηλαδή, αυτό που δεν κατάφεραν οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ μετά το 2012;

Ας συγκρατήσουμε, όμως, τις δημοσιογραφικές μας ροπές για πολιτικές προφητείες και προβλέψεις σε μια Ελλάδα, όπου άλλωστε κάθε τόσο συμβαίνουν «τα πάντα όλα» και πολλά ξεκινούν απ’ το μηδέν για να οδηγηθούν στο τίποτε.

Δεν έχει πράγματι καμία χρησιμότητα αυτή την ώρα να διατυπωθούν «απαντήσεις» σε τέτοια ερωτήματα. Αντιθέτως θα έχει στο εξής ενδιαφέρον να διαπιστωθεί πώς ο ηττημένος της 7ης Ιουλίου, πολύπειρος πλέον, κ. Τσίπρας, θα διαχειριστεί το σημαντικό εκλογικό ποσοστό του και κυρίως το πώς θα συνεννοηθεί με εκείνους τους «συντρόφους» του, που συνιστούν έναν «ανένδοτο» αγώνα κατά της δεξιάς».

Βεβαίως, κάποια πράγματα θα εξαρτηθούν και από την πορεία της κυβέρνησης του Κυρ.Μητσοτάκη, που έχει μπροστά του ουκ ολίγα ρίσκα, και από την μέλλουσα κατάσταση του μαραμένου ΚΙΝΑΛ.

Αλλά, η τύχη του «ανένδοτου» θα κριθεί απ’ τη μάχη που θα δοθεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και από τα όρια τη δύναμης που θα συγκεντρώσει ο αδιαφιλονίκητος ως σήμερα αρχηγός του κόμματος, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, σήμερα πιο σκληρός από ποτέ άλλοτε, μετά τη θητεία του στο μέγαρο Μαξίμου και την ήττα του Ιουλίου.

Οπως και να θέλει να το δει κανείς, το ζήτημα αυτό έχει θα ένα μεγάλο ενδιαφέρον στην εξέλιξη του, διότι αφορά το κόμμα μίας ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης.