Μια κατ’ αρχήν κοινή «εθνική» θέση απέναντι στην Τουρκία έχει διαμορφωθεί -έτσι υποτίθεται, τουλάχιστον- αυτό τον καιρό από την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση. Ομως, δεν διαμορφώνεται στ’ αλήθεια επωφελώς για τα εθνικά συμφέροντα το «κλίμα» στην πολιτική σκηνή της χώρας μόνο με ευκαιριακές δηλώσεις. Στην πράξη, τα όσα λέγονται και γίνονται σήμερα κινούνται σε μία πολιτική πορεία που δεν είναι στα ζητούμενα για την αντιμετώπιση των τεράστιων προβλημάτων της χώρας μας, η οποία βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Είναι εντυπωσιακό ότι πριν καν επιβιβασθεί ο πρωθυπουργός στο αεροπλάνο της επιστροφής από τις ΗΠΑ είχαν ξεκινήσει στην Αθήνα διαφωνίες για το αν και κατά πόσον απέβη θετική για τα ελληνικά συμφέροντα η συνάντηση του κ. Κυρ. Μητσοτάκη με τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, με την αξιωματική αντιπολίτευση, μάλιστα, να τη χαρακτηρίζει εμμέσως, με δημόσιες αναφορές στελεχών και αναλυτών της, περίπου «φιάσκο» για την ελληνική πλευρά. Και αναπόφευκτα οι «απαντήσεις» από τους αντιπάλους ήταν προϊόντα εκνευρισμού, βιασύνης και πρόχειρων «επιχειρημάτων». 

Δυστυχώς, η κατάσταση που έχει προ πολλού διαμορφωθεί στη δημόσια σκηνή είναι πολιτικά αντιπαραγωγική. Και καταντά απελπιστικό το γεγονός ότι οι πολιτικοί πρωταγωνιστές του εθνικού δράματος αδυνατούν ακόμα και σήμερα να μετρήσουν το πόσο κακό προξενούν στην ελληνική κοινωνία με τις συμπεριφορές τους. Τα όσα έχουν ήδη «ανταλλάξει» μεταξύ τους η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση κλείνουν στους κόλπους της κοινωνίας των πολιτών την προοπτική της δημιουργίας μιας συλλογικής προσπάθειας με μια νέα εθνική συνείδηση. Εχουν ακυρωθεί οι βασικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο και δυσχερέστατο είναι πλέον το ξεπέρασμα της κρίσης, που βασανίζει την Ελλάδα. 

Φορτωμένη με μία δεκαετία βίαιων μετασχηματισμών της, λόγω της χρεοκοπίας του 2010, η κουρασμένη και δικαιολογημένα ανασφαλής ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει σήμερα τα πολλά καθημερινά προβλήματά της επιπλέον ανάστατη, εξαιτίας του Μεταναστευτικού, που «σκορπίζει» αλλοδαπές κοινότητες στα εδάφη της χώρας, υπό την απειλητική σκιά της Τουρκίας, που δημιουργεί πολεμικό κλίμα. Οι πιο βαθιές ανησυχίες διαπερνούν τώρα την κοινωνία μας. Ακούν οι πολίτες της χώρας ότι οι Ευρωπαίοι της Ε.Ε. αδυνατούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους για κατανομή των βαρών του προβλήματος, ακούν την ίδια ώρα ότι Αμερικανοί και ΝΑΤΟ δεν προτίθενται να κινηθούν αποφασιστικά αν η Ελλάδα εμπλακεί σε στρατιωτικό «επεισόδιο» με την επίμονα επιθετική και υπερεξοπλισμένη Τουρκία, ακούν ότι η χώρα μας είναι πλέον εκ των πραγμάτων υποχρεωμένη να στηριχθεί μόνο στις δικές της δυνάμεις για να υπερασπισθεί τα εθνικά συμφέροντά της σε έδαφος και θάλασσα. Τα ακούν αυτά οι πολίτες και οι ανησυχίες τους φουντώνουν, όταν διαβάζουν καθημερινά την ατζέντα της εσωτερικής «επικαιρότητας» που διαμορφώνουν για λογαριασμό τους οι πολιτικές κεφαλές της χώρας. Τα ακούν και δεν μπορούν να αντλήσουν αισιοδοξία για την επόμενη ημέρα, όσο κι αν δυναμώνουν οι ρητορείες της πολιτικής ηγεσίας για «κανονικότητα» και για πνέοντες αναπτυξιακούς ανέμους. Σε ένα τέτοιο «κλίμα», τα θετικά έργα αγνοούνται και τα λόγια κάποιων σοβαρών πολιτικών εξαερώνονται ταχέως. Και οι μόνοι που χαίρονται γι’ αυτό είναι οι άχρηστοι και οι τυχοδιώκτες της πολιτικής, αυτοί που δεκάρα δεν δίνουν για το πού μπορεί να οδηγούνται τα πράγματα στον τόπο τους.

Δεν κινείται extra muros ο εχθρός. Εντός των τειχών βρίσκονται οι δυνάμεις που «ροκανίζουν» την Ελλάδα και πλήττουν το ηθικό της κοινωνίας της σε ώρα μεγάλων εθνικών κινδύνων. Πρόκειται για εκείνες τις «ελίτ» της χώρας που αρνούνται να κινηθούν με συνείδηση εθνικής αποστολής, με πνεύμα ανάλογο των καθηκόντων και των ευθυνών που εκ των πραγμάτων αναλογούν στην καθεμιά τους. Είναι αυτό το γεμάτο κενά και αφύλακτες διαβάσεις εσωτερικό μέτωπο που αποδυναμώνει τη χώρα και ενθαρρύνει την Τουρκία να πιέζει την Ελλάδα και να προβάλλει θρασείες διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας έως και ευθείες αμφισβητήσεις εθνικής κυριαρχίας της στο Αιγαίο.