Η Γερμανία και η Ευρώπη μόνον ως «οίκος ευγηρίας»
Βήμα προς βήμα, και με αφορμή τη ζοφερή οικονομική κατάσταση που προκάλεσε στην Ευρώπη ο κοροναϊός, τα πράγματα εξελίσσονται ραγδαία στην Ε.Ε., με γεγονότα που κουρελιάζουν τα βασικά ενοποιητικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης: Η πορεία της «ενωμένης» Ευρώπης καθορίζεται τώρα από την πνευματικά κατεστραμμένη μεταπολεμική Γερμανία, με τις υπόλοιπες χώρες να αντιμετωπίζονται από το Βερολίνο ως μικρές ή μεγαλύτερες «γλάστρες» της Ε.Ε. Και όσο η «σομπλεϊκή» Γερμανία δεν αλλάζει στάση, καρφωμένη στα όσα υπογράφτηκαν προ 20ετίας και διαμόρφωσαν το δόγμα της διαρκούς λιτότητας στην Ευρώπη, η υπόθεση της «Ενωσης» των Ευρωπαίων θα λειτουργεί πλέον σαν χοντροκομμένη φάρσα. Τα θεσμικά της όργανα θα λειτουργούν κυρίως για τη διασφάλιση της υψηλής μισθοδοσίας κοινοτικών αξιωματούχων, ευρωβουλευτών και υπαλλήλων της Κομισιόν. Αλλοι θα αποφασίζουν, στο Βερολίνο και στο εξωθεσμικό Eurogroup. Και βέβαια, το ερώτημα είναι πλέον για πόσο καιρό χώρες με ισχυρή βιομηχανική βάση, όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, θα δέχονται τον ρόλο της «γλάστρας», που τους προσφέρει το Βερολίνο, με τη νέα «Χάνσα» του Βορρά να το χειροκροτεί ενθουσιωδώς.
Τα πράγματα είναι πλέον οριακά. Ουσιαστικά, η Γερμανία έχει κηρύξει πόλεμο στην Ε.Ε., με πρώτη κανονιά τη γνωστή απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Καρλσρούης. Τώρα το Βερολίνο θέλει την Ε.Ε. να έχει οικονομικό και πολιτικό κέντρο τη «μείζονα Γερμανία» του Φον Ρίμπεντροφ και τη «νομισματική ένωση» του Βάλτερ Φουνκ.
Βεβαίως, οι Ευρωπαίοι του Νότου, με πρώτη τη Γαλλία, φέρουν το τεράστιο ιστορικό βάρος των αποφάσεων του ’90 για ενοποίηση των δύο Γερμανιών και για το «Μάαστριχτ». Και σήμερα τους τιμωρεί σκληρά η Ιστορία, η οποία ως γνωστόν πάντοτε κόβει μεγάλα «πρόστιμα» σε όσους διαπράττουν σοβαρά λάθη, επειδή δεν διαβάζουν σωστά τα στοιχεία που δωρεάν τους παρέχει. Ομως, ανεξάρτητα από την προ 20ετίας πολιτική ανεπάρκεια των Ευρωπαίων αρχηγών του Νότου και τις οικονομικές παραισθήσεις τους για έναν επικείμενο θρίαμβο της ευρωπαϊκής «παγκοσμιοποίησης», καλής για όλους στην Ε.Ε. με πνεύμα «ενοποίησης», σημασία έχει σήμερα η απάντηση στο ερώτημα: Με τη Γερμανία των οραμάτων του Σόιμπλε να εμποδίζει τη λήψη οικονομικών αποφάσεων που δεν της είναι αρεστές, είναι δυνατόν να εξακολουθήσει να υφίσταται επί πολύ η Ε.Ε. ως η «Ενωση» που θεσμικά ορίζουν οι υπάρχουσες Συνθήκες;
Αυτή την ώρα, με το Βερολίνο μεθυσμένο από την οικονομική δύναμή του και τους Ολλανδούς «πρώτα βιολιά» στη γερμανική ορχήστρα, δεν υφίσταται λειτουργικά η λεγόμενη Ευρωπαϊκή Ενωση. Απλώς, στο όνομά της διαλύονται τα συνεκτικά στοιχεία της και πολλά εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών υποφέρουν όχι μόνον εξαιτίας του κοροναϊού, αλλά και της διαρκούς αύξησης των ανισοτήτων που παράγονται έτσι κι αλλιώς από το σύστημα της «γερμανικής» Ευρώπης του ευρώ.
Συνεπώς, αν Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία δεν βρουν τρόπο και πολιτικό θάρρος να αμφισβητήσουν εμπράκτως ως «αφεντικό» τους το Βερολίνο με πολιτικές αποφάσεις τους, αν δεν πετύχουν να οδηγήσουν τα πράγματα σε μια «άλλη» Ε.Ε., αν η Κομισιόν παραμείνει αδρανής, τότε αυτή η διχασμένη Ε.Ε. θα εξελιχθεί σε αυτό που ήδη περιγράφουν πλήθος αναλυτές: Σε μια υπέργηρη, διχασμένη Ευρώπη, με μειωμένες πνευματικές δυνάμεις, χωρίς καμία δυναμική στα πεδία των νέων διεθνών κατανομών, συρρικνωμένη δημογραφικά, με αδύναμα εθνικά κράτη και με την επηρμένη σήμερα Γερμανία μετά κόπου «μεσαία» δύναμη αύριο, συνθλιμμένη κι αυτή στο δίπολο ΗΠΑΚίνας. Στο σημερινό, ήδη ασφυκτικό, ευρωπαϊκό περιβάλλον, η θέση της Ελλάδας είναι φυσικά εξαιρετικά χαμηλή, ανάλογη με το οικονομικό μέγεθός της, τα χρέη και τις υποχρεώσεις της προς τρίτους, δανειστές της.
Ας αναλογιστούμε ότι σε κάθε φάση σοβαρών αλλαγών και εξελίξεων στην Ευρώπη η Ελλάδα ξεκινά τη συμμετοχή της σε αυτές από πολύ χαμηλή βάση. Το ίδιο δύσκολα βαδίζει και σήμερα η αδύναμη χώρα μας στο βομβαρδισμένο από τον κοροναϊό ευρωπαϊκό τοπίο.
Τα πράγματα είναι πλέον οριακά. Ουσιαστικά, η Γερμανία έχει κηρύξει πόλεμο στην Ε.Ε., με πρώτη κανονιά τη γνωστή απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Καρλσρούης. Τώρα το Βερολίνο θέλει την Ε.Ε. να έχει οικονομικό και πολιτικό κέντρο τη «μείζονα Γερμανία» του Φον Ρίμπεντροφ και τη «νομισματική ένωση» του Βάλτερ Φουνκ.
Βεβαίως, οι Ευρωπαίοι του Νότου, με πρώτη τη Γαλλία, φέρουν το τεράστιο ιστορικό βάρος των αποφάσεων του ’90 για ενοποίηση των δύο Γερμανιών και για το «Μάαστριχτ». Και σήμερα τους τιμωρεί σκληρά η Ιστορία, η οποία ως γνωστόν πάντοτε κόβει μεγάλα «πρόστιμα» σε όσους διαπράττουν σοβαρά λάθη, επειδή δεν διαβάζουν σωστά τα στοιχεία που δωρεάν τους παρέχει. Ομως, ανεξάρτητα από την προ 20ετίας πολιτική ανεπάρκεια των Ευρωπαίων αρχηγών του Νότου και τις οικονομικές παραισθήσεις τους για έναν επικείμενο θρίαμβο της ευρωπαϊκής «παγκοσμιοποίησης», καλής για όλους στην Ε.Ε. με πνεύμα «ενοποίησης», σημασία έχει σήμερα η απάντηση στο ερώτημα: Με τη Γερμανία των οραμάτων του Σόιμπλε να εμποδίζει τη λήψη οικονομικών αποφάσεων που δεν της είναι αρεστές, είναι δυνατόν να εξακολουθήσει να υφίσταται επί πολύ η Ε.Ε. ως η «Ενωση» που θεσμικά ορίζουν οι υπάρχουσες Συνθήκες;
Αυτή την ώρα, με το Βερολίνο μεθυσμένο από την οικονομική δύναμή του και τους Ολλανδούς «πρώτα βιολιά» στη γερμανική ορχήστρα, δεν υφίσταται λειτουργικά η λεγόμενη Ευρωπαϊκή Ενωση. Απλώς, στο όνομά της διαλύονται τα συνεκτικά στοιχεία της και πολλά εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών υποφέρουν όχι μόνον εξαιτίας του κοροναϊού, αλλά και της διαρκούς αύξησης των ανισοτήτων που παράγονται έτσι κι αλλιώς από το σύστημα της «γερμανικής» Ευρώπης του ευρώ.
Συνεπώς, αν Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία δεν βρουν τρόπο και πολιτικό θάρρος να αμφισβητήσουν εμπράκτως ως «αφεντικό» τους το Βερολίνο με πολιτικές αποφάσεις τους, αν δεν πετύχουν να οδηγήσουν τα πράγματα σε μια «άλλη» Ε.Ε., αν η Κομισιόν παραμείνει αδρανής, τότε αυτή η διχασμένη Ε.Ε. θα εξελιχθεί σε αυτό που ήδη περιγράφουν πλήθος αναλυτές: Σε μια υπέργηρη, διχασμένη Ευρώπη, με μειωμένες πνευματικές δυνάμεις, χωρίς καμία δυναμική στα πεδία των νέων διεθνών κατανομών, συρρικνωμένη δημογραφικά, με αδύναμα εθνικά κράτη και με την επηρμένη σήμερα Γερμανία μετά κόπου «μεσαία» δύναμη αύριο, συνθλιμμένη κι αυτή στο δίπολο ΗΠΑΚίνας. Στο σημερινό, ήδη ασφυκτικό, ευρωπαϊκό περιβάλλον, η θέση της Ελλάδας είναι φυσικά εξαιρετικά χαμηλή, ανάλογη με το οικονομικό μέγεθός της, τα χρέη και τις υποχρεώσεις της προς τρίτους, δανειστές της.
Ας αναλογιστούμε ότι σε κάθε φάση σοβαρών αλλαγών και εξελίξεων στην Ευρώπη η Ελλάδα ξεκινά τη συμμετοχή της σε αυτές από πολύ χαμηλή βάση. Το ίδιο δύσκολα βαδίζει και σήμερα η αδύναμη χώρα μας στο βομβαρδισμένο από τον κοροναϊό ευρωπαϊκό τοπίο.
