Eνα εκπαιδευτικό «σύστημα» που προσβάλλει την κοινωνία
Η ανάγκη για συσπείρωση των εσωτερικών δυνάμεων και εθνική αυτοπεποίθηση σε αυτή την κρίσιμη φάση των παραγωγικών ελλειμμάτων και των απειλών από το τουρκικό Ισλάμ μάς φέρνει μπροστά στη μέτρηση της δική μας δύναμης, της οργάνωσης του κράτους μας, του δικού μας τεχνικού πολιτισμού και, πάνω απ’ όλα, μπροστά στην άμεση ανάγκη εκτίμησης της ελληνικής Εκπαίδευσης. Διότι, από την ποιότητά της εξαρτάται το αν η χώρα μπορεί να διαθέτει ένα μορφωμένο, παραγωγικό εθνικό δυναμικό, επαρκές να αντέξει δύσκολες καταστάσεις με επαρκές υλικό και πνευματικό κεφάλαιο.
Δυστυχώς, σήμερα τίθεται πάλι το οδυνηρό ερώτημα: Ποιον δυναμισμό, ποιο παραγωγικό σφρίγος μπορεί να δώσει στην ελληνική κοινωνία μια δημόσια Εκπαίδευση που παράγει ετησίως, επί δεκαετίες, ένα μικρό ποσοστό καταρτισμένων μα-θητών και πολλές χιλιάδες «κουμπούρες», τους οποίους, μάλιστα, στέλνει ως φοιτητές σε πανεπιστημιακές σχολές;
Για πολλοστή φορά, αλλά με ιδιαίτερη έμφαση εφέτος, για ολίγα 24ωρα, διαπιστώθηκε, στη βάση των αποτελεσμάτων από «πανελλήνιες εξετάσεις», ότι από τα σχολεία ξεχύνονται στην κοινωνία πλήθη αστοιχείωτων μαθητών, μέρος των οποίων εισάγονται με απίστευτα χαμηλές βαθμολογίες ως «φοιτητές» στην ανώτατη Εκπαίδευση. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν απαξιώσει τα σχολεία και έχουν παραδώσει το Λύκειο στην ιδιωτική εκπαίδευση των φροντιστηρίων, που ανθεί. Οι γονείς πληρώνουν ασταμάτητα, ακόμα και για να βαθμολογηθεί τελικά το παιδί τους στις «πανελλήνιες» με 4 ή και 3 στα 20, χωρίς όμως να επαναστατούν γι’ αυτό. Αντιθέτως, μάλιστα, πολλοί είναι οι γονείς που παρεμβαίνουν για να «ελέγξουν» το έργο των εκπαιδευτικών, πιέζοντάς τους να βάλουν στα παιδιά τους βαθμούς που δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματική αξία του μαθητή. Και, φυσικά, τα πράγματα καταλήγουν στα κωμικοτραγικά αποτελέσματα των «πανελλήνιων» εξετάσεων. Τραγελαφική κατάσταση μιας παρεχόμενης στον «λαό» δημόσιας Εκπαίδευσης με τις υπογραφές διαφόρων «μεταρρυθμιστών» υπουργών Παιδείας, οδηγών νεκροφόρου εκπαιδευτικού οχήματος, και με άφωνους τους πανεπιστημιακούς δασκάλους της χώρας, που είναι αυτοί οι οποί-οι θα υποστούν το κύμα των αστοιχείωτων φοιτητών. Αυτή η θλιβερή υπόθεση αποτελεί έναν αληθινό εθνικό εφιάλτη, γιατί, επιβραβεύοντας την ήσσονα προσπάθεια, αφαιρεί κατά βάναυσο τρόπο από τους Έλληνες κάθε ικμάδα και τη δυνατότητα να πορευθούν με αυτοπεποίθηση, για να καταστήσουν την Ελλάδα πνευματικά ισχυρή, παραγωγικά αξιόμαχη, ικανή για μια ανταγωνιστική θέση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Έτσι, με το προσφερόμενο στους Έλληνες πολίτες «εκπαιδευτικό σύστημα», οι ολίγοι άριστοι, νέοι και νέες, θα επιχειρούν αναγκαστικά να βρουν μια θέση εργασίας στην παραγωγικά μαραμένη Ελλάδα ή θα καταφέρνουν να δραπετεύουν στο εξωτερικό για πρόσθετες σπουδές και εργασία. Και τα τέκνα των πιο εύπορων οικογενειών θα κατευθύνονται σε ακριβά πληρωμένα, διεθνώς καταξιωμένα πανεπιστήμια, για την απόκτηση πτυχίων κύρους σε επιστημονικά και παραγωγικά ανεπτυγμένες χώρες. Το αστείο» της ιστορίας αυτής είναι ότι πρώτιστα οι ποικιλίες των «αριστερών» πολιτικών δυνάμεων είναι αυτές που πρωταγωνίστησαν επί δεκαετίες για να «απλοποιείται» συνεχώς η ελληνική γλώσσα, για να μη «δυσκολεύονται» οι μαθητές στις σχολικές σπουδές τους, για να μην περάσει στην εκπαίδευση η «εντατικοποίηση των σπουδών». Δομήθηκε, δηλαδή, ένα εκπαιδευτικό σύστημα κατεξοχήν ταξικό, με ανοικτές τις πόρτες του στην εγχώρια «πλέμπα» του «δημοκρατικού 5», χαρίζοντάς της απολυτήρια και πτυχία με το κιλό. Οι ολίγοι άριστοι φοιτούν σοβαρά στις λίγες πολύ καλές ανώτατες σχολές της χώρας μας και αφήνονται να πάρουν ο καθένας τον δικό του, δύσκολο δρόμο στη συνέχεια.
Όσο αυτή η θλιβερή κατάσταση θα συνεχίζεται, δεν υπάρχει περίπτωση να καταστεί η Ελλάδα χώρα με εθνική αυτοπεποίθηση, αληθινά ανεπτυγμένη, υπολογίσιμη στο διεθνές περιβάλλον. Αντιθέτως, θα χάνει διαρκώς δυνάμεις, με χαμηλής ποιότητας κοινωνική κουλτούρα, που θα διαμορφώνει πλήθη αμόρφωτων πολιτών. Θα είναι μια χώρα με ισχνή παρουσία στα πεδία του σύγχρονου πολιτισμού, γεωπολιτικά ανασφαλής και σε αναζήτηση προστατών, Αμερικανών, Ευρωπαίων και άλλων.
Δυστυχώς, σήμερα τίθεται πάλι το οδυνηρό ερώτημα: Ποιον δυναμισμό, ποιο παραγωγικό σφρίγος μπορεί να δώσει στην ελληνική κοινωνία μια δημόσια Εκπαίδευση που παράγει ετησίως, επί δεκαετίες, ένα μικρό ποσοστό καταρτισμένων μα-θητών και πολλές χιλιάδες «κουμπούρες», τους οποίους, μάλιστα, στέλνει ως φοιτητές σε πανεπιστημιακές σχολές;
Για πολλοστή φορά, αλλά με ιδιαίτερη έμφαση εφέτος, για ολίγα 24ωρα, διαπιστώθηκε, στη βάση των αποτελεσμάτων από «πανελλήνιες εξετάσεις», ότι από τα σχολεία ξεχύνονται στην κοινωνία πλήθη αστοιχείωτων μαθητών, μέρος των οποίων εισάγονται με απίστευτα χαμηλές βαθμολογίες ως «φοιτητές» στην ανώτατη Εκπαίδευση. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν απαξιώσει τα σχολεία και έχουν παραδώσει το Λύκειο στην ιδιωτική εκπαίδευση των φροντιστηρίων, που ανθεί. Οι γονείς πληρώνουν ασταμάτητα, ακόμα και για να βαθμολογηθεί τελικά το παιδί τους στις «πανελλήνιες» με 4 ή και 3 στα 20, χωρίς όμως να επαναστατούν γι’ αυτό. Αντιθέτως, μάλιστα, πολλοί είναι οι γονείς που παρεμβαίνουν για να «ελέγξουν» το έργο των εκπαιδευτικών, πιέζοντάς τους να βάλουν στα παιδιά τους βαθμούς που δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματική αξία του μαθητή. Και, φυσικά, τα πράγματα καταλήγουν στα κωμικοτραγικά αποτελέσματα των «πανελλήνιων» εξετάσεων. Τραγελαφική κατάσταση μιας παρεχόμενης στον «λαό» δημόσιας Εκπαίδευσης με τις υπογραφές διαφόρων «μεταρρυθμιστών» υπουργών Παιδείας, οδηγών νεκροφόρου εκπαιδευτικού οχήματος, και με άφωνους τους πανεπιστημιακούς δασκάλους της χώρας, που είναι αυτοί οι οποί-οι θα υποστούν το κύμα των αστοιχείωτων φοιτητών. Αυτή η θλιβερή υπόθεση αποτελεί έναν αληθινό εθνικό εφιάλτη, γιατί, επιβραβεύοντας την ήσσονα προσπάθεια, αφαιρεί κατά βάναυσο τρόπο από τους Έλληνες κάθε ικμάδα και τη δυνατότητα να πορευθούν με αυτοπεποίθηση, για να καταστήσουν την Ελλάδα πνευματικά ισχυρή, παραγωγικά αξιόμαχη, ικανή για μια ανταγωνιστική θέση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας.
Έτσι, με το προσφερόμενο στους Έλληνες πολίτες «εκπαιδευτικό σύστημα», οι ολίγοι άριστοι, νέοι και νέες, θα επιχειρούν αναγκαστικά να βρουν μια θέση εργασίας στην παραγωγικά μαραμένη Ελλάδα ή θα καταφέρνουν να δραπετεύουν στο εξωτερικό για πρόσθετες σπουδές και εργασία. Και τα τέκνα των πιο εύπορων οικογενειών θα κατευθύνονται σε ακριβά πληρωμένα, διεθνώς καταξιωμένα πανεπιστήμια, για την απόκτηση πτυχίων κύρους σε επιστημονικά και παραγωγικά ανεπτυγμένες χώρες. Το αστείο» της ιστορίας αυτής είναι ότι πρώτιστα οι ποικιλίες των «αριστερών» πολιτικών δυνάμεων είναι αυτές που πρωταγωνίστησαν επί δεκαετίες για να «απλοποιείται» συνεχώς η ελληνική γλώσσα, για να μη «δυσκολεύονται» οι μαθητές στις σχολικές σπουδές τους, για να μην περάσει στην εκπαίδευση η «εντατικοποίηση των σπουδών». Δομήθηκε, δηλαδή, ένα εκπαιδευτικό σύστημα κατεξοχήν ταξικό, με ανοικτές τις πόρτες του στην εγχώρια «πλέμπα» του «δημοκρατικού 5», χαρίζοντάς της απολυτήρια και πτυχία με το κιλό. Οι ολίγοι άριστοι φοιτούν σοβαρά στις λίγες πολύ καλές ανώτατες σχολές της χώρας μας και αφήνονται να πάρουν ο καθένας τον δικό του, δύσκολο δρόμο στη συνέχεια.
Όσο αυτή η θλιβερή κατάσταση θα συνεχίζεται, δεν υπάρχει περίπτωση να καταστεί η Ελλάδα χώρα με εθνική αυτοπεποίθηση, αληθινά ανεπτυγμένη, υπολογίσιμη στο διεθνές περιβάλλον. Αντιθέτως, θα χάνει διαρκώς δυνάμεις, με χαμηλής ποιότητας κοινωνική κουλτούρα, που θα διαμορφώνει πλήθη αμόρφωτων πολιτών. Θα είναι μια χώρα με ισχνή παρουσία στα πεδία του σύγχρονου πολιτισμού, γεωπολιτικά ανασφαλής και σε αναζήτηση προστατών, Αμερικανών, Ευρωπαίων και άλλων.
