Μπορεί να παράγονται από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ περιστατικά προσφερόμενα στην «επικαιρότητα» για πρωτοβάθμιες αναγνώσεις της σημερινής Ριζοσπαστικής Αριστεράς, για ποικίλα σχόλια, ερεθιστικά «παρασκήνια» και πολιτικό «κουτσομπολιό», αλλά τα συμβαίνοντα σε αυτό το κόμμα καθόλου δεν στερούνται πολιτικής ουσίας.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει ένα διπλό πρόβλημα: α) Δεν διαθέτει καθαρό πολιτικό πρόσωπο, καθώς κινείται ατάκτως μεταξύ σοσιαλδημοκρατικού τύπου «Κεντροαριστεράς» και μαχητικής Αριστεράς με αριστερίστικα χρώματα, και β) δεν διαθέτει η ηγεσία του ένα συγκροτημένο πολιτικό επιτελείο. Έτσι, επί του παρόντος, ευρισκόμενος εκτός κυβερνητικής εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει βρει «βηματισμό» και επιδίδεται μόνο σε έντονες κριτικές του κυβερνητικού έργου της Ν.Δ., ακολουθώντας την «παλιά μόδα» που θέλει την αντιπολίτευση να «βομβαρδίζει» συνεχώς τη συμπολίτευση, περιμένοντάς την να προσέλθει αποδυναμωμένη στις επόμενες εκλογές.

Η τακτική αυτή, όμως, δεν μπορεί πλέον να αποφέρει «με τον αυτόματο» καρπούς στην αξιωματική αντιπολίτευση. Τα τεράστια δομικά προβλήματα της εθνικής οικονομίας και τα πλήγματα που έχει καταφέρει στην κοινωνία η δεκαετής κρίση είναι απολύτως ορατά από τους πολίτες, που δεν επηρεάζονται πλέον από ενθουσιώδεις ρητορείες και οξείες κριτικές πολιτικών προσώπων και κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Αντιθέτως, αυτές οι «πολιτικές» μάλλον δυσφορία προκαλούν στην κοινή γνώμη μιας βαριά τραυματισμένης κοινωνίας, που από το 2010 «τα έχει δει όλα» και δεν τρέφει ψευδαισθήσεις για τη συνέχεια. Αυτήν την ώρα, λοιπόν, ο κ. Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να περάσει σε μια νέα, δυναμική φάση αντιπολιτευτικής τακτικής, αλλά τα πράγματα δείχνουν ότι αυτοσχεδιάζει και ότι, πάντως, εξακολουθεί να υπολογίζει ιδιαιτέρως στην προσωπική αρχηγική «γοητεία» του μέσα στο κόμμα και στα ακροατήριά του.

Τα προβλήματα της κυβέρνησης είναι πολλά, ο κορονοϊός έχει επιδεινώσει τα πράγματα, η ένταση είναι μεγάλη, τα λάθη στη διαχείριση της πανδημίας είναι σε έναν βαθμό αναπόφευκτα και ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να πιστεύει ότι όλα αυτά μπορεί να του αποφέρουν σημαντικό πολιτικό (εκλογικό) «κεφάλαιο» για τη συνέχεια, ώστε να σκεπασθεί, έτσι, η έλλειψη δικού του εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης. Η πορεία των εξελίξεων θα δείξει, φυσικά, αν αυτή η μέθοδος αντιπολίτευσης από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα του αποφέρει τα κέρδη που αναμένει.

Όπως κι αν διαβάζει, όμως, τα πράγματα σήμερα η «Κουμουνδούρου», βέβαιο -και φανερό πλέον- είναι ότι ο αρχηγός δεν διαθέτει ικανό πολιτικό επιτελείο. Η ομάδα των στενών συνεργατών που τον περιβάλλουν δίνει πιο πολύ την εντύπωση μιας «παρέας πιστών» στον αρχηγό, που χρησιμοποιεί ρητορικά σχήματα παρελθόντων ετών και στέκει απέναντι σε στελέχη του κόμματος δυσαρεστημένα για διάφορους λόγους με την ηγεσία.

Και το «κλίμα» αυτό δεν είναι, βέβαια, άσχετο με το ότι το πολιτικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σταθερά χαρακτηριστικά και προσπαθεί να «αλλάξει» με γραφιστικά εφέ στο λάβαρό του. Αναπόφευκτη η εσωκομματική αναστάτωση, όταν το κόμμα άλλο πρόσωπο είχε πριν αναλάβει την εξουσία, άλλο είχε όταν την παρέδωσε και σήμερα ψάχνει για ένα καινούργιο.

Πίσω από το θέμα συμπεριφοράς που έθεσε προ ημερών ο κ. Τσακαλώτος κρύβεται η έλλειψη κοινά αποδεκτής πολιτικής «γραμμής» μέσα στο κόμμα.
Ο κ. Τσίπρας έχει σήμερα να διαχειρισθεί μια εσωκομματική κρίση πολιτικής ταυτότητας του κόμματός του, έναν και πλέον χρόνο μετά την εκλογική ήττα του 2019. Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2020 δεν μπορεί να είναι αυτός που ήταν το 2010, ούτε αυτός που ήταν το 2015.

Όμως, αλήθεια είναι και ότι πιο λαμπερό «σταρ» από τον κ. Τσίπρα εξακολουθεί να μη διαθέτει -ακόμη τουλάχιστον- η αξιωματική αντιπολίτευση.