Οι τελευταίες εξελίξεις οδηγούν σε ένα ερώτημα - και αυτό όχι αποκλειστικά δεμένο με το ζήτημα των ελληνοτουρκικών υποθέσεων: Το σώμα των 27 κρατών που συνθέτουν σήμερα την Ευρωπαϊκή Ενωση σε τι ακριβώς αποσκοπεί πολιτικά και ποια η σημασία αυτής της Ενωσης στον σημερινό κόσμο;

Oτι η Ε.Ε., απόγονος της ΕΟΚ, έχει οργανωθεί έτσι ώστε να μπορεί να παράγει συνθήκες και κανόνες κοινής οικονομικής συμπεριφοράς και ενίσχυσης των μελών της είναι γεγονός. Αλλά ερωτήματα τίθενται για την Ε.Ε., δεδομένου ότι υποτίθεται, βάσει των καταστατικών κειμένων της, πως η Ενωση των 27 -σήμερα- Ευρωπαίων εταίρων είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν οικονομικό συνεταιρισμό από ένα μεγάλο ευρωπαϊκό λογιστικό-φοροτεχνικό γραφείο που ασχολείται με τα προβλήματα της πελατείας του, πλουσίων και πτωχών, καθώς και με περιπτώσεις «προβληματικές» εξαιτίας κακής διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών ορισμένων πελατών. Επειδή, λοιπόν, υποτίθεται, κατά τας γραφάς της Ε.Ε., ότι, πέραν των οικονομικών υποθέσεων, αυτή αποτελεί ένα τεράστιο πολιτικό οικοδόμημα με διεθνές κύρος, με άποψη και θέσεις για τα όσα συμβαίνουν και εξελίσσονται γύρω της στον κόσμο, ψάχνει σήμερα κανείς να εντοπίσει το κέντρο του πολιτικού εγκεφάλου της, τον πυρήνα της πολιτικής σκέψης όσων διαχειρίζονται τις τύχες των χωρών και των κοινωνιών της «γηραιάς ηπείρου». Ομως, όσο κι αν ψάχνει κανείς, άκρη δεν βγάζει. Η πολιτική Ευρώπη δεν εντοπίζεται. Μόνο σκόρπιες κινήσεις ορισμένων κυβερνήσεων εντοπίζονται, όχι ως προϊόντα πολιτικής σκέψης για την Ευρώπη, αλλά ως προσπάθειες διασφάλισης επιμέρους συμφερόντων τους, ακόμα και όταν αυτά είναι σε αντίθεση με την Ευρώπη ως οργανικού πολιτικού συνόλου, με θέση στο διεθνές στερέωμα.

Σήμερα, η Τουρκία επιχειρεί με απειλές πολέμου να συρρικνώσει την παρουσία της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας στα ανατολικά θαλάσσια σύνορα της Ευρώπης. Η πολιτική αυτή αποτελεί τμήμα ενός σχεδίου του Ερντογάν που στόχο έχει τη στρατιωτική υπεράσπιση του ισλαμισμού σε κάθε μέρος της παλαιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας - όπως συνοπτικά το διατύπωσαν προ ημερών και οι «Times» του Λονδίνου. Ασκεί, επίσης, πολιτικές «ενδιαφέροντος» της Τουρκίας σε μουσουλμανικά κράτη της Βόρειας Αφρικής για να πλήξει τη χριστιανική Γαλλία, την κουλτούρα της οποίας ο τουρκικός ισλαμισμός των Αδελφών Μουσουλμάνων παλαιόθεν απεχθάνεται. Την ίδια ώρα, οι Υπηρεσίες Πληροφοριών ευρωπαϊκών χωρών εντοπίζουν συστήματα Τούρκων πρακτόρων που υπογείως οργανώνουν «πυρήνες» στους κόλπους των εκατομμυρίων μουσουλμάνων οι οποίοι κατοικούν σε ευρωπαϊκές χώρες. Μακροπρόθεσμος στόχος, ένας σταδιακός εξισλαμισμός της γερασμένης Ευρώπης. Με τη φιλοδοξία, λοιπόν, να αναγνωρισθεί ως ηγέτης του σουνιτικού Ισλάμ, ο Ερντογάν σχεδιάζει την προς δυσμάς «επέκταση» της Τουρκίας, με πρώτο στόχο την Ελλάδα και με στρατιωτική παρουσία στα Δυτικά Βαλκάνια, μέσω Αλβανίας, στο Ιόνιο, απέναντι από την Ιταλία. Ενώπιον όλων αυτών, η κεφαλή της Ευρωπαϊκής Ενωσης κοιμάται ύπνο βαθύ και ονειρεύεται ότι είναι ξύπνια. Πώς να εξηγήσει κανείς ότι οι πολιτικοί αρχηγοί της Ε.Ε. δεν αντιλαμβάνονται αυτό που βετεράνοι της διεθνούς διπλωματίας, Ευρωπαίοι πολιτικοί αναλυτές, δημοσιογράφοι, διεθνολόγοι, ακόμα και Τούρκοι πολιτικοί επιστήμονες καταλαβαίνουν παρακολουθώντας τους φρενήρεις εξοπλισμούς της Τουρκίας, τις επιθετικές κινήσεις του ισλαμιστή Ερντογάν στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Εγγύς Ανατολή και στον Καύκασο και την περιφρόνησή του στους κανόνες της διεθνούς έννομης τάξης, της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ;


Είναι εντυπωσιακό αυτό που διαφαίνεται σήμερα στην Ε.Ε.: Η διψασμένη για απόλυτη οικονομική κυριαρχία της στην Ευρώπη Γερμανία έχει πρακτικά ακυρώσει με τα οικονομικά εργαλεία πίεσης που διαθέτει κάθε περίπτωση παραγωγής μιας συνεκτικής εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας από τους Ευρωπαίους. Και η Ε.Ε. διατηρεί, για τα μάτια, έναν υψηλόμισθο, παντελώς άχρηστο «εκπρόσωπο για την εξωτερική πολιτική» της. Αυτή τη μαλθακή Ευρώπη έχει, λοιπόν, σήμερα απέναντί του ο αρχηγός του τουρκικού ισλαμισμού, Ερντογάν, συνέταιρος του Βερολίνου, με τις πολλές «πωλήσεις» στη μεγάλη αγορά της Τουρκίας.