Άνιση, χωρίς θετικές προοπτικές, ήταν η πολιτική μάχη που έδωσε για πολλοστή φορά προ ημερών η Αθήνα στους κόλπους της Ε.Ε. αναζητώντας στηρίγματα και αποφάσεις που θα ήταν δυνατόν να «συγκρατήσουν» την Τουρκία. Τα όσα καταγράφτηκαν στη Σύνοδο Κορυφής της 10ης Δεκεμβρίου για την Τουρκία απογοήτευσαν την Αθήνα και έδειξαν πώς έχουν πλέον τα πράγματα στην ευρωπαϊκή σκηνή. Η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» έχει φρενάρει στο ευρώ και οι πολιτικά ευνουχισμένες κυβερνήσεις της Ε.Ε. τρέχουν πίσω από τη Γερμανία, που ανεμίζει στην Ευρώπη το λάβαρο της δικής της ευημερίας και προωθεί τις «δουλειές» της στον κόσμο, βεβαίως και στην Τουρκία. Πόσο, λοιπόν, μπορεί στα σοβαρά να υπολογίζει η Ελλάδα σε μια «ενιαία» στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων της απέναντι στον ξέφρενο εθνικισμό του καθεστώτος Ερντογάν; Και πόσο μπορεί, αλήθεια, να «φοβάται» η Τουρκία την Ε.Ε.;

Πολιτικό πρόσωπο δεν έχει η Ενωση των 27 Ευρωπαίων. Μόνο παριστάνει στη διεθνή σκηνή πως διαθέτει κάτι τέτοιο. Χωρίς κοινή πολιτική σκέψη, ούτε καν για την ίδια την Ευρώπη, χωρίς στρατηγική και αμυντικά μέσα, η Ε.Ε. υποδύεται τη διεθνούς εμβέλειας «δύναμη», που ισοτίμως, δήθεν, συνδιαλέγεται με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα και με κάθε χώρα που κατέχει στρατηγική θέση στον κόσμο και έχει στρατιωτική δύναμη. Ως πολιτική οντότητα, η Ε.Ε. συνθλίβεται στρατηγικά μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας και η Γερμανία ζει με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να ξεφύγει από αυτό ως ξεχωριστή, «μεγάλη δύναμη». Δεν είναι, λοιπόν, χωρίς λόγο που ο Ερντογάν γελοιοποιεί τις «απειλές» της Ε.Ε. σήμερα.

Η Αθήνα χρόνια τώρα επικαλείται στην Ε.Ε. τα όσα η ίδια η Ένωση προβλέπει στα κείμενα των Συνθηκών της, προκειμένου να πείσει τους εταίρους της ότι δεν είναι δυνατόν να μην αντιδρούν απέναντι στα όσα διαπράττει η Τουρκία κατά παράβαση της διεθνούς έννομης τάξης, με στρατιωτικές πιέσεις και απειλές πολέμου εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, δύο χωρών-μελών της Ε.Ε. Ματαίως.

Ομως, αυτά τα θεσμικά ευρωπαϊκά όπλα στα οποία θέλει να υπολογίζει η Αθήνα έχουν παραχθεί στο παρελθόν βασιζόμενα σε μια σειρά στόχων και επιθυμιών της «παλαιάς Ευρώπης», η οποία σήμερα δεν υφίσταται. Τα περί Δικαίου, κοινών αρχών και αξιών κείμενα των ευρωπαϊκών Συνθηκών ακυρώνονται, σαν να είναι γραμμένα με αόρατη μελάνη. Το μόνο «πολιτικό» που συμβαίνει ετησίως στην Ε.Ε. είναι το ότι πραγματοποιούνται τα προγραμματισμένα ή και έκτακτα συμβούλια υπουργών και οι σύνοδοι κορυφής με μια υποτιθέμενη «κοινή» βούληση για τη χάραξη ευρωπαϊκής πολιτικής. Επιπλέον, σήμερα η Αθήνα έχει να αντιμετωπίσει στην Ε.Ε. έναν αριθμό πολιτικών «Τσαμπερλέιν», που δεν θέλουν να αντιληφθούν (σύντομα ίσως θα το πληρώσουν αυτό) ότι η υπερεξοπλισμένη Τουρκία του ισλαμιστή Ερντογάν, που κυνηγάει με χιτλερική στρατηγική «ζωτικούς χώρους», αποτελεί απειλή για τους Ευρωπαίους
Στη χώρα μας, διπλωμάτες, διεθνολόγοι, πολιτικοί αναλυτές, ακόμα και κάποιοι πολιτικοί παράγοντες μεταφέρουν και εξηγούν στους Ελληνες πολίτες την κατάσταση της σημερινής, εν πολλοίς «γερμανικής», Ευρώπης των «27» και τις διαστάσεις των προβλημάτων της.
Η πολιτική παρακμή της Ε.Ε. δεν κρύβεται πλέον. Αλλά οι περί «ενωμένης» Ευρώπης φαντασιώσεις εξακολουθούν να έχουν πέραση στα κεντρικά τετράγωνα της αμήχανης Αθήνας, απασχολώντας τη σκέψη κάποιων γνησίως απελπισμένων «ευρωπαϊστών» και φιλοξενούμενες στα γραπτά αμετανόητων ευρωδιεθνιστών, με αφελή αντίληψη των πολιτικών πραγμάτων στην Ευρώπη.

Ομως, παρότι η Ευρωπαϊκή Ενωση μόνο ως πολιτικό φάντασμα κυκλοφορεί σήμερα στη διεθνή σκηνή, ταλαιπώρησε την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας, που, πιεζόμενη από την Τουρκία, προσπάθησε να υπερασπιστεί πολιτικά τις υποθέσεις της εκεί όπου το «παγκοσμιοποιημένο» ευρωπαϊκό εμπόριο καταπίνει την πολιτική και μαζί της όλες τις κάποτε κοινές ευρωπαϊκές αξίες.