Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς ποια είναι η στρατηγική σκέψη των πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών του ΝΑΤΟ στην υπόθεση της Τουρκίας. Ως γνωστόν, το επιτελείο της Συμμαχίας ανησυχεί πολύ στη σκέψη μιας «απώλειας» της Τουρκίας από το σύστημα ασφαλείας της Δύσης. Και μάλιστα, για τον λόγο αυτό, καλείται διακριτικά, πλην επίμονα, η Αθήνα απ’ τον Γ. Γραμματέα του ΝΑΤΟ να κατανοήσει τον φόβο αυτό και να κινηθεί με συμμαχικό πνεύμα στις «διερευνητικές» με τη «δύσκολη» Αγκυρα, διότι είναι πολύ κοντά στα ΝΑΤΟϊκά σύνορα της Ευρώπης ο εχθρός, η Ρωσία δηλαδή, η οποία ερωτοτροπεί με την Τουρκία και της προμηθεύει σύγχρονα οπλικά συστήματα. Αφαιρώντας, προς στιγμήν, τον παράγοντα Χ των ταραγμένων ελληνοτουρκικών σχέσεων από αυτή την «εξίσωση» του κ. Στόλτεμπεργκ, μπορεί να τεθεί το ερώτημα:

Οι επιτελείς της ευρω-ατλαντικής Συμμαχίας πιστεύουν στα σοβαρά ότι το σύστημα ασφαλείας της Δύσης είναι ασφαλές, όταν σε αυτό μετέχει μια χώρα-ηγέτης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, φίλη των απανταχού τζιχαντιστών, μια χώρα αντι-δυτική, που υβρίζει τον πρόεδρο ης Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, και κάθε Ευρωπαίο που αντιδρά στις παρανομίες του μεγαλομανούς Ερντογάν, μια χώρα αντι-κοσμοπολιτική, που προβάλλει την «ισλαμική υπεροχή» ως εθνική πολιτική της και μεταφέρει στο παρόν τη μνήμη του οθωμανικού παρελθόντος της;

Είναι ασφαλής η Ευρώπη, όταν μετέχει στο ΝΑΤΟ η Τουρκία, που συνεργάζεται στενά με τον «εχθρό», τη Ρωσία, και μοιράζεται μαζί του στρατιωτικά «μυστικά»; Είναι συμπαγές και ασφαλές το σύστημα ασφαλείας του ΝΑΤΟ, όταν σε αυτό μετέχει η Τουρκία, που ταυτίζει το ακραίο Ισλάμ με την τουρκική ταυτότητα, το ίδιο όπως συμβαίνει και την ταυτότητα του φιλικού της Ιράν; Αν, όπως ισχυρίζονται ακόμα και αριστεροί εθνικιστές Τούρκοι, που στηρίζουν τον Ερντογάν, Δυτικοί «ιμπεριαλιστές εποφθαλμιούν τον φυσικό πλούτο της Νοτιανατολικής Μεσογέιου» (βλ. συνέντευξη του μαοϊκού αρχηγού του Κόμματος Πατρίδας, κ. Περιντσέκ, στον Κ. Κωνσταντίνου στην εφημερίδα «Τα Νέα», 2 Ιανουαρίου) και ο άξονας Τουρκίας - Ρωσίας - Ιράν «επιλύει τα προβλήματα στη Δυτική Ασία» με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ «απέναντί» τους, η ηγεσία του ΝΑΤΟ πώς εντάσσει την Τουρκία στους στρατηγικούς στόχους της; Είναι μάλλον προφανές ότι αυτός ο «στρατηγικός» παραλογισμός των δυτικών κεφαλών του ΝΑΤΟ προκύπτει από την ανικανότητά τους να σχεδιάσουν τη Συμμαχία και το επιχειρησιακό της οικοδόμημα χωρίς την Τουρκία, η οποία δεν κρύβει τη στροφή της προς τη μουσουλμανική Ανατολή και τα ένοπλα ριζοσπαστικά κινήματά της, ούτε το ευρασιατικό στρατήγημα που μοιράζεται και με τη Μόσχα. Οι κεφαλές του ΝΑΤΟ είναι άσχημα ζαλισμένες, διότι, έχοντας ορίσει τη Ρωσία του Πούτιν ως τον νέο μεγάλο στρατηγικό αντίπαλό τους, βλέπουν τώρα μια χώρα-μέλος της Συμμαχίας, την Τουρκία, να κάνει «στενή παρέα» με τον εχθρό και να υποστηρίζει τζιχαντιστές που δολοφονούν πολίτες ακόμα και στην καρδιά της Ευρώπης.

Η εξέλιξη αυτή έχει δώσει έδαφος στο ισλαμικό καθεστώς του εθνικιστή Ερντογάν να «παίζει» στο ΝΑΤΟ, με το ένα πόδι έξω από αυτό, και να εισπράττει μάλιστα θερμά λόγια εκτίμησης από τις κεφαλές της Συμμαχίας! Πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία της Τουρκίας, στην καρδιά του στρατιωτικού συστήματος ασφαλείας της Δύσης, που εκπέμπει παράφωνα στρατιωτικά εμβατήρια από τα μεγάφωνα των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Εχει, για τον λόγο αυτό, μεγάλο ενδιαφέρον να διαπιστωθεί προσεχώς το πώς θα εννοεί το ΝΑΤΟ και τις στρατηγικές στοχεύσεις του ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, κ. Τζο Μπάιντεν, δεδομένου ότι το «βαθύ» επιτελικό κράτος των ΗΠΑ δεν φαίνεται διατεθειμένο να καταπιεί την απόφαση του Ερντογάν για την αγορά πυραύλων S-400 από τη Ρωσία. Για την ώρα, το κύρος του ΝΑΤΟ έχει φθαρεί από το «κόλπο» Ερντογάν - Πούτιν και η Αθήνα σωστά δείχνει ότι δεν είναι δυνατόν να πληρώσει αυτή στο «ταμείο» του Ερντογάν τη σύγχυση των κεφαλών της παρακμάζουσας Συμμαχίας.