Η κυβέρνηση συζητάει αδέξια, µε σπασµωδικές κινήσεις, χωρίς χρονικό ρυθµό, µε τους ξένους δανειστές, χωρίς συναίσθηση των καταστροφών που συσσωρεύει η τόσο µεγάλη καθυστέρηση σε µια παράλυτη οικονοµία.

Η αξιωµατική αντιπολίτευση δείχνει µεν να συνειδητοποιεί τις διαστάσεις του δράµατος, αλλά ούτε από αυτήν παρουσιάζεται ένα σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης Ο Αλέξης Τσίπρας, σε µια σύγχρονη εκδοχή της Ιωάννας ντ’ Αρκ, «ακούει φωνές» αόρατων δυνάµεων ανάπτυξης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να θεωρεί αρκετό για την παραγωγή πολιτικής το ανηλεές κριτικό σφυροκόπηµα του πρωθυπουργού και η ελάσσων αστική αντιπολίτευση, επίσης χωρίς προτάσεις, ασχολείται αποκλειστικά µε το πώς θα επιβιώσει στην επόµενη εκλογική µάχη ως «Κεντροαριστερά».

Οµως, γύρω από την Ελλάδα εξελίσσονται πολλά και εξόχως σηµαντικά ζητήµατα, που θα έπρεπε να απασχολούν πολύ σοβαρά τις πολιτικές δυνάµεις που βρίσκονται στην εξουσία, καθώς και αυτές που µετέχουν στη διαµόρφωση τω εθνικών πραγµάτων, µε θέσεις, προτάσεις και παρεµβάσεις τους. Κι αυτό επειδή -αν µη τι άλλοη Ελλάδα συµµετέχει θεσµικά στο µεγάλο οικοδόµηµα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, µε την οποία είναι δοµικά δεµένη σε πολιτικό, οικονοµικό και γεωπολιτικό επίπεδο, αλλά και στο πεδίο των µεγάλων στρατηγικών επιλογών της Ενωσης και των σχέσεών της µε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Η πολιτική εσωστρέφεια της Αθήνας αφήνει τη χώρα εντελώς έξω από τις εξελίξεις που σήµερα οδηγούν σε ζωηρές αµφισβητήσεις του τρόπου θεσµικής λειτουργίας της Ε.Ε. Ενισχύεται διαρκώς παντού στην Ευρώπη η εντύπωση ότι η εντός της Ε.Ε. «παγκοσµιοποίηση» µέσω του «Μάαστρτιχτ» και των όρων του Συµφώνου Σταθερότητας οδηγεί σε µια εξωθεσµική και «αρπακτική» ηγεµονία του Βερολίνου, κρατάει την ένδοξη Γαλλία σε ρόλο «ωραίας κοιµωµένης», µεγαλώνει τις ανισότητες µεταξύ των χωρών-µελών και προκαλεί σοβαρά τραύµατα, αντιδράσεις και αναταράξεις στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που επηρεάζονται ολοένα και περισσότερο πλέον από πολιτικούς εξτρεµιστές.

Η Ε.Ε. βραδυπορεί παραγωγικά, τρίζει και κλονίζεται, το Brexit προκάλεσε ένα βαθύ ρήµα στην ευρωπαϊκή «ενοποίηση». Και ήρθε, επιπλέον, από τις Ηνωµένες Πολιτείες η εκλογή ενός εθνικιστή προέδρου, ο οποίος ζητά συνεργασία µε την ιστορική παρτενέρ των Αµερικανών, τη Βρετανία, ευθέως αποδοκιµάζει το Βερολίνο και δηλώνει ότι η ενότητα της Ε.Ε. δεν τον απασχολεί. Με τον Ντόναλντ Τραµπ στην προεδρία των ΗΠΑ, η Γερµανία αρχίζει να φοβάται µήπως και βρεθεί στην Ευρώπη προσεχώς «σάντουιτς» µεταξύ Αµερικής και Ρωσίας.

Τι λέει για όλα αυτά η πολιτική της Αθήνας; Η κοινωνία της Ελλάδας είναι αδιαµφισβήτητα φιλοευρωπαϊκή, κατά τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της.

Πλην ΚΚΕ και Χ.Α., τα κόµµατα δεν αναπτύσσουν ευρωσκεπτικισµό, δεν επιθυµούν το Grexit. Αλλά οι πολιτικοί µας, παρίες του ευρωπαϊκού συστήµατος, κρατούν έξω από τον εσωτερικό πολιτικό διάλογο όλα τα κορυφαία ζητήµατα που εξελίσσονται γύρω µας, τα οποία αφορούν άµεσα και έµµεσα τη θέση και το µέλλον της χώρας στην Ευρώπη και στον σύγχρονο κόσµο γενικότερα. Στο πολιτικό προσκήνιο στην Αθήνα, όλα αρχίζουν και όλα τελειώνουν στα «λογιστικά» της οικονοµικής κρίσης.

Και σπρώχνονται στην άκρη του σκηνικού, ως ιδιαίτερα «διεθνή» ή «εθνικά θέµατα», τα µεγάλα ζητήµατα στρατηγικού προσανατολισµού της χώρας, των Ευρωπαίων και των γειτόνων τους. Στην Ελλάδα, εθνική στρατηγική µε στέρεες βάσεις και θεσµικά εργαλεία δεν υφίσταται, εξαιτίας των εγωισµών και της πολιτικής µυωπίας των κοµµάτων. Για αυτό και η Αθήνα αναγκάζεται διαρκώς να παρακολουθεί νευρικά εξελίξεις που τρίτοι µελετούν και δροµολογούν στην Ευρώπη, καθώς και γύρω µας, µε πρώτη την Τουρκία.

Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, όταν µιλούν για την «αξιολόγηση», για το χρέος, για το ένα ή το άλλο νέο «µέτρο», για «µεταρρυθµίσεις», ποια Ελλάδα του µέλλοντός µας έχουν κατά νου; Την Ελλάδα της επόµενης εβδοµάδας; Την Ελλάδα του «κόφτη»; Την Ελλάδα των αµόρφωτων πολιτών και της αναπαραγωγής άξεστων «ελίτ» και οικονοµικών τζογαδόρων;

Σε Ευρώπη και Αµερική ο κόσµος έρχεται «ανάποδα» και το Μεταναστευτικό µοιάζει πλέον πιο πολύ µε µετακίνηση πληθυσµών προς τη Γηραιά Ηπειρο.

Οι ισλαµιστές πιέζουν την Ευρώπη, οι στρατηγικές επιλογές της ∆ύσης αλλάζουν και «σηµαδεύουν» νέα πεδία «διεθνούς ασφάλειας». Στην ελληνική πολιτική σκηνή, παιδαριώδεις µονοµαχίες µε ξύλινα σπαθιά και λιλιπούτειοι αρχηγοί, διασκεδαστές του κοινού... Και µια αδύναµη, τροµαγµένη κυβέρνηση, έχει στο οπτικό πεδίο της µόνο την αίθουσα του Eurogroup και τον µικρό Ολλανδέζο του κ. Σόιµπλε.