Δεν είναι δουλειά του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ να δίνει σήμερα διπλωματικές συμβουλές για διμερείς πολιτικές διαπραγματεύσεις Ελλάδας και Τουρκίας. Ηδη, το ότι ο κ. Στόλτενμπεργκ έχει δηλώσει πως δεν «αναμειγνύεται»η Συμμαχία στα όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο δείχνει πόσο μεγάλη είναι η πολιτική αδυναμία του ΝΑΤΟ να διασφαλίσει σήμερα τη στρατιωτική συνοχή της, αλλά δείχνει και πόσο διακοσμητικός πλέον είναι ο ρόλος του γενικού γραμματέα, που τώρα ανέλαβε ρόλο «ταχυδρόμου» του ισλαμιστή Ταγίπ Ερντογάν.

Ο 55χρονος Νορβηγός κ. Στόλτενμπεργκ , αν πιστεύει πως έχει κάποιο νόημα το καλά αμειβόμενο αξίωμά του, θα έπρεπε αυτός, πρώτος, να επιδιώξει διμερείς πολιτικές διαπραγματεύσεις με την Αγκυρα. Θα τον βοηθούσε ίσως αυτό να έρθει και σε άμεση επαφή με τον τουρκικό παραλογισμό, τις αυτοκρατορικές φαντασιώσεις της Αγκυρας και τις συμπλεγματικές συμπεριφορές της απέναντι στην Ελλάδα.

Διότι η Τουρκία είναι ένα μέλος του ΝΑΤΟ, που ανεξήγητα -σε πρώτη ανάγνωση, τουλάχιστοναπειλεί με στρατιωτικά μέσα και συχνά τελευταίως με χυδαίο πολιτικό λόγο, ένα άλλο μέλος της Συμμαχίας, την Ελλάδα, αγνοεί το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και δεν αναγνωρίζει διεθνείς συνθήκες. Και το κυριότερο: Ολα αυτά τα κάνει η Τουρκία σε βάρος μίας χώρας που δεν έχει ποτέ εκδηλώσει, εδώ και έναν αιώνα, την παραμικρή διάθεση για στρατιωτικές επιχειρήσεις σε τουρκικά εδάφη.

Αντιθέτως, η σύγχρονη Τουρκία έχει καταλάβει στρατιωτικά τη Β. Κύπρο, διεκδικεί ελληνικά εδάφη στο ανατολικό Αιγαίο, απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο και επιπλέον διατηρεί εδώ και τέσσερις δεκαετίες αποβατική Στρατιά απέναντι από τα ελληνικά νησιά. Από τη στάση του αναιδούς, κ. Στόλτενμπεργκ, καταδεικνύεται βέβαια εμμέσως και η τεράστια αμηχανία που έχει προκαλέσει στο ΝΑΤΟ η Τουρκία, συνεργαζόμενη στον πολιτικό και στρατιωτικό τομέα με τη Ρωσία, την υπ’ αριθμόν ένα «εχθρό» της Συμμαχίας στο σκηνικό του νέου «ψυχρού πολέμου».

Αλλά, αν το ΝΑΤΟ επιθυμεί να διατηρηθεί τελικά η συνοχή του, ας κοιτάξει πρώτα να «συμμαζέψει» την Αγκυρα, γιατί εκείνη είναι που εμφανίζεται να μη δίνει δεκάρα γι’ αυτή τη συνοχή, ρισκάροντας με τα τυχοδιωκτικά καμώματά της στο Αιγαίο μια πολεμική εμπλοκή με την Ελλάδα.

Αν πάλι το ΝΑΤΟ (ή μήπως η Ουάσινγκτον;) θέλησε να απευθύνει μέσω του ασήμαντου κ. Στόλτενμπεργκ «σύσταση» στην Αθήνα για πολιτικές διαπραγματεύσεις με την Αγκυρα, τότε ενεργεί… εκτός κατάλληλου χρόνου. Αν, όμως, μπορεί να εκδηλώνεται έτσι το ΝΑΤΟ, μέσω του γενικού γραμματέα του, αυτό σε έναν βαθμό οφείλεται και στη στάση της Αθήνας: Πέρα από τις κατά καιρούς «ενημερώσεις» που λαμβάνει η Συμμαχία από το ελληνικό υπουργείο Αμυνας για τις τουρκικές προκλήσεις σε θάλασσα και αέρα, στο Αιγαίο, η ηγεσία της Ελλάδας δεν έχει θέσει με έμφαση στο ΝΑΤΟ σε πολιτικό επίπεδο το πρόβλημα που μπορεί να κάνει κάποια στιγμή «κουρέλι» την εσωτερική συνοχή του προς μεγάλη χαρά, βεβαίως, του προέδρου Πούτιν. Η ελληνική πολιτική ηγεσία είναι μεν «συνετή και ψύχραιμη» απέναντι στον επιθετικό ισλαμιστή γείτονα -και πολύ καλά κάνει-, αλλά δεν είναι καθόλου νευρώδης πολιτικά στη διεθνή σκηνή, στον ΟΗΕ και ειδικότερα στον ΝΑΤΟϊκό χώρο.

Η Αθήνα δεν έχει καταφέρει να πείσει τις πολιτικές κεφαλές της Συμμαχίας ότι η στάση τής απόλυτης «ουδετερότητας» του ΝΑΤΟ στην υπόθεση του Αιγαίου συνδέθηκε με στρατηγικές πραγματικότητες και διεθνή δεδομένα ενός παρελθόντος, που σίγουρα δεν περιελάμβανε μια ισλαμική δομικά αντι-Δυτική Τουρκία. Η συμμετοχή του Τούρκου προέδρου Ερντογάν, εκπροσώπου του πολιτικού Ισλάμ στο ΝΑΤΟ, συνιστά σήμερα μια χονδροειδή φάρσα. Πρόσωπο αυτής της φάρσας είναι και ο «ειρηνοποιός», κ. Στόλτενμπεργκ.