Νομίζω ότι δεν υπάρχει ΔΑΠίτης που να μην έχει ακούσει τη φράση «ναι, η ΔΑΠ μιλά για το άσυλο, έχει πρόταση για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, κρατά τις σχολές μας ανοιχτές, αλλά…» - και δεν μιλώ για τους λίγους κακοπροαίρετους που ουσιαστικά επιδίωκαν να αποσιωπήσουν αυτά που οι ίδιοι παραδέχονταν, αλλά για τους πολλούς καλοπροαίρετους που, ενώ συμφωνούσαν σε πολλά μαζί μας, είχαν ταυτόχρονα και αρκετές επιφυλάξεις, αν όχι ενστάσεις για ορισμένες πρακτικές ή νοοτροπίες, ουσιώδεις ή επουσιώδεις.

Λένε (και είναι ακριβές) ότι οι Έλληνες ύστερα από οκτώ χρόνια κρίσης θέλουν επιτέλους την αλήθεια. Φανταστείτε πόση ανάγκη για αλήθεια υπάρχει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία βρίσκεται σε κρίση εδώ και δεκαετίες. Είμαστε εδώ, λοιπόν, για να πούμε αλήθειες, ανεξάρτητα αν μας βολεύουν ή όχι. Και αυτό διότι μόνο αν δούμε την αλήθεια κατάματα θα γίνουμε καλύτεροι. Ας πούμε, λοιπόν, κάποιες αλήθειες σχετικά με τη ΔΑΠ:
Είναι αλήθεια ότι η ΔΑΠ εξέφρασε και διαχρονικά εκφράζει την καινοτομία, την πρόοδο και την ελευθερία μέσα στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Και το κάνει με συνέπεια απέναντι στις παγιωμένες αριστερές ιδεοληψίες, απέναντι σε «κόκκινους» τραμπούκους, απέναντι σε καθηγητικά κατεστημένα. Είναι νομίζω περιττό να αναφερθούμε ξανά στην υποστήριξη όσων νόμων αποσκοπούσαν στον εκσυγχρονισμό των πανεπιστημίων ή στις προτάσεις μας για το άσυλο, τα μεταπτυχιακά, τα συγγράμματα και τόσα ακόμα. Αυτά είναι γνωστά και αναγνωρίζονται ακόμα και από τους πλέον ορκισμένους πολεμίους της οργάνωσης.

Είναι, επίσης, αλήθεια ότι η ΔΑΠ εξέφρασε και διαχρονικά εκφράζει τα συμφέροντα του φοιτητή σε κάθε έκφανσή του. Από τις ανοιχτές σχολές μέχρι τις προτάσεις στις Πρυτανείες, τις Κοσμητείες, τις σχολές και τα τμήματα, η ΔΑΠ πάντα βρισκόταν στο πλευρό των φοιτητών για τα δίκαια αιτήματά τους, εκπροσωπώντας τους επάξια όπου χρειάστηκε να παρέμβει.

Είναι, τέλος, αλήθεια ότι οι περισσότεροι ΔΑΠίτες προσέφεραν στην οργάνωση, αποφοίτησαν και συνέχισαν τις ζωές τους και τις δουλειές τους ήσυχα, χωρίς κανένα υλικό όφελος από την ενασχόλησή τους, με μόνο εφόδιο τις εμπειρίες και τις φιλίες που αποκόμισαν.

Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι αλήθεια ότι βρέθηκαν και ορισμένοι που έκαναν καριέρα στις πλάτες των αφανών ηρώων. Και δεν μιλώ για όσους συνεχίσαμε να έχουμε μια υγιή πολιτική πορεία αποχωρώντας με την αποφοίτησή μας από τη ΔΑΠ, αλλά για αυτούς που παρέμειναν «αιώνιοι αρχηγοί», ελέγχοντας χωρίς καμία δικαιοδοσία ενεργούς φοιτητές. Μιλώ για αυτούς που είδαν τη ΔΑΠ κυριολεκτικά ή μεταφορικά σαν μαγαζί, κερδοσκοπώντας πολιτικά ή και οικονομικά σε βάρος της.

Είναι, επίσης, αλήθεια ότι οι εποχές προχωρούν και εξελίσσονται, είτε μας αρέσει είτε όχι. Μια αφίσα τη δεκαετία του ’80 ήταν το μόνο μέσο για να διαδοθεί ένα μήνυμα. Εν έτει 2018 υπάρχουν νέα και πολύ πιο αποτελεσματικά μέσα, σε σημείο που δεν δικαιολογείται πλέον η εξακολούθηση μιας πρακτικής που κάποτε απέδιδε, αλλά πλέον χαρακτηρίζεται κυρίως από τα προβλήματα που δημιουργεί.

Είναι, τέλος, αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια η ΔΑΠ επαναπαύτηκε στην κυριαρχία της θεωρώντας την πολιτική της νίκη τελική, με αποτέλεσμα να στραφεί σε λογικές και πρακτικές αποπολιτικοποίησης. Με λίγα λόγια, η ΔΑΠ σταμάτησε να παράγει νέες ιδέες, έπαψε να συζητά πολιτικά, με συνέπεια την ιδεολογική ημιμάθεια και την καθιέρωση της δημοφιλίας ως βασικού προτερήματος.

Πριν από σχεδόν δυο χρόνια στον Εύοσμο είδαμε ως ΟΝΝΕΔ πού μας οδήγησαν αυτά τα αρνητικά στοιχεία που περιέγραψα. Όσοι τα είδαμε και δεν τα προσπεράσαμε συμφωνήσαμε ότι πρέπει να τα αλλάξουμε, όχι για να φτιάξουμε κάτι που δεν θα έχει σχέση με το παρελθόν, αλλά για να δημιουργήσουμε ένα παρόν που θα θυμίζει και θα τιμά πραγματικά εκείνους τους προηγούμενους που έκαναν την Οργάνωση σπουδαία.

Εδώ και δεκαοκτώ μήνες, γυρνώντας την Ελλάδα ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, βλέπω παντού ΔΑΠίτισσες και ΔΑΠίτες με την ίδια φλόγα και την ίδια θέληση να εκφράσουν τη γενιά τους. Όλα αυτά τα παιδιά δεν αξίζουν τίποτα λιγότερο από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για να εκφραστούν μέσω της ΔΑΠ. Για όλα αυτά τα παιδιά, λοιπόν, πήραμε την απόφαση να τολμήσουμε για πρώτη φορά ύστερα από 20 χρόνια να οργανώσουμε την Εθνική Συνδιάσκεψη που ξεκινά αύριο.

Επιστροφή στις ιδέες, λοιπόν. Όχι στις ιδέες του παρελθόντος που μπορεί να έχουν ξεπεραστεί, αλλά στις σύγχρονες και στις διαχρονικές. Επιστροφή σε εκείνη τη ΔΑΠ που οι ιδέες κυριαρχούσαν και γίνονταν πράξη. Επιστροφή στη ΔΑΠ των πολλών, των αφανών ΔΑΠιτών που προσέφεραν στους συμφοιτητές και τις σχολές τους.

Η αλλαγή δεν μπορεί να αφορά μόνο τους άλλους. Η αλλαγή αφορά πάντα και εμάς, γιατί αλλαγή σημαίνει ζωή. Αύριο εγγυόμαστε στη ΔΑΠ του 2018 ότι έχει όλα τα εφόδια και όλες τις προϋποθέσεις να αλλάξει προς όφελος των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, προς όφελος των φοιτητών, προς όφελος των ιδεών που πρεσβεύει. Αυτό είναι το μήνυμά μου σε όλους: Επιστρέφουμε, αλλά όχι στο παρελθόν. Επιστρέφουμε στην αλλαγή, στις αξίες μας, στο μέλλον μας.