Δεν υπάρχουν δύο πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν μπορεί να ξεφύγει από τη βαρυτική έλξη της φυσιογνωμίας του
Η επιστροφή του Παύλου Πολάκη στα ψηφοδέλτια αντιμετωπίστηκε ως έκτακτο γεγονός, το οποίο προέκυψε από καραμπόλα λόγω του δυστυχήματος των Τεμπών και της δύσκολης θέσης στην οποία περιήλθε η κυβέρνηση. Ως παράθυρο ευκαιρίας που άνοιξε εν μέσω αναμπουμπούλας και χάρηκε ο λύκος. Εν μέρει αυτό είναι σωστό, αλλά η βασική ανάγνωση είναι λάθος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όντως εκμεταλλεύθηκε τη συγκυρία για να κάνει αυτό που ούτως ή άλλως ήθελε αλλά δυσκολευόταν επικοινωνιακά, ωστόσο, το θέμα των ψηφοδελτίων είναι ήσσονος σημασίας. Με ή χωρίς συμμετοχή στα ψηφοδέλτια ο Παύλος Πολάκης ουδέποτε έφυγε, είτε ως φυσική παρουσία είτε πολύ περισσότερο ως αντίληψη και συμπεριφορά.
Μια ματιά στα διαδικτυακά τρολ του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι αυτή είναι η κυρίαρχη στάση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ότι ο Παύλος Πολάκης δεν είναι ούτε εξαίρεση ούτε υπερβολή που ενίοτε θέλει «μάζεμα». Κάθε άλλο. Οι τρολατζήδες της Κουμουνδούρου, οι οποίοι παίρνουν γραμμή απευθείας από τα κεντρικά, κάνουν τον «αψύ Κρητικό» να μοιάζει μετριοπαθής. Η ανωνυμία του διαδικτύου τούς δίνει μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης, οπότε αποτυπώνεται με μεγαλύτερη ευκρίνεια ο πραγματικός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς στο κόμμα δεν αισθάνεται άβολα με τη δημόσια έκφραση του βουλευτή, γι’ αυτό και η απόφαση για επιστροφή του στο ψηφοδέλτιο ελήφθη ομοφώνως. Όλοι με τον ίδιο τρόπο σκέπτονται, αλλά οι περισσότεροι έχουν επιλέξει έναν φερετζέ θεσμικότητας και πολιτικής κανονικότητας -κάποιοι πιο διαφανή, άλλοι πιο παραπλανητικό-, για λόγους δημόσιας διαχείρισης εικόνας, η οποία όμως δύσκολα κρύβεται.
Είναι μεγάλο λάθος αυτό που λέει η ΝΔ, ότι «ο Πολάκης είναι το άλλο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα». Δεν υπάρχει άλλο πρόσωπο. Ένα είναι. Αυτό του βουλευτή. Αυτή είναι η συνισταμένη των συριζαϊκών αποχρώσεων, αυτή είναι η κεντρική πολιτική θεώρηση, αυτή είναι η συμπεριφορά επιλογής. Τα άλλα είναι προσωρινό καμουφλάζ ανάγκης, γι’ αυτό δεν έχουν διάρκεια, και ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στην αυθεντική εκδοχή του που είναι ο Παύλος Πολάκης.
Δεν μπορεί να ξεφύγει από τη βαρυτική έλξη της φυσιογνωμίας του. Κατά κάποιον τρόπο εκμεταλλεύονται τον βουλευτή «χρεώνοντας» μόνο σε αυτόν κάτι που είναι και οι ίδιοι. Η διαφορά είναι ότι αυτός το εκφράζει πιο ανοιχτά.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 23/3
Ο ΣΥΡΙΖΑ όντως εκμεταλλεύθηκε τη συγκυρία για να κάνει αυτό που ούτως ή άλλως ήθελε αλλά δυσκολευόταν επικοινωνιακά, ωστόσο, το θέμα των ψηφοδελτίων είναι ήσσονος σημασίας. Με ή χωρίς συμμετοχή στα ψηφοδέλτια ο Παύλος Πολάκης ουδέποτε έφυγε, είτε ως φυσική παρουσία είτε πολύ περισσότερο ως αντίληψη και συμπεριφορά.
Μια ματιά στα διαδικτυακά τρολ του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι αυτή είναι η κυρίαρχη στάση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ότι ο Παύλος Πολάκης δεν είναι ούτε εξαίρεση ούτε υπερβολή που ενίοτε θέλει «μάζεμα». Κάθε άλλο. Οι τρολατζήδες της Κουμουνδούρου, οι οποίοι παίρνουν γραμμή απευθείας από τα κεντρικά, κάνουν τον «αψύ Κρητικό» να μοιάζει μετριοπαθής. Η ανωνυμία του διαδικτύου τούς δίνει μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης, οπότε αποτυπώνεται με μεγαλύτερη ευκρίνεια ο πραγματικός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς στο κόμμα δεν αισθάνεται άβολα με τη δημόσια έκφραση του βουλευτή, γι’ αυτό και η απόφαση για επιστροφή του στο ψηφοδέλτιο ελήφθη ομοφώνως. Όλοι με τον ίδιο τρόπο σκέπτονται, αλλά οι περισσότεροι έχουν επιλέξει έναν φερετζέ θεσμικότητας και πολιτικής κανονικότητας -κάποιοι πιο διαφανή, άλλοι πιο παραπλανητικό-, για λόγους δημόσιας διαχείρισης εικόνας, η οποία όμως δύσκολα κρύβεται.
Είναι μεγάλο λάθος αυτό που λέει η ΝΔ, ότι «ο Πολάκης είναι το άλλο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα». Δεν υπάρχει άλλο πρόσωπο. Ένα είναι. Αυτό του βουλευτή. Αυτή είναι η συνισταμένη των συριζαϊκών αποχρώσεων, αυτή είναι η κεντρική πολιτική θεώρηση, αυτή είναι η συμπεριφορά επιλογής. Τα άλλα είναι προσωρινό καμουφλάζ ανάγκης, γι’ αυτό δεν έχουν διάρκεια, και ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στην αυθεντική εκδοχή του που είναι ο Παύλος Πολάκης.
Δεν μπορεί να ξεφύγει από τη βαρυτική έλξη της φυσιογνωμίας του. Κατά κάποιον τρόπο εκμεταλλεύονται τον βουλευτή «χρεώνοντας» μόνο σε αυτόν κάτι που είναι και οι ίδιοι. Η διαφορά είναι ότι αυτός το εκφράζει πιο ανοιχτά.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 23/3
