«Είμαι υπέρμαχος της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους και της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή το σύστημα τώρα είναι μη βιώσιμο. Πρέπει να βάλουμε δικλίδες ασφαλείας, να καταλήξουμε σε μια συλλογική συμφωνία, αλλά όλοι ξέρουμε ότι με κάθε τρόπο θα πρέπει να φτάσουμε εκεί. Θα ηγηθώ αυτού του αγώνα, διότι πιστεύω πως είναι αναπόφευκτο και θα αποκαταστήσει τη συλλογική μας αξιοπιστία. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα για την Ελλάδα να ξανακτίσει μια σταθερή οικονομία εντός του ευρώ με το υπάρχον επίπεδο χρέους».

Η κατ’ αρχήν τοποθέτηση του νέου προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν είναι οπωσδήποτε θετική για την Ελλάδα. Ως οικονομολόγος, πρώην τραπεζίτης (αν και -για να παραφράσουμε το γνωστό απόφθεγμα- «μία φορά τραπεζίτης, πάντα τραπεζίτης»), πολιτικός και μη Γερμανός, λέει το αυτονόητο. Οτι δεν είναι ρεαλιστικό και δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσει η χώρα μας την προσπάθεια για ανάκαμψη της οικονομίας της με το χρέος εκεί που βρίσκεται σήμερα.

Το ερώτημα είναι τι θα κάνει στην πράξη. Το επόμενο διάστημα θα είναι πολύ απασχολημένος με τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές προκειμένου να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις διακυβέρνησης, οι οποίες εν πολλοίς θα εξαρτηθούν από τους συσχετισμούς στο γαλλικό Κοινοβούλιο. Αρα, άμεσα δεν θα πρέπει να αναμένεται κάτι. Ακόμα και αν υποτεθεί, όμως, ότι ξεμπερδεύει αισίως (και) με τις βουλευτικές εκλογές, προκύπτουν μια σειρά από ζητήματα που θα καθορίσουν το πλαίσιο στο οποίο θα λειτουργήσει.

Το πρώτο είναι οι σχέσεις με τη Γερμανία. Αν θα επαναφέρει μια σχετική έστω ισορροπία στον γαλλογερμανικό άξονα. Είναι μεγάλο στοίχημα για το εσωτερικό του -οι Γάλλοι είναι θιγμένοι- αλλά αφορά και την Ευρώπη συνολικά, κατ’ επέκταση και την ελληνική υπόθεση. Αυτό με τη σειρά του θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό από το δημοσιονομικό μάζεμα και τις μεταρρυθμίσεις που θα κάνει στη γαλλική οικονομία, η οποία δεν είναι στα καλύτερά της. Αν η Γαλλία δεν ανακτήσει οικονομική δυναμική, με μεγαλύτερο πρόβλημα αυτό του ελλείμματος ανταγωνιστικότητας, ο Μακρόν δεν θα μπορέσει να διαπραγματευτεί οτιδήποτε. Ορισμένα από αυτά που έχει εξαγγείλει, όπως η μείωση του δημόσιου τομέα, θα προκαλέσουν αντιδράσεις.

Υπάρχει μια δόση ειρωνείας στη διαπίστωση ότι η δυνατότητα του Μακρόν να παρέμβει στο ελληνικό πρόβλημα περνά από το δικό του μνημόνιο.

Από την Ελευθερία του Τύπου