Η ελληνική κοινωνία ζει στην μεγάλη πλειοψηφία της ένα οικονομικό δράμα. Ετσι, δεν μπορεί να καθησυχάζεται από  δηλώσεις  των κυβερνώντων για  βελτίωση των πραγμάτων ,για προοπτικές ανάκαμψης, ούτε και από τη γνωστοποίηση  επαίνων των δανειστών για τις «προσπάθειες που καταβάλλονται»από την πολιτική ηγεσία .Ο λόγος γι’ αυτό είναι απλός :  Από το 2012 οι πολίτες ακούν  κάθε τόσο  από κυβερνητικά χείλη, ότι μία «επόμενη»(αγωνιωδώς αναμενόμενη) «δόση» θα  απομακρύνει τον κίνδυνο της  καταστροφής ,ότι παρ όλα αυτά  κάποια νέα «μέτρα» είναι δυστυχώς απαραίτητα ,ότι η «τρόικα» των δανειστών  απαιτεί το ένα ή το άλλο κλπ. Τούτο  σημαίνει ,ότι οι πολίτες  υποθέτουν βάσιμα ,ότι οι κυβερνώντες προσπαθούν μόνο «να γεμίζουν βαρέλι δίχως πάτο»,υποθέτουν ότι το όλο ζήτημα συνιστά κάτι που μοιάζει με  θλιβερή φάρσα.

Η άρση αυτής της εντύπωσης θα γινόταν σήμερα  μόνον αν η κοινωνία  αντιλαμβανόταν ,ότι έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, ηγεσία της  εκπονεί  με ταχύ ρυθμό σχέδια εθνικής ανάκαμψης  για μία συντεταγμένη πορείας εξόδου από την κρίση.

Οσο αυτό δεν συμβαίνει, με το μέλλον της χώρας να  προβάλλεται σε ολόμαυρη οθόνη, οι  κυβερνώντες  χάνουν  με ταχείς ρυθμούς  κύρος και αξιοπιστία ,σκοτεινιά σκεπάσει μια  θυμωμένη κοινωνία που το μόνο το οποίο  σκέπτεται πλέον είναι το πώς  θα τιμωρήσει πιο σκληρά τους πολιτικούς υπεύθυνους του δράματος στις επόμενες εκλογές. Κι’ αυτό βέβαια δεν «υπόσχεται» παρά μόνο αστάθεια και  πρόσθετα πολιτικά και οικονομικά βάσανα προσεχώς….

Δυστυχώς, ακόμα και τώρα, με τις σάλπιγγες της κρίσης να ηχούν δυνατά, στην πολιτική σκηνή  κυριαρχούν  η σύγχυση ,οι μικροκομματικοί  υπολογισμοί, ,οι διακομματικοί «καβγάδες».