Υπερπτήσεις τουρκικών F-16 στο Ανατολικό Αιγαίο πάνω από «οθωμανικά νησιά η κυριαρχία των οποίων δεν έχει δοθεί σε καμία χώρα», αμφισβητήσεις μέσα στα διεθνώς αναγνωρισμένα χωρικά ύδατα της Ελλάδας, απειλές του στυλ «θα ’ρθουμε νύχτα να σας πάρουμε ακόμα μία Πόλη», διπλωματικά επεισόδια με φόντο έναν πόλεμο που μοιάζει να μην τελείωσε ποτέ, έστω κι αν ο τελευταίος επιχειρείται στο όνομα του μπακλαβά, του ιμάμ μπαϊλντί και του «δεν θα αφήσουμε το κοκορέτσι στα χέρια των Ελλήνων!».

Κι ύστερα, σε μία μόνο στιγμή, 46.000 πτώματα, πόλεις-νεκροταφεία, χιλιάδες τραυματίες, εκατομμύρια «εξόριστοι» σε κοντέινερ και σκηνές, καταστροφή που ’χε την όψη σπαραγμού και τη μελωδία θρήνου. Οι ουρανοί μας έκαναν ανακωχή, οι θάλασσές μας έγιναν αγκαλιά και τα γιουρούσια μας συμμαχία. Κρατήσαμε καραούλι σε κατεστραμμένους μαχαλάδες, γίναμε μουσαφίρηδες στην απελπισία του εχθρού και από μπελάδες μεταμορφωθήκαμε σε ντελάληδες της ανθρωπιάς - που, παρότι πιστεύουν σε άλλο θεό, μιλούν την ίδια γλώσσα. Τα «ευχαριστώ, γείτονα» αποτυπώθηκαν σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων και το «απύθμενο μίσος» ενταφιάστηκε (έστω και προσχηματικά) με την πρόσφατη βράβευση της ΕΜΑΚ και του Έλληνα πρέσβη από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Γίναμε φίλοι; Τα πολιτικά παιχνίδια είναι τόσο μεγάλα και τα οικονομικά συμφέροντα τόσο δυσθεώρητα που οι… τρανοί κυβερνήτες του πλανήτη δεν θα μας επιτρέψουν ποτέ να γίνουμε φίλοι. Ραγιάδες μάς πλάσανε, ραγιάδες θα μας κρατήσουν (για το δικό τους καλό). Κι όμως. Αν τους γυρίσουμε την πλάτη κι ακούσουμε τον λαό, θα καταλάβουμε πως τίποτα από όσα λένε δεν είναι αλήθεια.

Η ζωή με ταξίδεψε σχεδόν παντού, πουθενά όμως στον κόσμο δεν πήρα τόση αγάπη όση από τους «κακούς Τούρκους». Το σπίτι του Ραφέτ στην Καππαδοκία έγινε και δικό μου σπίτι. Τα πιο ωραία πράγματα μου τα χάρισε ο Τσάτσι, έμπορος από το Καπαλί Τσαρσί. Το περισσότερο φαγητό μού το φίλεψε η Κανάν, πάνω στον Βόσπορο. Το «αν δυσκολέψουν τα πράγματα για σένα στην Ελλάδα, πάρε την οικογένειά σου και έλα στην Πόλη, θα βρούμε δουλειά» το άκουσα από τον Τζεμάλ και την Αϊσέ και το «καρντεσίμ» (αδέλφι μου) σε κάθε άκρη και γωνιά της Πόλης. Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί εμείς, ο απλός, ταπεινός (και κατά βάθος τυχερός) λαός, δεν έχουμε τίποτα να μοιραστούμε με τους Τούρκους.

Άντε, μια μερίδα κοκορέτσι κι ένα κομμάτι μπακλαβά…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 27/4