Διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους κάποιοι στον κυβερνητικό συνασπισμό των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αλλά και φιλικά τους μέσα ενημέρωσης για την απόφαση της Νέας Δημοκρατίας και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης να μην τους επιτρέψουν να συνεχίσουν τις τζάμπα μαγκιές στη Βουλή.

Ενοχλήθηκαν επειδή στο εξής θα πρέπει ό,τι φτάνει στην Βουλή ως κυβερνητικό νομοσχέδιο να ψηφίζεται και από τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα. Πολύ θα ήθελαν να μπορούν να στηρίζονται στις πλάτες της αντιπολίτευσης των κομμάτων «που σαράντα χρόνια κατέστρεψαν τον τόπο» για να περνούν τις πολιτικές τους οι μεν και να κάνουν τους «ήρωες» οι δε.

Μιλούν για «μικροπολιτικά παιχνίδια», για «πρωτόγνωρες πρακτικές στα κοινοβουλευτικά χρονικά» και για «πολιτική σχιζοφρένεια». Ποιοι; Εκείνοι που κραύγαζαν εμφυλιοπολεμικά πως «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν». Όσοι έκαναν κεντρικό τους σύνθημα το «ή εμείς ή αυτοί» και δεν τους πείραζαν οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής για να αλλάξουν επί το αναλογικότερο τον εκλογικό νόμο.

Πέρα όμως από το μέγεθος της υποκρισίας που τους διακρίνει, καθώς ξαφνικά θυμήθηκαν τι σημαίνει «κοινοβουλευτική υπευθυνότητα», υπάρχει και η ουσία. Όπως σωστά ειπώθηκε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, για να έχει νόημα η οποιαδήποτε κυβερνητική συνεργασία μεταξύ δυο κομμάτων θα πρέπει τουλάχιστον κάθε φορά που εισάγεται στη Βουλή ένα νομοσχέδιο να είναι εξασφαλισμένη η πλήρωση αυτής της προϋπόθεσης. Πιο απλά, ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ πρώτα θα συμφωνούν για το περιεχόμενο μιας νομοθετικής ρύθμισης και στη συνέχεια θα ζητούν από τους υπόλοιπους τη θετική τους ψήφο. Αλλιώς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα η γενική ψήφος εμπιστοσύνης που λαμβάνει κάθε κυβέρνηση στην έναρξη της θητείας της.

Ας αφήσουν λοιπόν τα υποκριτικά κηρύγματα υπευθυνότητας κι ας δούνε τώρα πώς θα πορευτούν το διάστημα που υπολείπεται μέχρι τη λήξη της θητείας της παρούσας Βουλής στηριγμένοι στις δικές τους πλάτες και όχι στις πλάτες άλλων. Τους οποίους μάλιστα καθυβρίζουν εκ συστήματος, αποκαλώντας τους «καταστροφείς της χώρας».