Όσοι παρακολούθησαν τη συνεδρίαση της Βουλής στην οποία συζητήθηκε, και απορρίφθηκε από ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η πρόταση για Εξεταστική Επιτροπή που θα διερευνούσε πολιτικές ευθύνες στην υπόθεση των συνομιλιών Καμμένου - ισοβίτη για το «Noor 1», αντιλήφθηκαν μετά βεβαιότητα ένας πράγμα: ότι οι δεσμοί που συνδέουν πλέον Τσίπρα και Καμμένο, όπως και τα κόμματά τους, είναι τόσο ισχυροί που τίποτα και κανένας δεν μπορεί να τους διαρρήξει, πριν φτάσει η ώρα της κάλπης.

Από τη μία το μεγάλο κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς που αστικοποιήθηκε ψηφίζοντας μνημόνια και γλύφοντας εκεί που έφτυνε (Μέρκελ, Σοιμπλε κ.ά.). Και από την άλλη το πολύ μικρότερο, το μασιφ δεξιό -σαφώς δεξιότερο από τη σημερινή Νέα Δημοκρατία- το οποίο όμως είναι απολύτως απαραίτητο για να παραμείνει στην κυβέρνηση ο μεγάλος αριστερός συνεταίρος του.

Είναι άλλωστε ενδεικτικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στα... ντουζένια του, το 2015, μόλις και μετά βίας έφτασε το 36%, και χωρίς τους σκληρούς δεξιούς συμμάχους του πολύ δύσκολα θα έβλεπε εξουσία.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο κ. Τσίπρας θα συνεχίσει να παρέχει πλήρη και απόλυτη κάλυψη στον κ. Καμμένο ό,τι κι αν κάνει αυτός κι όπως κι αν συμπεριφερθεί στη δημόσια ή στην προσωπική του ζωή. Κι από την άλλη, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ θα στηρίζει με πάθος τον πολιτικό του προϊστάμενο Αλέξη Τσίπρα, καθώς γνωρίζει ότι αν δεν το κάνει θα βρεθεί εκτός κυβέρνησης, εκτός του αγαπημένου του υπουργείου Άμυνας και -στην καλή περίπτωση- στα έδρανα της αντιπολίτευσης με το άγχος αν θα μιλά πριν ή μετά τον Βασίλη Λεβέντη. Στη δε κακή γι' αυτόν περίπτωση, εκτός Βουλής για πάντα.

Πώς πρέπει να απαντήσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε αυτήν τη σχέση αμοιβαίου συμφέροντος που έχουν αναπτύξει οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ με τους δεξιούς των ΑΝΕΛ; Όχι πάντως αποκλειστικά με πολιτικό «σαβουάρ βιβρ», όπως συνιστούν ορισμένοι. Ούτε όμως μόνο με κραυγές και υστερίες. Σκληρή αντιπολίτευση δεν σημαίνει υστερική και ανεύθυνη αντιπολίτευση.

Φυσικά και πρέπει να εφαρμοστεί η απόφαση να μην ψηφίζονται νομοσχέδια τα οποία φέρνει η κυβέρνηση στη Βουλή χωρίς τη στήριξη των ΑΝΕΛ. Φυσικά και οι τζάμπα μαγκιές των ΑΝΕΛ που τις «πουλάνε» σε όσο κοινό τους απέμεινε δεν πρέπει να διευκολυνθούν. Όσοι -κυρίως στη Δημοκρατική Συμπαράταξη- διαφωνούν με αυτή την τακτική παίζουν αφελώς ή σκοπίμως το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά και πρέπει τα στελέχη της ΝΔ και των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης να ξεπεράσουν φοβικά σύνδρομα και να θυμηθούν αυτό που είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου: «Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες». Το θράσος των ηγεσιών ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι τέτοιο που έχουν μετατρέψει το ψέμα σε επιστήμη. Και την προβοκάτσια σε καθημερινή πρακτική.

Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν διχάζουν τον λαό κάθε μέρα και περισσότερο. Τον φτωχοποιούν για να έχουν εκλογική πελατεία μέσω επιδοματικών πολιτικών που όμως κάποια στιγμή δεν θα μπορούν να χρηματοδοτούνται από τα έσοδα της φορολογίας, τα οποία ήδη παρουσιάζουν μεγάλες «τρύπες».

Μιλούν για επενδύσεις τη στιγμή που επενδυτικά σχέδια ματαιώνονται ή αναβάλλονται και επιχειρήσεις φεύγουν από τη χώρα. Στήνουν τη διαπλοκή τους στον μιντιακό χώρο κι έχουν το θράσος να κατηγορούν τους αντιπάλους τους ότι εκείνοι είναι που το πράττουν. Παίζουν δόλια παιχνίδια στο χώρο της ενημέρωσης. Απειλούν και επιχειρούν να εκβιάσουν όσους δεν τους προσκυνούν. Αυτοί είναι οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Και δεν αντιμετωπίζονται με... τριαντάφυλλα.

Και κάτι ακόμα: η θεωρία του ώριμου φρούτου ουδέποτε λειτούργησε τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα. Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να είναι αναποτελεσματικός πρωθυπουργός, αλλά ουδείς πρέπει να υποτιμάει τις ικανότητές του στη διαχείριση του συναισθήματος του λαού. Αν κάποιοι περιμένουν ότι η κυβέρνησή του θα πέσει αμαχητί κάνουν τεράστιο λάθος. Η συγκολλητική ουσία που ένωσε ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ είναι πια τόσο ισχυρή που η πορεία τους θα είναι εφεξής απολύτως κοινή. Στο χέρι των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι να κάνουν αυτή την πορεία όσο πιο σύντομη γίνεται, για το καλό της χώρας και των πολιτών της.