«Ή υπουργό µε κάνεις ή εφηµερίδα βγάζω»... Με αυτήν την απειλή δεν ήταν λίγοι όσοι κατάφεραν να ανέβουν σε υπουργικό θώκο στην κάποτε καχεκτική µας δηµοκρατία. Αργότερα, η απειλή µετεξελίχθηκε σε... «κόµµα φτιάχνω» και έτσι γεννήθηκαν πολλά µικρά κόµµατα. Και µαζί τους «ηγέτες», οι οποίοι καλοπροαίρετα πίστεψαν πως µπορούν να αλλάξουν το µέλλον της Ελλάδας. Στοχεύουν στην Ιστορία, αλλά συχνά περνούν στη µυθολογία. Κάποιοι από αυτούς, µέσω της τηλεοράσεως ή των νεότερων ηλεκτρονικών κοινωνικών δικτύων, κατάφεραν να συγκεντρώσουν εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους, µπαίνοντας στη Βουλή µε Κοινοβουλευτική Οµάδα που θύµιζε ουράνιο τόξο ή και τσίρκο ανά περίπτωσιν.

Μα, δεν είναι όλες οι προσπάθειες ∆ελαπατρίδηδων. Είναι και κάποιες που ξεκίνησαν µε σοβαρότητα από ηγέτες που θεωρούσαν ότι µπορούν να προσφέρουν µε τη φρεσκάδα των ιδεών τους. Πάντοτε το αποτέλεσµα, όµως, ίδιο. Εκλέγονται σε µία, δύο, άντε τρεις εκλογικές αναµετρήσεις και µετά ξεχνιούνται και τα κόµµατά τους και αυτοί. Αυτά τα µικρά κόµµατα, για τα οποία τόσα έχουν γραφεί στη διεθνή βιβλιογραφία, διχάζουν τους πολιτικούς επιστήµονες. Αλλοι θεωρούν πως είναι απλώς γεννήµατα της προσωπικής φιλοδοξίας επιτηδείων και άλλοι πως τα δηµιουργεί το οργισµένο λαϊκό κύµα σε περιόδους κρίσεων. Τη χρησιµότητά τους, όµως, λίγοι αµφισβητούν. Λειτουργούν συνήθως ως δοχεία εκτόνωσης των ψηφοφόρων... Στην πατρίδα µας τα τελευταία χρόνια, η µία µετά την άλλη, οι προσπάθειες των µικρών να µεγαλώσουν κοινοβουλευτικά και να καθορίζουν το µέλλον του τόπου αποτύγχαναν παταγωδώς. Η ∆ΗΜ.ΑΡ. του Φώτη Κουβέλη, παρότι συγκυβέρνησε για λίγο µε τη Ν.∆. και το ΠΑΣΟΚ, σύντοµα απεβίωσε. Η απόπειρα, όµως, που κράτησε πέραν κάθε αναµενόµενου ορίου ήταν οι ΑΝ.ΕΛ. του Πάνου Καµένου. Η συνταγή της επιτυχίας, απλή. Ενας αναλυτής που δεν θέλει να αδικήσει ούτε το κόµµα ούτε και τους ψηφοφόρους του θα έλεγε πως «έχει θέσεις οι οποίες αγγίζουν τις καρδιές των πολιτών, αλλά και τις τσέπες τους». Από το «Μακεδονικό» έως τον ΦΠΑ. Η αλήθεια, όµως, ενισχύεται από την εξουσία. Το κόµµα µε τις πέραν της ∆εξιάς απόψεις συγκυβέρνησε, συνεξουσίασε δηλαδή, µε το κόµµα της Αριστεράς για τέσσερα χρόνια. Τώρα πια οι ΑΝ.ΕΛ. φυλλορροούν, αφήνοντας για λίγο ακόµη καιρό τον αρχηγό τους να πιστεύει ότι ηγείται κόµµατος.

Τα υπόλοιπα ελάσσονα κόµµατα, όπως το Ποτάµι του Σταύρου Θεοδωράκη και η Χρυσή Αυγή του Νίκου Μιχαλολιάκου, είναι και αυτά κατά µικρογραφίαν των µεγαλυτέρων, προσωποκεντρικά, όσο και να δηλώνουν ή να προσπάθησαν να γίνουν ευρύτερα λαϊκά κινήµατα. Το Ποτάµι ή, για την ακρίβεια, οι περισσότεροι βουλευτές του «διέρρευσαν» στη ζεστή αγκαλιά άλλων, µεγαλύτερων κοµµάτων. Η Χρυσή Αυγή, παρότι έχασε µερικούς βουλευτές, παραµένει στρατιωτικά ισχυρή και κλειστοφοβική, τόσο όσο να διατηρεί τις δυνάµεις της. Οι δε αποχωρήσαντες βουλευτές δεν τόλµησαν να πάνε αλλού, φοβούµενοι ποιος ξέρει τι...

Η ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ πως όποιος βγαίνει από το µαντρί τον τρώει ο λύκος φαίνεται πως διασταλτικά περιλαµβάνει και τα µικρά κόµµατα στην Ελλάδα. Οσο κι αν τα εκλογικά συστήµατα το ευνοούν, αυτά θα είναι πάντα παροδικής αξίας και η συµµετοχή τους στην Ιστορία θα έχει την ίδια κατάληξη. Ερµαια των ανέµων ως πολιτικοί σχηµατισµοί τα ίδια και της γλυκύτητας της εξουσίας που θα στέλνει κάποια από τα στελέχη τους σε ασφαλέστερους προορισµούς, εκεί όπου υπάρχει προοπτική επανεκλογής τους. Ουδόλως αµφισβητείται η χρησιµότητα των µικρών κοµµάτων. Αµφισβητείται η πρόθεση πως στα κόµµατα µπορείς να έχεις δεκάδες διαφορετικές απόψεις και να συνεχίζεις να υπάρχεις. Γιατί τα προαναφερθέντα µικρά κόµµατα βασίστηκαν στην ψευδή αντίληψη πως οι πολιτικοί σχηµατισµοί µπορούν να υπάρξουν µε χιλιάδες διαφορετικές απόψεις εντός τους.