Δεν θα συμφωνήσω, σε καμία περίπτωση, ότι ο επιστημονικός διάλογος πρέπει να περιορίζεται εντός των ορίων των αρμοδίων επιτροπών, των οργάνων και των αμφιθεάτρων των πανεπιστημίων και των υψηλού επιπέδου κοινωνικών συναθροίσεων…

Η δημόσια έκφραση της διαφωνίας μεταξύ των πολύ σημαντικών Ελλήνων πανεπιστημιακών Γκίκα Μαγιορκίνη και Μανώλη Δερμιτζάκη στο facebook είχε και τα καλά της.

Έδειξε με ποιον τρόπο διενεργείται μία συζήτηση στη βάση του επιχειρήματος και πως διενεργείται μία άλλη συζήτηση, στη βάση των χαρακτηρισμών και της άγνοιας εκ μέρους εκείνων οι οποίοι εκτοξεύουν χαρακτηρισμούς, χωρίς να διατυπώνουν ένα επιχείρημα.

Σωστή ή λάθος η ανάρτηση Μαγιορκίνη για τις σχολικές αίθουσες, περιείχε επιχειρήματα και μόνον επιχειρήματα. Σωστή ή λάθος η σχετική απάντηση Δερμιτζάκη περιείχε επίσης αντεπιχειρήματα και επιχειρήματα.

Συμφωνώ, σε κάθε περίπτωση, ότι δεν μπορούμε να απαντάμε με επιχειρήματα στους χαρακτηρισμούς, δεν θα κερδίσουμε τίποτε ούτε η συζήτηση κερδίζει κάτι.

Το καλύτερο το οποίο θα είχαμε να κάνουμε θα ήταν να αποφεύγουμε πάντα εκείνους οι οποίοι αρέσκονται στους χαρακτηρισμούς, με ουρανομήκη ένδεια επιχειρημάτων.

Συνεπώς, οι επιστημονικές διαφωνίες δεν είναι ένα μέρος του διαλόγου - ο οποίος έτσι ή αλλιώς διεξάγεται - που εμπίπτει στο χώρο του απόκρυφου και του προστατευόμενου από το δημόσιο βλέμμα.

Δεν μπορεί να τεκμηριωθεί ένας τέτοιος περιορισμός.