EnΌταν επικαλούμαστε παρωχημένες δοξασίες για τους ανθρώπους με σχιζοφρένεια
Άρθρο γνώμης
Με αφορμή σχόλια και διατυπώσεις, οι οποίες επιβιώνουν ακόμη και σήμερα
Διάβασα κάπου ότι στη χώρα μας κυκλοφορούν 99.500 άνθρωποι με σχιζοφρένεια και άλλοι 500 βρίσκονται έγκλειστοι σε ψυχιατρικά νοσοκομεία. Μάλιστα, διάβασα επίσης ότι οι 99.500 άνθρωποι με σχιζοφρένεια, οι οποίοι κυκλοφορούν μεταξύ μας, δεν λαμβάνουν την φαρμακευτική τους αγωγή…
Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα και είναι πολύ απλό: Ποιοι είναι, λοιπόν, εκείνοι οι οποίοι προμηθεύονται με ηλεκτρονική συνταγή το ψυχιάτρου τα φάρμακα για την αντιμετώπιση της σχιζοφρένειας από τα ιδιωτικά φαρμακεία της χώρας μας; Είναι άνθρωποι οι οποίοι λαμβάνουν λάθρα τα εν λόγω φάρμακα, για λόγους έξης ή χόμπι;
Τέτοια τερατώδη δεν γράφονται συχνά στα έντυπα και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ της χώρας μας και, πολύ περισσότερο, εκείνοι οι οποίοι προβαίνουν σε τέτοιους ακατάληπτους ισχυρισμούς δεν γνωρίζουν, στα σίγουρα, ότι η Ψυχιατρική έχει κάνει άλματα εντυπωσιακά μόλις τα τελευταία 60 χρόνια.
Πράγματι, εάν ζούσε ένας άνθρωπος με σχιζοφρένεια εξήντα χρόνια πριν, θα είχαμε σχεδόν την βεβαιότητα ότι εκείνος θα είχε εγκλειστεί σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, από το οποίο δεν θα έβγαινε παρά μόνον... οριζόντιος.
Η εντυπωσιακή πρόοδος της Ψυχιατρικής αντικατοπτρίζεται, θα μπορούσαμε να το πούμε με σχετική σιγουριά, στην δυνατότητα την οποία έχει προσφέρει στις μέρες μας, ή μάλλον εδώ και κάμποσα χρόνια, στους ανθρώπους με σχιζοφρένεια να παραμένουν στην συντριπτική τους πλειονότητα εντός του κοινωνικού ιστού, μέσα στην κοινότητα, χωρίς να αποτελούν κίνδυνο για κανέναν, καθώς ζουν, με δυσκολία προφανώς, μία κατά το δυνατόν φυσιολογική ζωή.
Η σχιζοφρένεια χαρακτηρίζεται από την γνωστική έκπτωση, προϊόντος του χρόνου, αλλά αυτή η γνωστική έκπτωση δεν χαρακτηρίζει όλους τους ανθρώπους με σχιζοφρένεια και, πάντως, όχι την πλειονότητά τους, οι οποίοι λαμβάνουν ευλαβικά την φαρμακευτική τους αγωγή, υπό την τακτική παρακολούθησή τους από τον ή την ψυχίατρό τους.
Τέτοιες ακατάληπτες και αβάσιμες αιτιάσεις για τους ανθρώπους με σχιζοφρένεια ανήκουν σε πολύ περασμένες δεκαετίες και το μόνον το οποίο επιτείνει σήμερα η επίκλησή τους είναι να ισχυροποιούν προκαταλήψεις, στερεότυπα της ελληνικής επαρχιακής ζωής και, φυσικά, το πολύ επικίνδυνο για όλους μας στίγμα των ψυχικών διαταραχών.
Γι’ αυτό πάντα θα πρέπει να θυμόμαστε το σοφό εκείνο ρητό, το οποίο προέρχεται και καθιερώθηκε από την διεθνή επιστημονική ψυχιατρική κοινότητα:
“Η σχιζοφρένεια δεν είναι μεταδοτική. Η προκατάληψη είναι”.
Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα και είναι πολύ απλό: Ποιοι είναι, λοιπόν, εκείνοι οι οποίοι προμηθεύονται με ηλεκτρονική συνταγή το ψυχιάτρου τα φάρμακα για την αντιμετώπιση της σχιζοφρένειας από τα ιδιωτικά φαρμακεία της χώρας μας; Είναι άνθρωποι οι οποίοι λαμβάνουν λάθρα τα εν λόγω φάρμακα, για λόγους έξης ή χόμπι;
Τέτοια τερατώδη δεν γράφονται συχνά στα έντυπα και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ της χώρας μας και, πολύ περισσότερο, εκείνοι οι οποίοι προβαίνουν σε τέτοιους ακατάληπτους ισχυρισμούς δεν γνωρίζουν, στα σίγουρα, ότι η Ψυχιατρική έχει κάνει άλματα εντυπωσιακά μόλις τα τελευταία 60 χρόνια.
Πράγματι, εάν ζούσε ένας άνθρωπος με σχιζοφρένεια εξήντα χρόνια πριν, θα είχαμε σχεδόν την βεβαιότητα ότι εκείνος θα είχε εγκλειστεί σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, από το οποίο δεν θα έβγαινε παρά μόνον... οριζόντιος.
Η εντυπωσιακή πρόοδος της Ψυχιατρικής αντικατοπτρίζεται, θα μπορούσαμε να το πούμε με σχετική σιγουριά, στην δυνατότητα την οποία έχει προσφέρει στις μέρες μας, ή μάλλον εδώ και κάμποσα χρόνια, στους ανθρώπους με σχιζοφρένεια να παραμένουν στην συντριπτική τους πλειονότητα εντός του κοινωνικού ιστού, μέσα στην κοινότητα, χωρίς να αποτελούν κίνδυνο για κανέναν, καθώς ζουν, με δυσκολία προφανώς, μία κατά το δυνατόν φυσιολογική ζωή.
Η σχιζοφρένεια χαρακτηρίζεται από την γνωστική έκπτωση, προϊόντος του χρόνου, αλλά αυτή η γνωστική έκπτωση δεν χαρακτηρίζει όλους τους ανθρώπους με σχιζοφρένεια και, πάντως, όχι την πλειονότητά τους, οι οποίοι λαμβάνουν ευλαβικά την φαρμακευτική τους αγωγή, υπό την τακτική παρακολούθησή τους από τον ή την ψυχίατρό τους.
Τέτοιες ακατάληπτες και αβάσιμες αιτιάσεις για τους ανθρώπους με σχιζοφρένεια ανήκουν σε πολύ περασμένες δεκαετίες και το μόνον το οποίο επιτείνει σήμερα η επίκλησή τους είναι να ισχυροποιούν προκαταλήψεις, στερεότυπα της ελληνικής επαρχιακής ζωής και, φυσικά, το πολύ επικίνδυνο για όλους μας στίγμα των ψυχικών διαταραχών.
Γι’ αυτό πάντα θα πρέπει να θυμόμαστε το σοφό εκείνο ρητό, το οποίο προέρχεται και καθιερώθηκε από την διεθνή επιστημονική ψυχιατρική κοινότητα:
“Η σχιζοφρένεια δεν είναι μεταδοτική. Η προκατάληψη είναι”.
