Aπό τότε που ήταν σύμβουλος του προέδρου Κάρτερ μέχρι που έγινε και σύμβουλος του προέδρου Ομπάμα, υπάρχει ένα φάντασμα που δεν έπαψε ποτέ να στοιχειώνει τους εφιάλτες του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι: η ρωσική απειλή. Η διαχρονική εμμονή της Ουάσινγκτον να προβάλει τους Τούρκους «μετριοπαθείς» ισλαμιστές ως πρότυπο στο μουσουλμανικό τόξο, εδράζεται κυρίως στην πάγια αντίληψη ότι αντικομμουνιστές ισλαμιστές ήταν, είναι και θα είναι οι καταλληλότεροι σύμμαχοι.

Οι αρχιτέκτονες αυτής της Κόλασης (λέγε με Μπρεζίνσκι) προχώρησαν στρατολογώντας την Τουρκία και προβάλλοντας το πρότυπο του τουρκικού κοσμικού ισλαμισμού. Ποιο είναι, όμως, αυτό το πρότυπο πραγματικά; Συγκαλυμμένες στρατιωτικές δικτατορίες, όπως της Αιγύπτου και της ίδιας της Τουρκίας, ή «ανελεύθερες κυριαρχικές δημοκρατίες», όπως τα ισλαμικά κράτη σαν το Ιράν; Ακόμα και ο Αχμέτ Νταβούτογλου αρνείται την αφελή επιδίωξη των ΗΠΑ να ομογενοποιηθεί ο μουσουλμανικός κόσμος με βάση τον εκδυτικισμό του. Αρα, η επιλογή γίνεται ανάμεσα σε δύο δικτατορίες, την κοσμική και τη θεοκρατική!

Οντως, οι Αμερικανοί απόρησαν στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 όταν τους χτύπησαν άνθρωποι που ήταν κάποτε δικοί τους. Ομως, η θέση της Τουρκίας -κεμαλικής και ισλαμικήςσε αυτήν τη συμμαχία παραμένει αξιοζήλευτη για τους επεκτατικούς στόχους της Αγκυρας σε βάρος των γειτόνων της. Με πολιτική και επιστημονική πείρα πολλών δεκαετιών, ο βραβευμένος με Νόμπελ το 1970 οικονομολόγος Πολ Σάμουελσον έχει ήδη επισημάνει τις επιπτώσεις από τους φόβους που προκαλούν στην αμερικανική πολιτική -και όχι μόνο- οι γεωπολιτικές εξελίξεις.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα και ενώ οι πάντες περιμένουν τις αμερικανικές κυρώσεις, ο σκληρός υπουργός Αμυνας της Τουρκίας, Χουλουσί Ακάρ, αφού ανακοίνωσε ότι τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου θα αρχίσει η παράδοση και της δεύτερης συστοιχίας των S-400, αποκάλυψε περήφανα τη συμφωνία με τις ΗΠΑ για τον «Διάδρομο Ειρήνης» κατά της Συρίας! Στην ουσία, ο Ερντογάν με τη βοήθεια του Τραμπ, εκμεταλλευόμενος την ψύχωση των Αμερικανών κατά του Ασαντ και της Ρωσίας, στριμώχνει τους Κούρδους, παραμένει κυρίαρχος στα επεκτατικά του σχέδια και, ταυτόχρονα, του λύνονται τα χέρια να ασχοληθεί με την Ανατολική Μεσόγειο και με εμάς...

Αν σε κάποιον πρέπει να χρεώσουμε την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης, αυτός είναι σίγουρα ο Μπρεζίνσκι, ο «Κίσινγκερ» του προέδρου Κάρτερ. Δικό του ήταν το σχέδιο με το οποίο η Σοβιετική Ενωση παρασύρθηκε σε έναν ολέθριο δεκαετή πόλεμο στο Αφγανιστάν. Από τότε άρχισε η ψύχωση της Αμερικής με τους ισλαμιστές, που κατέληξε σε έναν γάμο από αμοιβαίο και βραχυπρόθεσμο συμφέρον. Ηταν ένας «ιερός πόλεμος» των ΗΠΑ για την αναχαίτιση της Σοβιετικής Ενωσης στην πλούσια σε πετρέλαιο Κεντρική Ασία. Κατέληξε στην αποχώρηση των Σοβιετικών από το Αφγανιστάν, το 1989. Τριάντα χρόνια μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών και σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την αμερικανική εισβολή, ύστερα από χιλιάδες βόμβες διασποράς, βολίδες απεμπλουτισμένου ουρανίου και πυραύλους που έριξαν οι Αμερικανοί, η κατάσταση στο Αφγανιστάν παραμένει τραγική. Επί σειρά ετών, διαβάζοντας τα δημοσιεύματα του αμερικανικού Τύπου περί Τουρκίας, αποκομίζει κανείς την εντύπωση ότι στη χώρα αυτή διεξάγεται μάχη μεταξύ του θρησκευόμενου κυβερνώντος κόμματος και της κοσμικής αντιπολίτευσης. Φυσικά, η πραγματικότητα διαφέρει. Η τόσο περίπλοκη πολιτική και κοινωνική μεταμόρφωση που συντελείται στην Τουρκία ενέχει το στοιχείο της μοναδικότητας. Η συστηματική υπονόμευση του στρατού, του δικαστικού σώματος και του εκπαιδευτικού συστήματος, των τριών πυλώνων της κοσμικής και δυτικής κεμαλικής ταυτότητας της Τουρκίας, έχει αποδώσει καρπούς στον Ερντογάν.

Το γεωστρατηγικό παιχνίδι, εξαιρετικά περίπλοκο πάντα, παίζεται έξυπνα από τον Ερντογάν. Με το «διπλό» ή και «πολυμέτωπο» παιχνίδι» του και με ακροβατισμούς μεταξύ Ουάσινγκτον και Μόσχας. Tο παζάρι και η τέχνη του αποτελούν παράδοση με πολιτισμική βαρύτητα στην Tουρκία - και ο κ. Eρντογάν δεν θα μπορούσε να υστερεί. Tο παζάρι θα έχει έντονη συνέχεια... Αλλοίμονό μας.