Ας αγνοήσουμε, λοιπόν, ότι για το Διεθνές Δίκαιο, τη γεωπολιτική σταθερότητα και την ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή η αναγνώριση από το Ισραήλ, με τη βοήθεια του χυδαίου Αμερικανού προέδρου, ολόκληρης της Ιερουσαλήμ ως «αιώνιας και αδιαίρετης» πρωτεύουσάς του αποτελεί έγκλημα ιστορικών διαστάσεων... Ας κλείσουμε τα μάτια στην καταστροφή της Παλαιστίνης με την εξαναγκαστική έξοδο 700.000 Παλαιστινίων από τη γη τους το 1947 και, κυρίως, στο συστηματικό σχέδιο εκδίωξης από τη χώρα τους, που διαμορφώθηκε ήδη από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, μέσω των ισραηλινών εποικισμών και της σταδιακής προσάρτησης της γης του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων...

Και ας προσκυνήσουμε νοερά μαζί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στα άγια χώματα της θρυλικής, μυριόπαθης Ανατολικής Ιερουσαλήμ της ιστορικής γης ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου. Σε αυτήν την ιερή παλιά πόλη βρίσκεται ο Πανάγιος Τάφος, το ιστορικό μεγαλείο δύο αιώνων της Χριστιανοσύνης και της ελληνικής Ορθοδοξίας με τους τέσσερις ελληνικούς ορθόδοξους ναούς: της Αναστάσεως, της Σταύρωσης, της Αποκαθήλωσης και της Ταφής του Ιησού Χριστού.

Κυρίως, όμως, ας θυμηθούμε και με την ευκαιρία ας μάθουν τα βλαχαδερά της ελληνικής πολιτικής και διπλωματίας τη ρήση του προέδρου των ΗΠΑ John Quincy Adams (18251829): «Ποτέ κανένα κράτος δεν θα μπορούσε να έχει πολύτιμους φίλους, εάν δεν αποδείκνυε ότι μπορεί να υπερασπισθεί τον εαυτό του χωρίς αυτούς».Η Τουρκία αγγίζει επικίνδυνα την Ελλάδα και ο Ερντογάν μάς «περικυκλώνει» με το «έτσι θέλω», κόντρα στις διεθνείς Συνθήκες και αδιαφορώντας για τα συμφέροντα των Μεγάλων στη Μεσόγειο. Οι διεθνούς κύρους αναλυτές ήδη αποκαλούν την εξέλιξη «game changer», εκείνη, δηλαδή, που μπορεί να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Το παίγνιο είναι, εν προκειμένω, γεωπολιτικό, αλλά αδιέξοδο για εμάς, αν δεν φροντίσουμε εμείς τη γεωστρατηγική διαχείρισή του...

Δυστυχώς, το «θαύμα» που καλλιεργεί η ελληνική πολιτική και διπλωματική ελίτ και στο οποίο όλοι οι Έλληνες ελπίζουμε παραμένει θολό και δεν ανατρέπει το «γεωστρατηγικό powerplay» στη Μεσόγειο, ούτε θέτει σε νέες βάσεις τις σχέσεις των χωρών και Δυνάμεων που ενδιαφέρονται για την περιοχή και ούτε δημιουργεί γεωπολιτικές ανατροπές επιτρέποντας την οικοδόμηση εκείνων των ικανών συμμαχιών που θα περιθωριοποιούσαν τον ρόλο της Τουρκίας.Οι καφενοβιακές συζητήσεις, εξάλλου, εξακολουθούν να προβλέπουν γεωπολιτικές ανατροπές φωταγωγώντας τη μισή εικόνα. Η γεωπολιτική έμφαση που δίδεται, άλλωστε, συνεχίζει να έχει αμφίσημα αποτελέσματα. Ναι, η σταθερή μεν, αλλά βερμπαλιστική υποστήριξη της Κύπρου ως κυρίαρχου κράτους στη δική της ΑΟΖ, που έγινε σουρωτήρι από την Τουρκία, συνεχίζεται και στη δική μας περίπτωση. Βεβαίως, όσο σημαντική κι αν είναι η λεκτική υποστήριξη, δεν είναι αρκετή για να ανακόψει τους σχεδιασμούς της Άγκυρας...

Αθήνα, Ρώμη, Ιερουσαλήμ. Δεν θυμάμαι ποιος πρωτοείπε ότι η Ευρώπη γεννήθηκε από αυτό το τρίγωνο. Στην Αθήνα γεννήθηκε η ιδέα της ελευθερίας και της σοφίας, στη Ρώμη η κρατική οργάνωση και η κωδικοποίηση του Δικαίου και στην Ιερουσαλήμ ο χριστιανισμός, που επηρέασε καταλυτικά την Ευρώπη. Η Ευρώπη γεννήθηκε στη Μεσόγειο. Ο πολιτισμός της στον μεσογειακό χώρο κατέκτησε τις ισχυρές αξίες του. Ωστόσο, σήμερα έχουμε να κάνουμε με ένα νέο κεφάλαιο της Ιστορίας, μια νέα πραγματικότητα, η οποία ακυρώνει την παγιωμένη δική μας ερμηνεία.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, στην Ιστορία τους κανόνες δεν τους αποφασίζουν οι παίκτες, όσο καλοί κι αν είναι. Η χώρα μας είναι ένας κακός παίκτης. Τρέχει, φωνάζει, διαμαρτύρεται και στο τέλος λαχανιασμένος παραδίδεται. Ας θυμηθούμε την αρχική ιδέα του Κοδριγκτώνος να επιτευχθεί μια ειρηνική «έξωση» του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Όταν, όμως, ο Γάλλος ναυτικός De Rigny έσπευσε να απαντήσει στα απρόκλητα πυρά που δέχτηκε η φρεγάτα «Σειρήνα», ξέσπασε η επική ναυμαχία στο Ναυαρίνο. Το αποτέλεσμα ήταν να τα μαζέψει ο Ιμπραήμ και να έρθει αργότερα ο Καποδίστριας να στρώσει το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Αυτά.