H Ελλάδα πενθεί για την εκατόμβη της εν καιρώ ειρήνης. Η Ελλάδα πονάει. Ομως αυτή η πύρινη λαίλαπα είχε συγκεκριμένα αίτια αδυναμίας πολιτικής αντιμετώπισης. Μια λαβωμένη σημαία πάνω στα ματωμένα ερείπια είναι η μοναδική εικόνα που μοιάζει να επιχειρεί να μας πει ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Για την τραγωδία προφανώς δεν ευθύνεται μόνον η φύση, ούτε οι οικισμοί αυθαιρέτων μέσα σε δάση στους δήμους Μαραθώνα και Ραφήνας-Πικερμίου.

Με την Αττική Τραγωδία των πυρκαγιών κανένα σχήμα λόγου, κανένα φραστικό κλισέ για «πύρινες λαίλαπες», «σκηνές Αποκάλυψης», «βιβλικές καταστροφές» δεν μπορεί να καλύψει τα όσα πελώρια και συνταρακτικά συνέβησαν μέσα σε λίγες ώρες εξαιτίας της ανικανότητας και της επιπολαιότητας της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου και της περιφερειάρχου Δούρου.

Δυστυχώς, στις πλημμύρες της Μάνδρας προστίθενται οι πυρκαγιές στο Μάτι, καταδεικνύοντας την τραγική ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού. Mάνδρα και Ραφήνα συνολικά είναι οι ίδιες περιπτώσεις πολεοδομικής και χωροταξικής αυθαιρεσίας, οι οποίες επλήγησαν μεν από δύο διαφορετικά καιρικά φαινόμενα, αλλά με ένα κοινό ολέθριο στοιχείο: την κρατική ολιγωρία. Οταν ο αριθμός των νεκρών φαίνεται ότι θα ξεπεράσει τους 100, όταν η καταστροφή είναι ανυπολόγιστη, όταν η ανικανότητα και του κρατικού μηχανισμού αποδείχθηκε με τόσο τραγικό τρόπο, οι πολιτικές ευθύνες ανήκουν πάντοτε σε εκείνους που κυβερνούν. Τελεία και παύλα.

Ο Ελληνας πρωθυπουργός συνεχίζει να μετατρέπει τον ανορθολογικό ψευδαισθησιακό, παρακινδυνευμένο από τη ρίζα του, τρόπο πολιτικής επιβίωσης με τη σχιζοφρενική ταυτόχρονη διατήρηση δύο ρόλων σε αντίφαση που περισώζει, προσφέροντας ως ανανέωση μόνο τον κουρασμένο μορφασμό των ελπίδων. Είναι αλήθεια ότι ένας πολιτικός «πολιτισμός» ζει αρκετό χρόνο και μετά το γέρμα του. Μην μπορώντας να αποφύγει τη φθορά του, ο Τσίπρας μπορεί να δοκιμάσει να τη μεταδώσει, δηλητηριάζοντας τη δημόσια ζωή. Μπορεί να διαλέξει την έξοδο του βομβιστή αυτοκτονίας. Κυρίως, όμως, η τάση του να αποφεύγεται ο καταλογισμός πολιτικής ευθύνης στους υπαιτίους, οφείλεται στην ξεδιάντροπη αντίληψη: οι ψήφοι, όπως και τα χρήματα που μάζευε ο Βεσπασιανός από τα δημόσια αποχωρητήρια της Ρώμης, δεν μυρίζουν.

Για αυτό, Τσιπριστές και Καμμένοι αποφεύγουν τη συμπεριφορά αξιοπρεπούς πολιτικής αντίδρασης. Οι αυταπάτες του κ. Τσίπρα, που τόσο μας κόστισαν, δεν διασώζουν πλέον ούτε καν τον ίδιο. Ας θυμηθούμε: Στην αρχή της «Ιλιάδας», ο Δίας στέλνει στον Αγαμέμνονα το «ούλο όνειρο», για να τον εξαπατήσει, πείθοντάς τον πως ήρθε η ώρα για να πέσει η Τροία. Στην πρώτη σωζόμενη αθηναϊκή τραγωδία, στους «Πέρσες» του Αισχύλου, ήρωας είναι ο Ξέρξης και οι αυταπάτες του. Νόμισε πως θα κατακτήσει την Ελλάδα και κατέστρεψε τον μεγαλύτερο στρατό του κόσμου του. Ο Αισχύλος δεν κατηγορεί τους Πέρσες για βαρβαρότητα - ο ελληνικός πολιτισμός είχε αρκετή αυτοπεποίθηση για να μην υποτιμά τους αντιπάλους του. Του αποδίδει τις αυταπάτες που τον οδήγησαν στην ύβρη, με συνέπεια την τιμωρία του.

Στην τελευταία σωζόμενη τραγωδία, στις «Βάκχες» του Ευριπίδη, το θέμα είναι η αυταπάτη του βασιλιά Πενθέα, που πίστεψε πως μπορεί να αψηφήσει έναν θεό, τον Διόνυσο. «Αλλ’ όταν σπεύδη τις αυτός, χω θεός συνάπτεται», λέει κάπου ο Αισχύλος. «Οταν κάποιος βιάζεται να πετύχει τον στόχο του, τον βοηθάει κι ο θεός» - απόδοση πρόχειρη, εννοείται. Κοινώς, βάζει κι ο θεός το χέρι του, για να τον σπρώξει ακόμη πιο βαθιά στον δρόμο της αυταπάτης και της ύβρης. Κάτι μου λέει ότι ο κ. Τσίπρας «τέλειωσε» μέσα του το βράδυ που κάηκε το Μάτι. Αργησε βεβαίως πάρα πολύ να το καταλάβει, γιατί έζησε μέσα στην αριστερή αυταπάτη.

Κάποτε η Ιστορία θα καταγράψει ποιο κομμάτι της αυταπάτης πίστευε πραγματικά και ποιο όχι. Αν το πρόβλημά του είναι να τον συγχωρήσουμε, ας τον συγχωρήσουμε για να απαλλαγούμε τώρα...