Aναλογίζομαι με περισσή ευγνωμοσύνη τον Μίνω Ζομπανάκη να αγκαλιάζει τρυφερά τα ατίθασα γραπτά μου και να με υπερασπίζεται στις βίαιες επιθέσεις του Αλέξη Παπαχελά. Αναλογίζομαι τον σοφό Κρητικό, τον σπουδαιότερο Ελληνα οικονομολόγο/τραπεζίτη στον κόσμο, να αγκαλιάζει την αιρετική πένα μου... Nαι... Οταν χωρίς επιφυλάξεις και μισόλογα προσπαθούσα να υπερασπιστώ 26 ολόκληρα χρόνια τη δουλειά στη στήλη μου στην «Καθημερινή» απέναντι στο τέρας της ύπουλης πολιτικο-οικονομικής διαπλοκής και της πρακτορίστικης δημοσιογραφίας, με ευγένεια προσπαθούσε να με «προστατεύσει».

Αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω δημόσια ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τα όσα -και, πιστέψτε με, ήταν πολλά- έκανε για μένα. ΑΝΤΙΟ και πολλά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Μίνω Ζομπανάκη. Ο κορυφαίος Ελληνας τραπεζίτης, που στο σπίτι του στα Χανιά φιλοξενούσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους Αμερικανούς προέδρους (τους Μπους, τον Κλίντον κ.λπ.) είχε, μεταξύ άλλων, καθιερώσει συνεχώς επί 30 έτη στην Αθήνα τη σπουδαία συνάντηση της ελίτ των πολιτικών, τραπεζιτών και οικονομολόγων. Ενας τραπεζίτης που είχε ήδη περιβληθεί με τον «μύθο» των μεγάλων, και δικαίως, καθώς έχει διασώσει οικονομίες από την κατάρρευση (όπως του Μεξικού), ήταν από τους συμμετέχοντες στη Διάσκεψη του Bretton Woods και στη συνέχεια δημιουργός της πολύτιμης «Euroloan Market» στο Λονδίνο. Εξαιρετικά έμπειρος στη γεωπολιτική και γεωστρατηγική σημασία της περιοχής της Μέσης Ανατολής και ειδήμων στην ενεργειακή διπλωματία, ο Μίνως Ζομπανάκης ήταν επί 30 χρόνια σύμβουλος του υπουργείου Οικονομίας της Σαουδικής Αραβίας. Επίσης, ο Μίνως συμμετείχε στις τραπεζικές ανατροπές του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα για να αντιμετωπιστεί η ολέθρια χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008.

Μεταξύ των σπουδαιότερων ανατροπών ήταν η απαγόρευση στις αμερικανικές τράπεζες να κατέχουν ή να επενδύουν σε hedge funds ή σε private equity funds και να διαχωριστούν σε αυτές που επενδύουν κεφάλαια τρίτων και αυτές που χρησιμοποιούν δικά τους κεφάλαια στις αγορές. Σημειωτέον ότι πρωτεργάτης των ανατροπών αυτών ήταν ο πρώην πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ (Fed) και οικονομικός σύμβουλος του Λευκού Οίκου, Πολ Α. Βόλκερ, τις οποίες επεξεργάστηκε με τον Μίνω Ζομπανάκη. Οι ανατροπές αποσκοπούσαν στον εκσυγχρονισμό και την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος που είχε εγκαταστήσει τη δεκαετία του 1930 ο Ρούζβελτ, προκειμένου να αποδίδει και τον 21ο αιώνα. Την ώρα, λοιπόν, που η Ελλάδα μένει πτωχή από τον θάνατο του Μίνω Ζομπανάκη, στη χώρα αναζητούνται Ροβεσπιέροι. Στο θρυμματισμένο κοινωνικό τοπίο, το πολιτικό προσωπικό της χώρας μελετά τρικ επιβίωσης από τον Αρμαγεδδώνα του Σκοπιανού!

Ο Τσίπρας, κατανοώντας ότι το ασταθές πολιτικό σκηνικό θα κλονιστεί από τις διαρκείς σεισμικές δονήσεις της Συμφωνίας των Πρεσπών, ξεκίνησε από τη Βουλή με ροβεσπιερική αποφασιστικότητα μια αντιπαράθεση χωρίς αύριο. Αντλώντας από την παλιά αντισυστημική του δεξαμενή, ο πρωθυπουργός ανέμειξε παλιά με νέα λάσπη. Επανέλαβε για χιλιοστή φορά έναν ρόλο ο οποίος τον είχε κραταιώσει όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Αυτού του είδους ο καταγγελτικός λόγος έχει αποκτήσει νέα όπλα, αλλά και νέες αδυναμίες σε σύγκριση με το αντιμνημονιακό του αρχέτυπο. Ο Τσίπρας δεν μπορεί να είναι το ίδιο πειστικός ως «τιμωρός». Δεν μιλάει από το ηθικό ύψος της παλιάς του παρθενίας.

Σε αυτό το γήπεδο, ό,τι κι αν απαντήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης μοιάζει, στο πρώτο επίπεδο των αδρών συμβολισμών, χαμένος. Χάνει, κυρίως, επειδή εκτροχιάζεται από το θετικό του αφήγημα για τη δική του πρόταση διακυβέρνησης. Και όμως. Το γεγονός ότι ο Τσίπρας επιστρατεύει με τέτοια οξύτητα αυτή τη σύγκρουση τείνει να τινάξει και τη συστημική ατζέντα του Κυριάκου. Αν αυτές οι χαίνουσες πληγές δεν αντιμετωπισθούν με πραγματισμό και όχι από τα δημοσιογραφικά σούργελα που τον περιστοιχίζουν, είναι αμφίβολο αν οι ιδεολογικές διακηρύξεις, τα συνέδρια, ακόμη και οι αλλαγές κομματικών συμβόλων θα τον διαφυλάξουν στο καταρρακωμένο πολιτικο-οικονομικό σκηνικό της επόμενης μέρας...