Αποτελεί κοινή παραδοχή πως οι λέξεις «νεολαία» και «πολιτική» αποτελούν οξύμωρες έννοιες που δεν κατόρθωσαν ποτέ να συμπορευτούν. Οι νέοι τα τελευταία χρόνια έχουν γυρίσει την πλάτη στα πολιτικά γεγονότα. Είτε αυτό αφορά την ενεργή συμμετοχή τους ως πολιτευτές είτε αυτό αφορά απλά τη συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία ως απλοί ψηφοφόροι.

Δεν αποτελεί άλλωστε έκπληξη το γεγονός ότι η αποχή από την κάλπη σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2004 και μετά συνεχώς κορυφώνεται. Ενδεικτικό είναι το ότι στις εθνικές εκλογές του 2019 συμμετείχε μόλις το 58% του πληθυσμού. Που θα μπορούσε όμως να αποδοθεί η παθογένεια;

Από το 2009 και μετά η χώρα βιώνει αδιάκοπες περιπέτειες που έχουνοδηγήσει σε συνεχόμενες κρίσεις σε όλα τα επίπεδα. Ξεκινώντας από την πρωτόγνωρη οικονομική αποσταθεροποίηση που οδήγησε στην μεγαλύτερη αβεβαιότητα από την εποχή της μεταπολίτευσης, η Generation Z συνυπήρξε με την μεταναστευτική, την υγειονομική και την πληθωριστική κρίση. Έτσι παρατηρήθηκε μία κάμψη της δυναμικής των κινημάτων της νεολαίας η οποία οδήγησε στην αποστασιοποίηση πολλών νέων από την πολίτική αλλά και σε μία άνευ προηγουμένου κρίση εμπιστοσύνης στους πολιτικούς θεσμούς. Σε συνθήκες δηλαδή που επιστέγασαν την αρνητική εικόνα που είχαν ήδη διαμορφώσει και υποβοήθησαν ακόμα περισσότερο το «Brain Drain». Διότι στη συνείδηση των νέων δημιουργήθηκε πεποίθηση πως η πολιτική είναι συνυφασμένη με τη διαφθορά, την ανομία, την μεροληψία, το συμφέρον και άλλες τόσες αρνητικές έννοιες που αποτελούσαν ανασταλτικό παράγοντα για τους νέους. Είναι όμως η αποχή τελικά η λύση στην παθογένεια της απουσίας των νέων από τις πολιτικές εξελίξεις; Υπάρχουν τρόποι που θα οδηγήσουν στην άμβλυνση του προβλήματος αυτού; Έχουν χώρο οι νέοι στο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου;

Μία πολύ καλή δομική λύση που θα οδηγούσε σε μεταστροφή της πεποίθησης των νέων θα ήταν η προσπάθεια πολιτικής διαπαιδαγώγησής τους. Μία προσπάθεια δηλαδή εκπαίδευσής τους από πολύ μικρή κιόλας ηλικία σε σχολικό περιβάλλον σχετικά το πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς, τις κοινωνικο-πολιτικές επιστήμες, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχουν οι πολίτες μέσω του εμπλουτισμού και της ενίσχυσης προγραμμάτων σπουδών με γνωστικά αντικείμενα που επικεντρώνονται σε θέματα πολιτικής παιδείας. Ο στόχος δηλαδή θα πρέπει να είναι η αύξηση της έντασης του ενδιαφέροντος των νέων για την πολιτική μέσα από την καλύτερη εκμάθηση όλων των συνιστωσών της πολιτικής σκηνής. Να αποτελέσουν δηλαδή οι ίδιοι τον καθρέφτη των συνομήλικών τους, όπου στα πρόσωπά τους θα βλέπουν την αλλαγή που οραματίζονται.

Επιπροσθέτως η ενίσχυση της φωνής των νέων στην κεντρική πολιτική σκηνή, αποτελεί βασικό μέλημα που καθολικά δεν θα πρέπει να μένει στα χαρτιά. Η χώρα έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ ανανέωσης των ψηφοδελτίων όλων των κομμάτων με νέα, ικανά και κυρίως άφθαρτα πρόσωπα που θα φέρουν τον απαιτούμενο αέρα ανανέωσης. Οι πολιτικές παρατάξεις στο σύνολο τους θα πρέπει να αγκαλιάσουν τα νεότερα σε ηλικία στελέχη που θέλουν να πολιτευτούν με φρέσκες ιδέες, όραμα και ουσία. Άλλωστε η δημιουργία μίας στεγανής πολιτικής παρακαταθήκης από τους νέους θα μπορέσει να κεφαλαιοποιηθεί από τους ίδιους μακροπρόθεσμα. Η ανάγκη για ανασύνταξη της πολιτικής σε ευρύτερο πλαίσιο είναι κάτι παραπάνω από αδήριτη και αποτελεί τη φυσική συνέχεια του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Γιατί η νεότητα του ανθρώπου είναι αιώνια. Εκτός φυσικά εάν θέλει ο ίδιος να την τερματίσει.

* Η Μαριάννα Τουμαζάτου είναι Υποψήφια βουλευτής Β2 Δυτικού Τομέα Αθηνών