Εμμανουήλ Καραλής: Γιατί άλλαζε κοντάρια – Τα μυστικά του επί κοντώ

Είδαμε τον Εμμανουήλ Καραλή, προφανώς και τους υπόλοιπους αθλητές του άλματος επί κοντώ, στο Παγκόσμια Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στη Γλασκόβη, αλλά μάλλον αυτό που οι περισσότεροι αντιληφθήκαμε είναι ποιος ρίχνει τον πήχη και ποιος όχι. Τα υπόλοιπα είναι για τους περισσότερους ψηλά γράμματα. Μάθαμε και ότι ο Εμμανουήλ Καραλής στο Παγκόσμια Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στη Γλασκόβη άλλαζε κοντάρια στη διάρκεια του αγώνα, αλλά μάλλον κι απ’ αυτό μεσάνυχτα έχουμε. Μια ματιά στους κανονισμούς θα μας ανοίξει τα μάτια.

Ας ξεκινήσουμε με τα βρώμικα χέρια του Εμμανουήλ Καραλή που πανηγύρισε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμια Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στη Γλασκόβη και φυσικά και άλλων αθλητών. Τα βλέπουμε στο άλμα επί κοντώ, αλλά και σε άλλα αθλήματα –ενόργανη, άρση βαρών, ακόμα και ορειβασία-με όλους ανεξαιρέτως να βάζουν στα χέρια τους αυτό που οι περισσότεροι νομίζουμε ότι είναι ταλκ ή κιμωλία. Λάθος, καθώς πρόκειται για μαγνησία ή αλλιώς υδροξοανθρακικό μαγνήσιο (Mg5 (OH) 2 (CO3) 4) - αυτό το χημικό που προλαμβάνει την εφίδρωσης και μειώνει την τριβή. Πάντως, σύμφωνα με τος κανονισμούς επιτρέπεται η χρήση γαντιών.

Κάτι άλλο που οι περισσότεροι αγνοούν, όχι φυσικά ο Εμμανουήλ Καραλής και οι άλλοι αθλητές, είναι ότι αν κατά τη διάρκεια μιας προσπάθειας σπάσει το κοντάρι του αθλητή, η προσπάθεια δεν θεωρείται αποτυχημένη και στον αθλητή δίνεται δικαίωμα για μια νέα προσπάθεια.

Το ελάχιστο μήκος του διάδρομου φοράς, μετρημένο από τη γραμμή “μηδέν”, είναι 40 μ. και όπου οι συνθήκες το επιτρέπουν, 45 μ.. Το πλάτος είναι 1,22 μ. (± 0,01μ.), η οριοθέτηση γίνεται με άσπρες γραμμές πλάτους 50 χιλιοστών.

Ο Εμμανουήλ Καραλής ζήτησε πιο σκληρό κοντάρι

Ας πάμε λοιπόν και στα κοντάρια, αυτά που άλλαζε ο Εμμανουήλ Καραλής. Οι αθλητές χρησιμοποιούν τα δικά τους κοντάρια. Κανένας αθλητής δεν χρησιμοποιεί τα κοντάρια άλλου αθλητή χωρίς τη συναίνεση του ιδιοκτήτη. Το κοντάρι μπορεί να είναι από οποιοδήποτε υλικό ή συνδυασμό υλικών και οποιουδήποτε μήκους ή διαμέτρου, αλλά η βασική επιφάνεια πρέπει οπωσδήποτε να είναι λεία.

Το κοντάρι μπορεί να έχει στρώσεις από κολλητική ταινία στο άκρο της λαβής για να προστατεύεται το χέρι και από κολλητική ταινία ή και από οποιοδήποτε άλλο κατάλληλο υλικό στο κάτω άκρο για να προστατεύεται το κοντάρι. Κάθε επίδεση με ταινία στο άκρο της λαβής πρέπει υποχρεωτικά να είναι ομοιόμορφη, εκτός από περιστασιακή υπερκάλυψη, και δεν επιτρέπεται να επιφέρει καμία ξαφνική αλλαγή στη διάμετρο, τέτοια όπως η δημιουργία τυχόν “δακτυλιδιών” στο κοντάρι. Μόνον η “κανονική” επίδεση με ταινία επιτρέπεται στο άκρο του κονταριού που είναι η λαβή· δακτυλίδια, θηλιές και τα συναφή δεν επιτρέπονται.

Δεν υπάρχει περιορισμός στο πόσο μακριά προς τα πάνω ή προς τα κάτω στο κοντάρι μπορεί να εκτείνεται αυτή η επίδεση, αλλά θα πρέπει να υπάρχει μόνον για τον σκοπό που εξυπηρετεί, δηλαδή να προστατεύει το χέρι. Δεν υπάρχει, ωστόσο, κανένας περιορισμός για το κάτω μέρος του κονταριού και, γενικά, κάθε μορφής επίδεση ή προστασία επιτρέπεται εκεί, με την προϋπόθεση ότι δεν παρέχει στον αθλητή κανένα πλεονέκτημα.

Ο Εμμανουήλ Καραλής ήξερε ότι μπορεί να το λυγίσει

Είναι προφανές ότι κάθε κοντάρι έχει άλλο ύψος και άλλη σκληρότητα, η οποία στην πραγματικότητα έχει να κάνει με τα κιλά κάθε αθλητή. Ο αθλητής με τα βάρος του ουσιαστικά λυγίζει το κοντάρι κι αυτό τον εκτοξεύει στην ολοκλήρωση της «ανάβασής» του. Το ζητούμενο για τον αθλητή είναι να καταφέρει να λυγίσει όσο πιο σκληρό κοντάρι μπορεί.

Γι’ αυτό ο Εμμανουήλ Καραλής ήθελε πιο σκληρό κοντάρι. Πάντως οι κατασκευαστές προειδοποιούν ότι στην περίπτωση που χρησιμοποιήσεις κοντάρι φτιαγμένο για λιγότερα από κιλά σου, μάλλον αυτό θα σπάσει. Πλέον τα α κοντάρια που χρησιμοποιούν οι αθλητές του επί κοντώ είναι φτιαγμένα από από φάιμπεργκλας ή ανθρακονήματα.