Προγραμματικό. Μια διαδικασία που δεν θα έχει καν με την κλασική έννοια εισήγηση. θα έχει όμως χαιρετισμούς από προβεβλημένα πρόσωπα του μεταρρυθμιστικού χώρου. Θα έχει θεματικές συζητήσεις. Θα έχει ερωτηματολόγιο για τους συνέδρους.

 Κοινώς, δεν θα έχει την ίντριγκα της εκλογής μιας νέας ηγεσίας ή νέου γραμματέα. Ούτε κάτι συνταρακτικό, τύπου αλλαγή ονόματος του κόμματος.

 Γιατί γίνεται όμως; Μα γιατί, προφανώς, δεν αρκεί στην σημερινή ηγεσία πως η ΝΔ, επιτυχώς, αποτελεί τον ταμιευτήρα δυσαρέσκειας για την κυβέρνηση. Για την ακρίβεια, αποτελεί τον εναλλακτικό πόλο στον Τσίπρα.

 Ο Κυριάκος, και δικαίως θέλει να προσδώσει τα δικά του χαρακτηριστικά στο κόμμα. Ιδεολογικά μιλώντας η ΝΔ μετατοπίζεται. κρατώντας το κύριο εκλογικό της κορμό, δηλαδή τη λαϊκή Δεξιά; Αυτό είναι ένα στοίχημα.

 Γιατί αν ο Κυριάκος είναι συμπαθής στον φασαριόζικο χώρο του Ακραίου Κέντρου, είναι γνωστό πως δεν είναι εξίσου δημοφιλής στην λαϊκή Δεξιά. Ρωτήστε τον Θύμιο Λυμπερόπουλο, τον ΣΑΤΑ ή τον Γιάννη Μανώλη.

 Όταν όμως η Δεξιά, ή η Κεντροδεξιά, προκρίνεται, δεν χωρούν αντιρρησίες. Στοιχειώδες κύριε Ουότσον.

 Προκρίνεται όμως; Δημοσκοπικά ναι. Στην παρούσα φάση ναι.

 Γιατί; Κυρίως για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με την ΝΔ.

 Η κυβέρνηση, βγήκε τον Σεπτέμβριο του 2015 με πρόγραμμα το τρίτο μνημόνιο. Ήταν η πρώτη ιστορικά που το πετύχαινε.

 Η κοινωνική συμμαχία που την εμπιστευόταν όμως, είχε ήδη διαρραγεί. Σήμερα η κυβέρνηση, έχει ως πειστικό δικό της επιχείρημα το εξιτήριο από το μνημόνιο.

Μια λεπτομέρεια που σκοτώνει. Στην πρόσφατη ενδιαφέρουσα εξαμηνιαία έρευνα τάσης της MRB υπάρχει ένα ποιοτικό στοιχείο με τεράστιο ψαχνό. Στην ερώτηση «αν μετά την λήξη του παρόντος προγράμματος η χώρα θα χρειαστεί να υπογράψει νέο μνημόνιο» ένα 58,2 % των απαντήσεων σε δείγμα 2 χιλιάδων πολιτών λέει πως η χώρα σίγουρα ή και μάλλον (αθροιστικά) θα χρειαστεί νέο μνημόνιο.

 Σύμφωνα με ένα τμήμα των σημερινών κυβερνώντων αρκεί να καταφέρει η χώρα να βγει από μνημόνιο το καλοκαίρι του 2018 ώστε να επαναπροσελκύσει αυτό το κομμάτι που περιγράφει η τάση παραπάνω. Αρκεί; Όχι.

 Καλώς ή κακώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να έχει ως αφήγημα την κανονικότητα. Παρά το γεγονός πως ακόμη διασφαλίζει την απορρόφηση του κοινωνικού κραδασμού. Παρά το γεγονός πως τον θέλουν οι περισσότεροι ξένοι.

 Ούτε ο μεσαίος νοικοκύρης είναι ακριβώς το ακροατήριό του. Ούτε ο πολύ φτωχός (που παρεμπιπτόντως δεν πάει καν να ψηφίσει).

 Η αντιδεξιά φρασεολογία επίσης δεν αρκεί. Με τον Καμμένο εταίρο μοιάζει παράξενη. Έτσι η δεξαμενή του είναι στενή. Προς το παρόν πάντα.

 Μοιραία, ο αντι- Τσίπρας είναι ο Κυριάκος. Πιθανά θα ήταν ο οποιοσδήποτε ήταν σήμερα ηγέτης της ΝΔ. Με μια διαφορά. Ο σημερινός Πρόεδρος της ΝΔ έχει τεράστια διείσδυση στο Ακραίο Κέντρο. Μόνον που το τελευταίο δεν έχει συμπαγή και ευρεία ισχύ.

 Η ΝΔ είναι αναγκασμένη να είναι παράταξη όλων των τάσεων της συντήρησης. Το αν θα φανεί πως οι τάσεις αυτές είναι πλειοψηφικές στην κοινωνία, είναι ένα θέμα.

 Δεν θα διαφανεί από το συνέδριο. Εδώ όμως θα δοκιμαστεί το νέο σακάκι του κόμματος. Πού επίσης δεν γίνεται να αλλάξει πολύ.