Ζούμε σε μια εποχή που η διάκριση ανάμεσα στους πραγματικούς πρωταγωνιστές και στους κομπάρσους γίνεται δύσκολα αντιληπτή.

Και η ευθύνη για αυτή τη σύγχυση ανήκει στην κυβέρνηση που έχει μετατρέψει το πολιτικό σκηνικό σε μια σκηνή θεάτρου, μάλλον τραγωδίας, όπου οι κομπάρσοι μεταμφιέζονται σε πρωταγωνιστές, προσπαθώντας να πείσουν το κοινό για τις ικανότητές τους να ανταποκριθούν στο ρόλο τους, υποβαθμίζοντας τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της ζωής και της πολιτικής.

Έτσι, άνθρωποι που πρέπει να αποτελούν παράδειγμα και να πρωταγωνιστούν στην κοινωνία, γίνονται θύματα λασπολογίας και περιορίζονται σε «δευτερεύοντες ρόλους».

Το καλοκαίρι του 2018, στο Μάτι, εκτυλίχθηκε μια τραγωδία.

Αυτή που η κυβέρνηση προσπάθησε να μειώσει σε μία απλή άτυχη στιγμή. Όπως και στην αρχαία τραγωδία οι ηθοποιοί ονομάζονταν υποκριτές. Μόνο, που σήμερα είναι. Και υποκριτές και κακοί κομπάρσοι. Πρωθυπουργός και υπουργοί καθισμένοι στο συντονιστικό κέντρο της Πυροσβεστικής, γνωρίζοντας ότι υπάρχουν δεκάδες νεκροί, να υποκρίνονται πως τίποτε δε συμβαίνει. Στη συγκεκριμένη τραγωδία μάλιστα δεν χρειάζονταν καν ο «χορός» για να αναλύσει στο θεατή αυτό που βλέπει να συμβαίνει. Χρειάζονταν απλά σχέδιο για να μη θρηνήσουμε νεκρούς. Θίασος με κορυφαίο τον Πρωθυπουργό που υποκρινόταν τον ανήξερο. Κομπάρσος, που έγινε πρωταγωνιστής στον πιο κρίσιμο ρόλο, για τον οποίο τελικά αποδείχθηκε πως ήταν πολύ λίγος. Τον επόμενο χρόνο οι κακοί κομπάρσοι ξαναχτυπούν.

Στο βωμό του κομματικού ζήλου και στην προσπάθεια να σώσουν αυτά που δεν σώζονται, εμφανίζεται ένας ακόμα υποκριτής και επιτίθεται με άθλιο τρόπο σε έναν άξιο και γνήσιο πρωταγωνιστή της ζωής, τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, που τόλμησε να είναι υποψήφιος με την Νέα Δημοκρατία για την Έυρωβουλή.

Και αντί η υποψηφιότητα του Στέλιου Κυμπουρόπουλου να χαιρετιστεί ως επιλογή που σηματοδοτεί κάτι νέο στην πολιτική, από έναν άνθρωπο που έχει κερδίσει κάθε εκατοστό της επιτυχίας του μέσα από την πιο δύσκολη διαδρομή της ζωής, δημιουργώντας ο ίδιος ένα παράδειγμα αγώνα και πίστης στη δύναμη της προσπάθειας, το μόνο που κινητοποιήθηκε στην κυβέρνηση ήταν τα κομματικά αντανακλαστικά της εκφρασμένα με τον χειρότερο τρόπο. Και αντί να ζητήσουν μια ομαδική συγνώμη για το ότι έχουν ρίξει το δημόσιο διάλογο τόσο χαμηλά, προσπαθούν να μετατρέψουν την πρόταση μομφής εναντίον του κου Πολάκη σε πρόταση δυσπιστίας προς την κυβέρνηση. Λες και αν την κερδίσει, με τις ψήφους της πλειοψηφίας κουρελούς, θα έχει τόση μεγάλη αξία η παράταση λίγων ακόμη μηνών στην εξουσία. Κακός θίασος σε μια ακόμη κακή παράσταση που προσβάλλει την Έλλάδα.

Η αρχαία ελληνική τραγωδία συνήθως ολοκληρώνεται με τον «κομμό», δηλαδή τον θρήνο. Έναν πραγματικό κοινωνικό θρήνο και μία κατακραυγή από όλους τους Έλληνες πολίτες για την κατάσταση που επικρατεί. Η κυβέρνηση δε ζει σε καμιά εικονική πραγματικότητα πιστεύοντας ότι όλα πάνε καλά. Απλά προσπαθεί να υπνωτίσει την κοινωνία μήπως και το πιστέψει. Όπου χρησιμοποιεί κομπάρσους, είναι όλοι τους κακοί. Όπου βάζει πρωταγωνιστές, το έργο είναι καταστροφικό.

Έυτυχώς σε λίγο πέφτουν τα φώτα της αριστερής παράστασης. Και ο λαός θα βάλει στη θέση του και τον κο Πολάκη και τον Πρωθυπουργό.