Στη συνέντευξη που παραχώρησε πριν από τέσσερις ημέρες ο απερχόμενος πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, είπε ότι, αν αναθεωρούσε κάτι από τη μέχρι τώρα κυβερνητική του πορεία, θα ήταν οι λανθασμένες επιλογές σε επίπεδο προσώπων. Προφανώς αναφερόταν στο καταστροφικό εξάμηνο της υπουργίας Βαρουφάκη, στον διευρυμένο ρόλο που είχε σε όλα τα επίπεδα ο επί χρόνια στενός συνεργάτης του, Νίκος Παππάς, και φυσικά στην επιλογή του να συγκυβερνήσει με τον κ. Πάνο Καμμένο. Δυστυχώς, για τον κ. Τσίπρα, είναι αργά για κλάματα.

Πλέον, έχοντας ως πολιτική βιτρίνα τον Παύλο Πολάκη, κανείς δεν πιστεύει ότι είναι ειλικρινής η μεταμέλεια του απερχόμενου ηγέτη. Απεναντίας, όσοι τον γνωρίζουν ξέρουν πολύ καλά ότι τα όσα ακούμε και βλέπουμε τελούν υπό την απόλυτη έγκριση του δήθεν αριστερού ηγέτη. Και είναι λογικό να θέλει να ξεχάσει τον κ. Βαρουφάκη, που ο ίδιος επέλεξε για να χειριστεί τις τύχες της οικονομίας στη δυσκολότερη καμπή της. Και είναι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας που αποφάσισε να συμπορευτεί με τον κ. Καμμένο, αγνοώντας τις φωνές της σύνεσης και της πολιτικής λογικής. Στην προσπάθειά του να εξοντώσει όποιον δεν υποτασσόταν στο μεγαλείο της διακυβέρνησής του, υιοθέτησε στον απόλυτο βαθμό την πολιτική υποκουλτούρα του συγκυβερνήτη του.

Δέχτηκε τις γραβάτες με τα πέη, τα πρόστυχα σηκωμένα δάχτυλα, τις εικόνες από τα πανάκριβα καζίνο, τον πολιτικό λόγο που δεν είχε καμία θέση σε μια δημοκρατική χώρα. Ο Βαρουφάκης, ο Παππάς, ο Κοντονής, ο Κοτζιάς, ο Καμμένος, ο Πολάκης και ο Πετσίτης υπήρξαν συνειδητές επιλογές του κ. Τσίπρα. Οσο κι αν προσπαθεί ενόψει των εκλογών να τους αποποιηθεί, θα τον συνοδεύουν μέχρι τέλους. Αλλωστε, με αυτούς κυβέρνησε και με αυτούς κατέκτησε επάξια τον τίτλο του μακροβιότερου μνημονιακού πρωθυπουργού.

Αυτό όμως που δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι με τις συγκεκριμένες επιλογές κατάφερε να ενταφιάσει ό,τι είχε μείνει ζωντανό από τις αρχές και τις αξίες της ανανεωτικής Αριστεράς. Σήμερα, ο κ. Τσίπρας, εκτός από την απόλυτη υποταγή στη Μέρκελ και τους Αμερικανούς, έχει πετύχει να αναδείξει εαυτόν ως τον πολιτικό νεκροθάφτη της Αριστεράς. Τώρα διαπιστώνει πόσο ακριβό είναι το τίμημα της επιλογής να συγκυβερνήσει με τον Πάνο Καμμένο. Και ακόμη δεν έχει δει τίποτα, αφού είναι προφανές ότι δεν γνωρίζει (όπως ο ίδιος διατείνεται) καλά τον απερχόμενο υπουργό Αμυνας. Γιατί, αν τον γνώριζε, θα είχε θυσιάσει προ πολλού την καρέκλα της εξουσίας, μήπως και κατάφερνε να σώσει ό,τι σώζεται από τη χαμένη αξιοπρέπεια της Αριστεράς.