Συμβαίνει το εξής παράδοξο: Όσοι διατυπώνουν δημόσιο λόγο και έχουν βήμα, θίγονται από τις λέξεις που χαρακτηρίζουν όσα συμβαίνουν αλλά όχι από τα γεγονότα που περιγράφουν. Όσα βλέπουμε να γίνονται μπροστά στα μάτια μας και όσα ξέρουμε ότι έγιναν στο παρελθόν.

Ενοχλούνται από τις λέξεις και όχι από τις έννοιες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρόσφατη θλιβερή επέτειος των Ιμίων. Ενοχλεί ότι με το περιβόητο «no ships, no troops, no flags» και τον συνολικό χειρισμό μίας κρίσης που ξεκίνησε τα Χριστούγεννα του 1995, και τη λογική των «ίσων αποστάσεων» καθιερώθηκαν οι «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο κάτι που μας απασχολεί ακόμα και έφτασε στο σημείο να τίθεται στο τραπέζι των διερευνητικών επαφών.

Η περίπτωση των ελληνοτουρκικών είναι τρανταχτό παράδειγμα. Μία Τουρκία που συνεχίζει να αμφισβητεί τα πάντα με επιχειρήματα που έχει δομήσει εδώ και πολλά χρόνια και μία Ελλάδα που συνεχώς δέχεται κάτι. Κάθε φορά κάτι περισσότερο ώσπου το λίγο να γίνει πολύ.

Όποιος μιλήσει με ονόματα μπορεί εύκολα να κατηγορηθεί. Ο ίδιος, όχι εκείνοι στους οποίους αναφέρεται.

Όλοι καταλαβαίνουν ότι η Ελλάδα χρόνο με τον χρόνο που περνάει βρίσκεται να συζητάει πράγματα που υπό άλλες συνθήκες ούτε καν θα τα άκουγε. Αντιθέτως, αν κάποιος πει τη γνώμη του με επιχειρήματα και δεν βρίσκεται στη λογική των «ίσων αποστάσεων», χαρακτηρίζεται ως μαξιμαλιστής.

Ακόμα πιο τρανταχτό παράδειγμα, η τρισάθλια κατάσταση που επικρατεί στα περισσότερα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις όταν λέμε ότι κάποιοι πρυτάνεις διαφωνούν με τις αλλαγές. Διαφωνούν, γιατί μπορεί να αποδειχθεί στην πράξη ότι παρόλο που είναι εγνωσμένης αξίας στο επιστημονικό πεδίο με το οποίο καταπιάνονται, η διοίκηση ενός ιδρύματος, ενός οργανισμού είναι μία άλλη υπόθεση που έχει άλλα χαρακτηριστικά και άλλες απαιτήσεις.

Δεν μπορεί κανείς ευθέως να παραδεχθεί ότι το μοντέλο διοίκησης των πανεπιστημίων που καθιερώθηκε στη Μεταπολίτευση και έμεινε –με μικρές αλλαγές- απαράλλακτο, απέτυχε σε όλα τα επίπεδα. Όλοι το καταλαβαίνουν αλλά κανείς δεν το λέει.

Το ίδιο και στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο μέτωπο του εμβολίου. Οι διθύραμβοι για το γεγονός ότι η διαπραγμάτευση για το εμβόλιο έγινε κεντρικά και όχι ανά χώρα, ήταν μία εύκολη διαδικασία που απέφερε και πολλά σχόλια και likes στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η παραδοχή ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση τα έκανε μαντάρα στη διαχείριση των εμβολίων και των δόσεων είναι δύσκολη. Γιατί αν κάποιος πει την πραγματικότητα και αυτό που συμβαίνει αυτομάτως θα χαρακτηριστεί ως ευρωσκεπτικιστής.

Ακόμα χειρότερα στην περίπτωση όσων κόπτονται για τον Δημήτρη Κουφοντίνα και το πού θα πάρει μετάθεση, πού θα βρίσκεται, βάζουν την υπογραφή τους σε κείμενα υποστήριξης και προσπαθούν να αναγάγουν το εν λόγω θέμα σε κεντρικό ζήτημα. Αν κάποιος πει το προφανές, ότι υπερασπίζονται έναν αμετανόητο τρομοκράτη που αφαίρεσε ανθρώπινες ζωές χωρίς ίχνος μεταμέλειας, αμέσως θα κατηγορηθεί.

Και μακάρι να ήταν μόνο αυτές οι περιπτώσεις που μας ενοχλούν οι λέξεις αλλά όχι τα γεγονότα…