Ο επίτιμος, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έλεγε (και πίστευε) ότι ως λαός «είμεθα αμνήμονες» και ότι «σε δέκα χρόνια δεν θα θυμόμαστε το “Μακεδονικό”». Με αφορμή αυτό το θέμα, ο Αντώνης Σαμαράς διαχώρισε τη θέση του και ανέτρεψε την κυβέρνηση της ΝΔ με την «ψήφο-βόλι» του Συμπιλίδη και έφτιαξε την Πολιτική Ανοιξη.

Μέχρι τότε, σε όλη τη διάρκεια της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, ο Μητσοτάκης παρότρυνε τον Αντώνη να ακολουθεί «κατά πόδας» τις κινήσεις και τις αποφάσεις του τότε υπουργού των Εξωτερικών της Γερμανίας Χανς Ντίτριχ Γκένσερ.

Θυμάμαι ότι ο Ψηλός φώναζε στον Αντώνη: «Κοντά στον Γκένσερ». Ελα όμως που η διάλυση της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας (σύμφωνα με τη βούληση του Βερολίνου) γέννησε στα σύνορα με την ελληνική Μακεδονία ένα κρατίδιο -τα Σκόπια- που αυτοονομάστηκε «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Από την εποχή του Τίτο, οι Σκοπιανοί (και με την καθοδήγηση του Βελιγραδίου) υποστήριζαν ότι «είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου» και με εξαιρετική προπαγάνδα σε όλες τις ηπείρους τοποθέτησαν εκατομμύρια πλαστά λήμματα σε χιλιάδες ιστορικά βιβλία και λεξικά σε όλα σχεδόν τα πανεπιστήμια.

Δηλαδή, πήγαν στις «πηγές της γνώσης» και καλλιέργησαν αυτόν τον μύθο, τον οποίο είχε ξεσκεπάσει με πολυετή έρευνα και αδιάσειστα στοιχεία για τέτοιες πλαστογραφίες ο αείμνηστος πρώην υπουργός Βορείου Ελλάδος Νίκος Μάρτης. Θυμάμαι ότι ένα μεσημέρι -εκείνη την εποχή- ο Σαμαράς με κάλεσε να φάμε μαζί στο υπουργείο Εξωτερικών.

Εκεί μου εκμυστηρεύτηκε και μου ανέλυσε τους κινδύνους από τις αλυτρωτικές διαθέσεις των Σκοπιανών. Δύο υπουργοί Εξωτερικών -της Ολλανδίας και της Ιταλίας, ο Χένρι Χανς Βάντενμπρουκ και ο Τζιάνι ντε Μικέλις- είχαν ήδη αναγνωρίσει τη FYROM ως «Μακεδονία» και κινούσαν με μεγάλη ταχύτητα ένα βρόμικο παιχνίδι εις βάρος της Ελλάδος.

Ο κίνδυνος αμφισβήτησης της ελληνικότητας της Μακεδονίας ήταν άμεσος. Αλλωστε, πάντα οι Σκοπιανοί ονειρεύονταν να έχουν σύνορα και διέξοδο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι ότι μετά τη Μεταπολίτευση, με εντολή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, επέστρεψαν χιλιάδες Ελληνες από το περίφημο Σιδηρούν Παραπέτασμα. Από περιοχές της Σοβιετικής Ενωσης.

Περιορισμοί και ειδικές άδειες για συγκεκριμένη διέλευση και προορισμό εντός της ελληνικής επικράτειας υπήρχαν μόνο για Ελληνες των Σκοπίων. Συμφώνησα με τον Αντώνη Σαμαρά να αντιδράσουμε στις προκλήσεις του Βάντενμπρουκ και του Ντε Μικέλις. Ετσι, αποφάσισα και ξεκίνησα στον ΣΚΑΪ το περίφημο μποϊκοτάζ στα ολλανδικά και ιταλικά προϊόντα, που προκάλεσε οικονομικές βλάβες 300.000.000 δολαρίων στους Ολλανδούς και στους Ιταλούς.

Οι ραδιοφωνικές επιθέσεις εναντίον εκείνων που αναγνώρισαν τα Σκόπια ως Μακεδονία «χτύπησαν» την πατριωτική φλέβα όλων των Ελλήνων. Δεν είμεθα τόσο αμνήμονες όσο πίστευε ο αείμνηστος Μητσοτάκης. Ακολούθησαν συγκεντρώσεις εκατομμυρίων ανθρώπων τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θεσσαλονίκη.

Ο μακαριστός Χριστόδουλος ξεσήκωσε τα πλήθη τόσο με το «Μακεδονικό» όσο και με το θέμα των ταυτοτήτων. Το Σκοπιανό «πάγωσε» και στη συνέχεια ήρθε η περίφημη «ενδιάμεση συμφωνία» του Σημίτη. Αυτού του αρχιτέκτονα των εθνικών καταστροφών, του πολιτικού που αναγνώρισε στη Μαδρίτη, ενώπιον της υπουργού των Εξωτερικών των ΗΠΑ κυρίας Ολμπράιτ, τα ζωτικά συμφέροντα και δικαιώματα της Τουρκίας στην περιοχή του Αιγαίου. Στα χρόνια του αρχιερέα της διαπλοκής και των «γκρίζων ζωνών» τα περισσότερα κράτη της υφηλίου αναγνώρισαν τα Σκόπια ως «Μακεδονία».

Ούτε ένα μονόστηλο διαμαρτυρίας δεν έβαλαν οι διαπλεκόμενοι εκδότες και καναλάρχες. Φυσικά, με εντολή Μαξίμου… Μόνο ο Κώστας Καραμανλής είπε «ΟΧΙ» στο Βουκουρέστι, στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα να ανατραπεί και να έρθει στη θέση του ο Εφιάλτης Γιώργος Παπανδρέου, που χωρίς να ρωτήσει κανέναν συμπατριώτη του, άνοιξε διάπλατα την πόρτα στην οικονομική κατοχή. Λίγο αργότερα συνάντησα τον Χένρι Χανς Βάντενμπρουκ στη Χάγη.

Ημουνα εκεί μαζί με τους συναδέλφους Πάνο Λουκάκο, Σοφιανό Χρυσοστομίδη και Αγλαΐα Κύρκου. Τον ρώτησα αν θα μας βοηθήσει η Ολλανδία σε περίπτωση σύρραξης με την Τουρκία. Μου απάντησε ότι «η Ελλάδα πέφτει μακριά και δεν συνορεύει με την Ευρώπη».

Εννοούσε ότι παρεμβάλλονται οι άλλες βαλκανικές χώρες. Του είπα ότι αν ανοίξει το λεξικό του, θα διαπιστώσει ότι τα ολλανδικά έχουν χιλιάδες ελληνικές λέξεις σε όλες τις επιστήμες. «Αυτά είναι τα σύνορά μας» επέμεινα.

Χαμογέλασε για να ελαφρύνει την κουβέντα. Με διαβεβαίωσε ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να γίνει μέλος της Ευρώπης, τουλάχιστον μέχρι το 2020. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Αλέξης Τσίπρας τρέχει τόσο πολύ για να λύσει τον γόρδιο δεσμό του «Μακεδονικού». Ούτε μοιάζει με τον Μέγα Αλέξανδρο, ούτε στρατηλάτης είναι. Σίγουρα δεν θα μπορούσε να καλπάσει με την ορμή των Μακεδόνων στα Γαυγάμηλα, ούτε να χρησιμοποιήσει τη σάρισα στη μάχη του Γρανικού ή της Ισσού.

Οπως και με το μνημόνιο, έτσι και με τα εθνικά θέματα ο Τσίπρας αντιδρά σπασμωδικά, φοβισμένα και «δείχνει» (στην κυριολεξία «το φωνάζει») ότι κάποιοι τον σπρώχνουν και τον χρησιμοποιούν ως μαριονέτα. Βέβαια, θα πει κάποιος ότι ο Τσίπρας είναι κομμουνιστής, είναι διεθνιστής και βλέπει το θέμα όπως πολλοί συριζαίοι που ευθυγραμμίζονταν παλαιότερα με τις απόψεις του Ουράνιου Τόξου.

Και δεν το έκρυβαν σε συνεντεύξεις τους τόσο στην τηλεόραση όσο και σε εφημερίδες. Τρέχει πολύ ο πρωθυπουργός και όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Είναι πραγματικά παράξενο έναν χρόνο πριν από την κανονική ημερομηνία εκλογών, και διαθέτοντας ισχνότατη πλέον λαϊκή αποδοχή, να θέλει βιαστικά να «αγγίξει» εθνικά θέματα (όπως «εκσυγχρονισμό» Λωζάννης) που πιθανότατα θα οδηγήσουν σε ντόμινο εθνικών υποχωρήσεων και εδαφικών απωλειών. Εκτός αν έχει στο μυαλό του να ξεφύγει εντός του 2018 μέσω εκλογών.